Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 52

50
Hlin
ér um að gera að þjer gangi vel að læra sjóinn«. Jeg
setti upp stór augu, því jeg skildi ekki þetta orð, og
svo kann fleirum að verða, við skulum athuga hvað í
því felst: Fyrst og fremst að læra áralagið, það er dá-
lítilll vandi að læra fallegt áralag, ekki þetta gutl, sem
maður sjer oft á smábátum, annað að haga seglum eftir
• vindi og þriðja að stýra, alt þetta kunni Þórarinn og
kendi öðrum manna best. — Ef jeg kynni að mæla
nokkuð eftir þennan mikia mann, þá yrði það svipað
því sem síra Matthías kvað eftir Bjarna rektor:
Þegar rödd lians þrumdi römm,
þótti best að tilýða,
ungum lýð við leti og vömm
ieist ei ráð að bíða.
Vjer sem undir umsjón hans
áttum torsjá besta,
ímynd þessa mikla manns
munum í hjarta festa.
Kona Þórarins hjet Ragnheiður, hún var systir Sigurðar
Jónsens kaupmanns í Flatey. — Margt mátti læra á heimili
þeirra, því þau voru bæði samtaka í framúrskarandi þrifn-
aði og reglusemi, hann lista-smiður og hún vann
tóskap ágætlega, en vinnuhörð voru þau og ófrelsi lítt
þolandi.
Margir þessir breiðfirsku bændur voru regluleg mikil-
menni, hraustir og duglegir sjómenn. Pá var hákarlaveiði
þar mikið stunduð. Peir, sem voru fyrir í þeim svaðil-
förum, voru nefndir hákarlaformenn. Reir helstu, sem jeg
man eftir, voru þeir Svefneyjarfrændur, Eyjólfur Einarsson,
dannebrogsmaður, Hafliði og Jóhann synir hans, Rórar-
inn í Látrum, systursonur Eyjólfs, Jóhannes í Bjarneyj-
um, og í Flatey, Ólafur í Instabæ (Bárar-Ólafur), Sigurður
í Hólsbúð, Jón formaður, svo nefndur, og Andrjes And-
rjesson, þó svo sorglega til tækist, að hann druknaði í
einni þessari hákarlalegu við tólfta mann, úrvalalið. Retta