Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 24

- 20 -
Á kyrrlátu haustkvöldi, þegar vindurinn
hvín fyrir utan gluggann, og rigningin
gnauðar, hugsa ég oft til liðins sumars.
Ég vaknaði einn morgunn ! Ég vissi
ekki hvar ég var, en umhveríis rúmið
mitt voru þunn, hvxt tjöld, og mér fannst
ég vera stödd í einhverju ævintýralandi.
Eftir dálitla stund rankaði ég við mér og
gærdagurinn stoð mér ljoslifandi fyrir
hugskotssjonum. Ég var komin til Kxna
eftir áralanga ferð gegnum Danmörku,
Þýzkaland, Tékkoslévakíu og Rússland.
Ég mundi eftir hitabylgjunni, sem umlauk
okkur, þegar við stigum út úr þrýstilofts-
flugvélinni rússnesku á flugvöllinn í
Peking. Það var eins og að koma inn í
bakaraofn, hitinn var líka 40 °C. Það var
tekið mjög vel á moti okkur, eignaðist
ég strax goða vinkonu Chi að nafni og
talaði hún ensku. Og þessi hvítu tjöld
umhverfis rúmið mitt voru moskítonet,
og áttum við eftir að fá að kenna á þess-
um litlu kvikindum á daginn, þo við vær-
um laus við þau á nottinni að mestu.
Það er svo 6tal, otal margt, sem ég
gæti sagt ykkur. Vandinn er að velja og
hafna. Viljið þið heyra frá Búddatrúnni,
musterum og líkneskjum, eða frá háskól-
anum, frá verksmiðjum eða bændabýlum,
ég gæti sagt ykkur svo otal margt.
Frá því, sem ykkur þætti skrítið, merki-
legt, og ég gæti fyllt ykkur óstjórnlegri
löngun til að fara til Kína. Landsins,
sem er svo orafjarlægt og oraunverulegt.
Þarna dvaldist ég í 3 vikur, að mestu
leyti í Peking, en einnig við strönd Gula
hafsins. Þetta var í ágústmánuði og hit-
inn mjög mikill. Bezt er að dveljast í
Kína á haustin, þá er hvorki mjög kalt
eða mjög heitt. Fyrsta daginn fannst
okkur mjög erfitt að þekkja folkið sund-
ur, okkur fannst allir vera eins. En
strax næsta dag hafði hver maður sinn
sérstaka personuleika og svipbrigði.
Erfitt var að sjá hve folkið var gamalt.
Mér fannst það alltaf vera miklu yngra
en það var. Allir eru líka kolsvarthærð-
ir, og aðeins folk um 70 verður grá-
hært.
Eftir byltingu bænda oj* verkamanna
1949, var komið á jafnretti kvenna og
karla, og uppbygging hins mikla Kína-
veldis háfin. En í Kína hafði þá staðið
borgarastyrjöld í u. þ.b. 25 ár.
Fyrsta daginn þegar við vorum á ferð
um bæinn vöktu húsin í gamla hluta
borgarinnar athygli okkar, eins og reynd-
ar allt sem við sáum. Húsin voru litlir
steinkofar, með hinum einkennilegu,
fögru kínversku þökum, og mynda nokkr-
ir kofar ferhyrndan hring með húsagarði
í miðjunni. Nýju húsin eru flest 5-7
hæða og eins og við eigum að venjast.
Áður var Peking byggð á svæði, sem
nam 21 milljon fermetrum, og svo hafa
verið byggðir rúmir 19 milljon fermetr-
ar síðan 1949. Allar götur eru beinar,
engar bugðottar. Hjólreiðar eru miklar,
nánast eins og í Kaupmannahöfn.
Leiguvagnar Pekingborgar voru þannig,
að maður hljóp fyrir vagni, sem far-
þegi sat í. Nú er þetta bannað, enda
urðu þeir sjaldnast langlífir, sem hlupu
fyrir vögnunum, og eru vagnarnir nú
settir aftaní reiðhjól og þeim hjólað
áfram.
Eitt sinn var Pekingborg umgirt miklum
borgarmúrum með aðeins fjórum hlið-
um. Múrarnir standa enn, en hliðin eru
orðin miklu fleiri sökum mikillar um-
ferðar og hve borgin hefur vaxið.
Borgin er hreinleg, og fólkið mjög
snyrtilega klætt. Ungu stúlkurnar ganga
mest í blússu og pilsi, eða síðbuxum,
og einnig mikið í hinum látlausa, fall-
ega kínverska kjól, sem flestir kannast
við. Karlmenn ganga í fötum eins og
við eigum að venjast, nema hvað mer
fannst þeir óvenju snyrtilegir.
Keisarahöllin er í miðri borginni og