Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 68

66
tííln
Ef jeg man rjett, var það Pjetur Hafliðason í Svefn-
eyjum, sem steig fyrsta sporið í þá átt að bæta launakjör
vinnufólksins, bauð stúlku 60 kr. í árskaup, og þóttu
það býsn mikil, kvenmannskaup var áður 30 — 40 krónur.
Margt var stórvel um þá þessa gömlu eyjabændur,
þeir voru spakvitrir, og höfðu sín reynsluvísindi á að
byggja, þeir voru athugulir og sannspáir um margt. —
Sjaldan kom þeim t. d. á óvart, þótt veður breyttist fljót-
lega. Pegar við yngra fólkið vildum rjúka af stað í ein-
hverja ferðina, þá sagði gamli Pórarinn oft: »Farið þið
varlega í dag, hann mun hvessa«, og kom það ætíð
fram.
Margt er nú breytt í Breiðafjarðareyjum frá því sem
áður var. Nú þjóta mótorbátar milli Eyjanna til gagns og
gamans, og víða eru nú hestar til áburðar og vagtiar,
en hákarlaveiðin er hætt og margt af því erfiðasta. En
þrátt fyrir hátt kaup, betri aðbúnað og ýms þægindi
fæst ekki fólk í vistir Af hverju stafar þetta, og hvernig
verður bót ráðin á því böli, að sveitirnar tæmast af vinn-
andi fólki?
Prátt fyrir alt stritið í Eyjunum í gamla daga, mun þó
fólk óviða hafa náð jafn háum aldri og þar, og gæti jeg
nefnt þó nokkrar konur, sem urðu því nær hundrað ára
gamlar. Sýnir það og sannar, að vinnan er holl líkaman-
um. — Mjer er hún bæði ánægja og heilsubót.
. Ingibjörg Jcmsdóttir,
frá Djúpadal.