Hlín - 01.01.1922, Blaðsíða 56

54
Hlin
súrblanda og oftasl ofurlítið í staupinu. Oft fengu þessir
veslings sjómenn vond veður, hörkufrost og bylji, og
urðu að hleypa þangað sem þeir náðu landi. Pað
er næstum ótrúlegt, ,að stúlkur skyldu þola þetta slark
og vosbúð, án þess að ofkælast, eða verða veikar, en
þess heyrði jeg aldrei getið, en klæðnaður þeirra var
líka hlýrri en nú gerist, náttúrlega voru þær alskinu-
klæddar sem karlmenn. - Mjer finst það sorgleg afturför,
að nú þolir fólk ekki að vera hálfan dag gegnvott, án
þess að verða veikt.
Einnar konu Jahgar mig að minnast, sem Guðrún hjet,
}jó ekki ætti hún heima í Eyjum, hún bjó á nesjörð,
norðanvert við Breiðafjörð, sem heitir á Firði. Pað er
óhætt að fullyrða, að allir Breiðfirðingar í þá daga könn-
uðust við nafn Guðrúnar á Firði. Flún var sjóhetja mikil
engu síður en Þuríður formaður, ekki tókst þó jafn
sorglega til um æfilok hennar og ^uríðar. En Guðrún
átti þó sína sorgarsögu, hún misti í sjóinn uppkominn
son, skamt frá landi á Firði, og að henni áhorfandi, án
þess að geta bjargað, engin bátur nálægur. Mikil ofraun
má það hafa verið annari eins sjóhetju og Guðrún var,
enda mundi það slys ekki hafa að borið, ef hún hefði
setið við stýrið, hún var með afbrigðum góður stjórnari.
Jafnvel eftir að hún var orðin gömul og synir hennar
uppkomnir, kunni hún þó betur við að vera með þeim,
og væri slæmt veður var hún vön að segja: »Jeg skaí
halda um styrið, drengir*. Oft fór hún á sjó, þótt öðrum
þætti ófært. Ofurlítið dæmi því til sönnunar. Eitt sinn
kom ferðamaður á Múlanes og lá mjög á flutning út til
Eyjanna. Flann fór um nesið og bað bændur um flutn-
ing, en allir sögðu hið sama, að ekki væri voðhæft veður,
enda var stórviðri, þó með byr. Loks kom hann að Firðí
og bað Guðrúnu hins sama, hún lítur á manninn óg
spyr: »Ertu sjóhræddur?* Hann kvað nei við því. *Ja,
þá skal jeg reyna«. Og manninn flutti hýn út í Hergilsey