Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 38

4 .
36 Hlln
Jeg var svo heppin að komast að í deild, er að eins vattn
á daginn, því það er ómögulegt að sverfa innan sprengi-
kúlnahylki á nóttunni, því mjög næma sjón þarf til þess
að ná hverri örðu innan úr hylkinu, og er rafmagnslampi
hafður til að lýsa hylkið innan. Standa verður við verk
þetta allan daginn. Verkfærið er nokkurskonar þjöl eða
áhald með beittum haka á endanum, er sker málminn,
sem er blendingur úr kopar og látúni, en of langt yrði
að fara hjer frekar út í þá sálma. Við vorum 25 stúlkur,
er að þessu verki unnu, við höfðum oftast tvenna hanska
á höndum til hlífðar og voru þó hendur okkar harð-
ar af siggi. — Mesta hættan var að vinna í þeim hluta
verksmiðjunnar, er bjó til hin afar eldfimu sprengiefni,
en þar var kaupið líka lang hæst. Sumar stúlkurnar fengu
þar 5 — 7 sterlingspund á viku (90 til 120 kr.) og nokkrar
jafnvel meira, þær duglegustu.
Verksmiðjan hafði sjerstakt slökkvilið, lögreglu, spítala
og matsölustað innan verksmiðjunnar. í lögreglunni voru
að eins karlmenn (oftast gamlir hermenn), en í slökkvi-
liðinu voru konur að þriðjungi. Spítalinn hafði 6 starf-
andi hjúkrunarkonur til þess að veita fyrstu hjálp þeim
er fyrir slysum urðu innan verksmiðjunnar, höfðu þeir
síðan greiðan gang að geysistórum spítala í Birm., er
Queens Hospital heitir. Stórt barnaheimili var líka í nánd
við verksmiðjuna, starfaði þar fjöldi af þaulæfðum barn-
fóstrum, er sáu um börn mæðranna á daginn, þeirra er
í verksmiðjunni unnu. — Bretar eru íþróttamenn miklir,
sem kunnugt er, og hafði verksmiðjan æfðan fótbolta-
flokk, sundflokk karla og kvenna, hockey- og skotfjelag.
Verðlaunagripir, dýrmætir mjög, voru gefnir af helstu
mönnunum í stjórn fjelagsins. Auk þess Ijet verksmiðjan
kenna svenska leikfimi og kom i^pp stóru lúðrafjelagi.
Sumarið 1916 tók jeg við starfi mínu sem fyrsti kvenn-
bílstjóri hjá Wickers, og litlu seinna byrjaði önnur stúlka,
Miss Elsie Willis, sem áður var hraðritari hjá fjelaginu,