Morgunn - 01.12.1941, Blaðsíða 81

MORGUNN
179
Barn talar tungumál,
sem það hefir aldrei heyrt.
(Tekið eftir Light, 28. des. 1940.)
Mér var nýlega sagt frá atburði, sem ég vil ekki láta
liggja í þagnargildi.
Sá, sem sagan greinir frá, er nú ungur maður í Suður-
Afríkuhernum. Faðir hans er Ástralíubúi af skozkum upp-
runa, en móðir hans er frá Suður-Afríku og af hollenzk-
um ættum.
Þegar þessi ungi maður var barn að aldri, var hann álit-
inn mjög seinn til að tala. Heima hjá honum var daglega
töluð enska eða Afríkumállýzka, en drengurinn gerði eng-
ar tilraunir til að tala þau mál, þótt hann hins vegar tal-
aði mikið við sjálfan sig, sem enginn skyldi.
Einn daginn tók faðir drengsins eftir því, að hann var
að reyna að vekja athygli móður sinnar á einhverju, og
rann þá orðastraumurinn upp úr honum viðstöðulaust að
vanda. Föður hans virtist eitt orðið, sem hann notaði,
minna mjög á keltneska orðið vatn, sem hann mundi og
hafði lært heima í bernsku. Hann sagði móðurinni, að
drengurinn væri að biðja um vatn, og þegar hún hafði
gefið honum það, hljóp hann ánægður burt.
Faðirinn var ekki ánægður með þetta, fór nú til kaup-
manns þar á staðnum, sem kunni keltnesku, og bað hann
að koma og hlusta á drenginn tala. Kaupmaðurinn gerði
það, og undrun þeirra varð mikil, þegar það kom í ljós, að
drengurinn talaði raunverulega keltnesku, hafði mikinn
orðaforða og gat haldið uppi skynsamlegum samræðum á
keltnesku. En það tungumál kunni hvorugt foreldra hans,
þótt faðir hans hefði lært örlítið í því í bernsku af afa
sínum og ömmu, sem bæði voru dáin áður en drengurinn