Morgunn - 01.12.1941, Blaðsíða 19

MORGUNN
117
á fundi, er ég hélt. Hann rabbaði við fundarmenn um
daginn og veginn. Fundarmönnum fannst alltaf hress-
ing fylgja komu hans, og hann var orðinn góðvinur
sumra þeirra, þótt þeir hefðu aldrei séð hann í lífinu.
Eftir nokkra stund sýnir Oddur á sér fararsnið, en um
leið og hann fer segir hann, og leggur áherzlu á orðin:
„Ég vil taka það fram, að ég átti ekkert erindi í fjölskyld-
una núna“. Eftir það kvaddi hann og fór.
í fljótu bragði virtist svo, sem þarna hefði ekkert mark-
vert gerzt, þó að maður sem oft hafði komið í samband-
ið, kæmi og rabbaði nokkra stund, og jafnvel þótt hann
segði þetta, sem hann sagði.
En það kom dálítið fyrir litlu síðar, sem sýnir ótvírætt,
að því er mér finnst, að þetta var ekki sagt út í bláinn,
heldur var mikið, já, ef til vill miklu meira en við getum
gert okkkur hugmynd um, á bak við þessa fáorðu setn-
ingu.
Ekki löngu síðar en þetta var, kom sonardóttir Odds
gamla hingað til bæjarins, að leita sér lækninga við því,
sem talinn var lítill kvilli. En meðan á lækningunni stóð
veiktist hún svo, að skyldmenni hennar og vinir voru
kvíðafullir mjög. Við skulum kalla þessa stúlku G.
Meðan G. er sem veikust, hittir ein systir hennar mig
og við tölum um veikindi G. Þótt mér hefði að sjálf-
sögðu verið sagt um fundinn, þá er Oddur kom, mundi ég
ekki eftir því núna.
Allt í einu segir systir G. „Hefir Oddur afi okkar
komið nokkuð til ykkar núna“. Hún hefir sjálfsagt mun-
að eftir því, er hann kom og sagðist eiga erindi í fjöl-
skylduna. Á sama augabragði mundi ég eftir því, sem mér
hafði verið sagt, og sagði henni það.
Mér fa'nnst sem ský drægi frá sólu, er ég leit í andlit
þessarar vinkonu minnar, eftir að ég hafði sagt henni,
hvað afi þeirra hafði sagt. Mér fannst, sem hún hugsaði
svo: „Fyrst afi sagði þetta, þá þurfum við líklega ekki
að vera hrædd um G“.
9