Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 16

12 -
að geta slappað af og verið maður sjálf-
ur fáein augnablik. Annars voru það ekki
mörg augnablikin þessa tíu daga, sem
maður átti sjálfur.
Einn daginn var farið í skrúðgöngu um
helztu götur bæjarins. Þúsundir áhorf-
enda stilltu sér upp meðfram gangstétt-
unum og hylltu stúlkurnar, þegar þaer oku
framhjá á blomum skrýddum vögnum.
Annan daginn mættum við borgarstjóra
Long Beach. Sú athöfn fór fram á stór-
um leikvangi, sem rúmaði tugi þúsunda
manns. Við það tækifæri klæddumst við
þjóðbúningum okkar og gáfum borgar-
stjóranum gjöf, sem skyldi vera táknræn
fyrir land vort. Gjafirnar voru margvís-
legar, m. a. voru honum færður lax og
lifandi kalkúnn og gullklumpur.
Sjálf keppnin fór svo fram seinasta
kvöldið. Mikil eftirvænting lá í loftinu
og hótelið var sem suðandi býflugnabú
allan daginn. Flestum fannst tíminn
aldrei ætla að líða. En þessi dagur tók
enda eins og aðrir dagar. Sumum veitti
hann hamingju en öðrum vonbrigði.
Sumar höfðu eitthvað að taka með sér
heim, en öðrum fannst þeim vera snauð-
ari en nokkru sinni fyrr. Samt voru þær
allar reynslunni ríkari og ennfremur
höfðu þær eignazt fjöldann allan af vinum.
Þær höfðu tengzt órjúfandi vináttuböndum
við stúlkur hinum megin á hnettinum, og
fengið nýjar hugmyndir um lönd þeirra.
Þær sáu, að alls staðar finnst gott fólk
og eftir þetta er þeim óskiljanlegt hvern-
ig menn geta verið að berjast út af
smámunum. Auk þess hafa þær fengið
tækifæri til þess að dvelja í stóru, ríku
landi og kynnast íbúum þess. Kynnast
hinni ungu, kraftmiklu og lífsglöðu þjóð,
þjóð með nýjar venjur og nýja siði.
Hvað getur hún beðið um frekar ?
Næsta morgun var ég aftur orðin
frjáls sem fuglinn fljúgandi og gat haldið
heim á leið. Þegar ég leit niður á land-
ið mitt, hrjóstrugt og kuldalegt ofan úr
flugvélinni rétt áður en við lentum,
greip mig slík fagnaðar- og hamingju-
tilfinning, að mér fannst ég mundi
springa. Mér fannst allt fallegt, jafnvel
steinarnir og sandurinn, því það yndis -
legasta við öll ferðalög er ætíð að koma
heim aftur.
FRÁ FÉLAGSHEIMILISNEFND
Margir naglar hafa í spýtur gengið á
íþökulofti, frá því að sú ákvörðun var
tekin að breyta húsinu í félagsheimili
nemenda, þó eru þar nokkrir naglar ó-
reknir enn. Eins og mönnum mun kunn-
ugt hófust framkvæmdir miklu síðar en
fyrirhugað var. Lágu til þess ýmsar
orsakir, en hér mundi of langt að rekja
feril málsins frá upphafi, enda krókótt-
ur mjög. Hefur verið leitazt við að
hraða gangi málsins eftir föngum, en
eins og þeir vita, sem hafa átt sitt að
sækja í hendur hins opinbera, getur
margt tafið á þeirri leið. Hefur verið
unnið að framkvæmdum dag hvern, og
verður vonandi svo framvegis, unz hús-
ið allt er tilbúið til notkunar.
Nefnd sú, er kosin var á síðastliðnum
vetri mun starfa áfram með þeim breyt-
ingum, er á henni hafa orðið, unz hinu
nýja heimili hafa verið sett lög. - En sem
sé sumir draumar rætast, og sumir loft-
kastalar verða að vistlegri baðstofu á
jörðu niðri. Því hillir nú undir þann veru-
leika, að tekin verði í notkun efri hæð
íþöku sem samastaður nemenda. Hafa þar
miklar breytingar á orðið öllum húsakynn-
um, enda ekkert til sparað að þau yrðu
sem rúmbezt og vistlegust. Unnið er nú
einnig að undirbúningi þeirra framkvæmda,
sem fyrirhugaðar eru á neðri hæð hússins,
og standa vonir til, að þeim verði lokið
einhvern tíma á þessum vetri.
- Ljóst er, að rekstur félagsheimilisins
er ógerlegur í sinni fyrirhugaðri og full-
kominni mynd, meðan einungis efri hæðin
er fullbúin. Verður því leitazt við að laga
reksturinn fyrst um sinn eftir aðstæðum.
En við treystum því, að fólk skilji og taki
skynsamlega þeim annmörkum, er verða
á rekstrinum í upphafi, þar eð þetta verð-
ur aðeins smáforskot á sæluna, sem í
vændum er. En nemendur verða allir að
gera sér ljósa þá ábyrgð og þær skyldur,
sem lagðar eru hverjum einum a herðar,
um leið og þeir taka við hinu veglega
framlagi, sem á að verða þeim til aukins
þroska og gleði. Og eigi þessi glæsilega
nýung í menningarmálum þjóðarinnar að
takast, verða nemendur að sýna, að þeir
séu ekki ótíndur skríll, sem á ekki annars
staðar heima en á ísbar, heldur séu þeir
verðir þess.að þeim sé trúað og treyst
og ávaxti vel það, sem þeim er ferngið í
hendur.
3. nóv. 1957