Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 31

27 -
mm Möfís m um lúhnefnd
ÞANN 12.febrúar rann upp sú merkis-
stund„ er þáverandi leiknefnd skyldi fæða
afkvæmi það, sem hún hafði borið undir
belti við mikla fyrirhöfn í langan tíma.
Það hét Kátlegar kvonbænir og var kennt
heiðursmanni einum enskum, Goldsmith
að nafni, sem lézt fyrir tæpum 200 ár-
um. Nokkru fyrir þann tíma hafði það
ekki verið venja manna að skoða grínleik-
rit, hvað þá að menn hefðu haft sér það
til dundurs að rita slíkar bokmenntir.
Kaus félk þá heldur að sjá grát og gníst-
an tanna, en að horfa upp á aðra eins
loddara og gamanleikara leika listir sín-
ar á sviðinu. En þetta breyttist eins og
svo margt annað, og upp hofst hið svo-
kallaða restaurations-tímabil. Var það
m.a. fólgið í því, að allra djörfustu og
klúrustu menn tóku smám saman upp a
þeirri dirfsku að skrifa leikrit af léttara
taginu, og kom þá á daginn, að þau voru
engu síðri molluleikritunum hvað snerti
ágætar mannlýsingar og uppbyggingu, enda
lá oft alvara á bak við gamansemina.
Og eitt þessara leikrita var einmitt áður-
nefnt leikrit Goldsmiths, sem hét, áður
en það var dubbað upp í íslenzkan bún-
ing, The Stoops to Qonquer.
Þar sem leiknefndinni var ekki kunnugt
um, að leikrit frá restauration-tímanum
hefði verið sýnt hér áður, þótti henni
sem þarna væri komið gullvægið tækifæri
til þess að gera stofnunina að yfirmáta
merkilegum vettvangi á sviði bókmennta-
kynningar, jafnframt því sem hún træði
götur bæjarins í leit að auglýsingum í
leikskrá og ynni af höndum ámáta hvers-
dagsleg störf við undirbúning leiksins.
Með þessa háleitu hugsjón að leiðarljósi
hófst því nefndin handa, fékk lánaða hjá
Þjóðleikhúsinu sömu búninga og hafa ver-
ið notaðir a.m.k. tvisvar áður á Herra-
nóttum og þá síðast í Uppskafninginum
árið áður, keypti sér hraðsuðuketil til
þess að spara kaffikostnað leiknefndar og
starfsliðs og vann ótal önnur ámóta
nauðsynleg og merkileg störf. Fengu
kennarar skólans líklega flestum betur að
finna smjörþefinn af þessari atorku, því
að leiknefndarlimir fengu vart rass-
særi af of mikilli skólasetu á meðan.
Báru kennarar sig því illa og létu ó-
spart í ljós söknuð sinn yfir því að fá
ekki oftar að líta okkar fögru ásjónir,
og lái ég þeim það ekki.
En hér skal líka fúslega játað, og er
það ekkert launungarmál, að svo mörg
sem afreksverk leiknefndar voru við und-
irbúning síðustu Herranætur, þá varð
henni einnig nokkuð á, sem betur hefði
legið milli hluta. En mér er spurn,
hvernig er hægt að vænta annars, þegar
allir leiknefndarlimir voru nýliðar og
engin gögn af neinu tagi um starf leik-
nefndar frá upphafi fyrir hendi ? Það er
varla hægt að ætlast til þess af fimm
mönnum, sem í fyrsta skipti starfa í
þeirri nefnd skólans, er verið hefur eril-
sömust og velt langmestu fé, að segja
sér það sjálfir, hvernig slíkt starf geng-
ur fyrir sig. Að minnsta kosti fengum
við því miður enga slíka vitrun.
Það, að hafa engin gögn eða skýrslur
um störf undanfarandi leiknefnda, hefur
verið eitt aðalmeinið í starfsemi hennar,
og úr þessu ætlar núverandi leiknefnd
að bæta með þeirri bráðsnjöllu og
nýstárlegu hugmynd að skipa ritara, sem
tekur saman öll gögn um starfsemina
og skipar þeim í þar til gerðar bækur.
Einnig væri æskilegt, að tekinn yrði upp
sá háttur að kjósa ávallt einn mann úr
fimmta bekk í leiknefnd, sem yrði síðan
endurkjörinn næsta ár og gerður að for-
manni. Slíkt myndi tryggja, að ávallt
væri vanur maður í nefndinni.
En slíku var ekki að dreifa síðast og
því fór sem fór. Samt komst Herranótt-
in upp stórslysalaust og var nokkur furða
þótt bæði þreytt leiknefnd og annað þreytt
starfslið hygði gott til glóðarinnar á
þeirri merkilegu stundu, er tjaldið í
gamla leikhúsinu við Vonarstræti afhjúp-
aði hið mikla starf þeirra og list ? -
En vonbrigðin urðu líka mikil. Varla var
hægt að segja, að húsið hafi verið full-
skipað á frumsýningu. Höfðu ó.bekking-