Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 14

10
BRYNDÍS SCHRAM :
"MISS UNIVERSE" samkeppnin for
fram dagana 11. til 21. júlí síðastliðið
sumar. Var það í 5. sinn, sem hún er
haldin. Aðstandendur hennar eru íbúar
Long Beach, sem er í bænum Long Beach,
sem liggur við Kyrrahafið rétt sunnan
við Los Angeles.Stór baðfataverzlun og
einnig snyrtivörufyrirtækið Max Factor
standa að henni peningalega og auglýsa
með því vörur sínar. Þessi keppni er
því hvort tveggja í senn, auglýsingafyrir -
tæki og kynningar starfsemi. Keppni sem
þessi nýtur mikilla vinsælda í Bandaríkj-
unum og kemur árlega mikill fjöldi fólks
til Long Beach til þess að verða aðnjót-
andi þess sem þar fer fram. Long Beach
hefur því á örfáum árum breytzt úr ó-
þekktum olíuvinnslubæ í frægan baðstað
og skemmtistað fyrir auðuga Ameríku-
menn. Það eru ekki örfáir valdir menn,
sem stjórna hátíðahöldunum heldur fær
hver sem vill að taka þátt í þeim.
Heilar verzlanir, hárgreiðslustofur, tann-
læknar, bílstjórar, lögreglumenn, hús-
mæður og margir fleiri leggja fram
vinnu algjörlega án endurgreiðslu. Fólkið
í bænum hlakkar til þessar hátíðar allt
árið og jafnast þau á við jólin annars
staðar. Það tekur mjög vel á móti ungu
stúlkunum, sem þangað eru sendar ár-
lega og mæta þeim með brosi hvar sem
er.
Sem fyrr segir stendur keppnin yfir í
tíu daga og er hver dagur skipaður.
Stúlkunum er ætíð haldið saman og fá
engan tíma til þess að sinna einkastörf-
um. Sérstakir dómarar eru fengnir til
þess að velja fegurstu stúlkuna. Þeir
fylgjast með þeim alla daga, en sjálf at-
höfnin fer fram seinasta kvöldið í stóru
samkomuhúsi. Stúlkurnar koma fram í
sundbol og síðan samkvæmiskjól og eru
látnar ganga fram langan pall, sem ligg-
ur út í mannhafið. Eftir það fer svo
hver til síns heimalands, nema sú sem
hreppir verðlaunin. Hún er skyldug til
þess að dvelja um kyrrt í Bandaríkjun-
um í heilt ár.
Fyrir tveimur árum var svo fslandi
boðin þátttaka. í fyrra sinnið fór Guð-
laug Guðmundsdóttir, sem nú er orðin
húsmóðir hér í borg, en nú í sumar var
ég svo lánsöm að vera send sem full-
trúi lands míns.
Ferðin hófst í sunnankalda og rign-
ingu aðfararnótt 4. júlí. Var ráðgert, að
ég eyddi nokkrum dögum í New York
ásamt fleirum Evrópustúlkum.
Fararstjóri minn var Sigurður Magnús-
son blaðamaður hjá Morgunblaðinu.
Reyndist hann mér vel í hvívetna.
Flugið gekk vel, og skömmu áður en
við lentum, fór ég fram fyrir, skipti
um kjól og snurfussaði mig í andliti.
Ég ætlaði auðvitað að líta vel út, þegar
ég mætti blaðamönnum og ljósmyndur-
um á flugvellinum. Við höfðum heyrt
sagt, að þeir yrðu í hópi móttökunefnd-
arinnar. En viti menn. A flugvellinum
tóku ekki aðrir á móti okkur en önugir
tollarar og útlendingaeftirlitsmenn.
Við höfðum sem sé alveg gleymzt.
Þarna kannaðist enginn við okkur né
okkar ferðir. Við urðum því að sjá um
okkur sjálf og vera venjulegt ferðafólk.
Við gátum náð okkur í herbergi á
hóteli og hvílzt um stund.
Þetta fyrsta kvöld háttaði ég sár og
aum um allan líkama, eftir að vera bú-
in að ramba frá einum staðnum í annan
allan daginn.
Næsta morgun vaknaði ég eldsnemma
við að síminn var að hringja. Þegar
ég tók upp tólið og sagði til nafns míns,
hrópaði konurödd upp og síðan romsaði
hún því út úr sér á ensku, hve glöð
hún væri yfir því að hafa loksins fundið
mig heila á húfi. Fyrir misskilning