Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 19

15
ÞORSTEINN GYLFASON:
Tolle ri
27.október 1957.
ÉG veit ekki af hverju það er, að
þær mannverur, sem kalla sig fullorðið
folk, hafa ævinlega lagt mikið upp úr
því, að börn og unglingar töluðu með
tilhlýðilegri virðingu um þá virðulegu
stofnun, Menntaskólann í Reykjavík.
Það virðist vera þeim mikið hagsmuna-
mál.
En úr því þetta er nú einu sinni
svona, er það skiljanlegt, að maður líti
í kringum sig, þegar maður innritast í
þessa stofnun sem nemandi, og segi í
hálfum hljóðum við sjálfan sig : Ja
mikil ósköp eru að sjá.
Og svo læðist maður á tánum um fata-
geymsluna, þar sem pabbi og mamma
voru að draga sig saman - her í gamla
daga.
Eitt af því marga, sem stendur um-
leikið dýrðarljóma í frásögnum fullorðna
fólksins, eru tolleringar. Má því búast
við, að nýsveinar bíði þeirrar miklu
stundar með eftirvæntingu.
Það var þá líka ástæða til. Persónu-
lega hef ég aldrei séð ferlegri aðfarir.
í miðri kennslustund heyrist rekið
upp voðalegt óp á ganginum. Skömmu
síðar er hurðinni hrundið upp, og inn
vaða tíu beljakar. Þeir taka nú til
höndunum, og var það mesta mildi, að
höfundur þessarar greinar gat smogið
út úr stofunni ásamt nokkrum bekkjar-
bræðrum, áður en jakarnir náðu til
þeirra.
Að gefnu tilefni, vill höfundur þó taka
það fram, að hann var tolleraður.
Þegar fram á ganginn kom, var þar
ófagurt um að litast. Lá fatnaður eins
og hráviði um allt, og út úr nágranna-
stofunum voru vinir og kunningjar born-
ir af jökum, sömu tegundar og þeir, er
gengu sem vasklegast fram í okkar eig-
ri q O.f'
in bekk. Fyrir utan skólann stóðu efri-
bekkjameyjar og annar kvenkostur þeirra
bekkja og horfðu aðdáunaraugum á bekkj-
arbræður sína, sem sumir höfðu hneppt
frá sér að ofan og þöndu loðið brjóstið,
og voru þeir auðvitað mun jakalegri fyr-
ir bragðið, minntu þeir nú fremur á dýr
en homo sapiens.
Einn bekkur hafði sýnt þá vafasömu
framtakssemi, að loka sig inni, enda var
þeim ekki láandi, svo ferlegir sem efri-
bekkingar voru. Þurfti meira en meðal-
mann til þess að fá ekki læraskjálfta og
magaverk, við það eitt að vera áhorf-
andi að atburðum dagsins.
Þarf ekki að lýsa því, hvernig jakarnir
títtnefndu brugðust við þessu. Gerðu þeir
ítrekuð áhlaup á stofuna úr öllum áttum,
og enduðu þessi ósköp með því, að tveir
voru fluttir særðir á brott, ein rúða
brotin og stofan ekki kennsluhæf næsta
tíma sökum táragass.
Það leiðir af sjálfu sér, að hér er
aðeins vikið að broti af því, sem skeði
þennan dag.
En lýsingin er nógu ægileg samt.
Þegar minnst hefur verið á, að toller-
ingar séu óþörf og heimskuleg skemmt-
un, hefur fólk ^jafnan hengt hatt sinn á
það, að þær seu tradisjón, sem ekki
megi fyrir nokkurn mun niður falla.
En menn verða t. d. að taka það með
í reikninginn, að nú koma menn tveim ár-
um eldri í skólann en áður fyrr, og er mik-
ill munur á, hvort kastað er í loft upp 13-
14 ára unglingum, eða 15 ára rumum, enda
hefur annað eins komið fyrir, að menn
væru of þungir fyrir þá, sem niðri stoðu,
og hafa hlotizt stórslys af.
Eru tolleringar í núverandi mynd blettur
á hinni "virðulegu" stofnun, og má furðu-
legt teljast, ef skólayfirvöldin sjá ekki
sóma sinn í því að stöðva þessa óhæfu.