Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 28

- 24 -
Menntlingarnir, sem hafa nælt sér í
hvíta kollinn og einhvern grundvöll, eru
flestir með námsleiða á hitasottarstigi.
Er þá hætt við, að grundvöllurinn se
skjotur að gliðna og lítið verði ur námi
í nýju málunum, nema þau beinlínis varði
lífsstarf þeirra. Þegar hér er komið
sögu er allur blessaður Latneskufróð-
leikurinn horfinn sem dögg fyrir sólu,
en eftir standa hausarnir, innantómari
og andlausari en nokkru sinni fyrr.
Ljótt er til þess að vita en allt um það
blákaldur sannleikur. Þess vegna verða
rök málsvara gamla málsins aldrei ann-
að en haldlaust hálmstrá og hvað snertir
upprunaleik Latnesku er ekki ur vegi að
geta þess, að fullkomlega nægir að kenna
orðstofna hennar og afleiddar myndir
þeirra til þess að öðlast undirstöðu í
nýju málunum. Yrði með þeim hætti
vafalaust minna um sveitta skalla á kafi
í harðvítugu beygingarkerfi. Þetta hefur
verið reynt við fjölda skóla erlendis og
gefið góða raun. Mætti þá nota þann
tíma, sem við sparast til náms í nýju
málunum t. d. ítölsku skilgetnu afkvæmi
Latnesku og um leið einu hljómfegursta
máli í veröldinni. Þó nemendur kæmust
ekki suður í sólskinið á ítalíu til að
spreyta sig, gætu þeir þó alltaf labbað
upp í okkar nýstofnaða, ágæta Þjóðleik-
hus, notið unaðslegrar tónlistar og jafn-
framt skilið óperurnar, en ftalska er
þeirra höfuðmál. Það liggur því í hlut-
arins eðli að slíkt væri notadrýgra
stærðfræðideildinni en að geta lesið aug-
lýsingu um Rússagilli en að sögn mun
Latneskukunnátta hennar vera miðuð við
þá getu.
Ýmsir framtaksamir menn hafa hér
reynt að spyrna við fótum. Er þar
skemmst að minnast er Guðm. Ágústs-
son ( "kollega" ) tók af skarið og kenndi
fjölda manns úr 4. bekk Esperantó í fyrra.
Þetta var merkileg og virðingarverð við-
leitni, sem eiginl. ber að verðlauna úr
skólasjóði. Er vonandi að fleiri feti í
fótsporið, en enn þrífst Latneskan í skól-
anum, því að enn hafa margir ekki melt
hið alkunna latneska spakmæli, að fyrir
lífið lærum við en ekki skólann, en láti
allt að óskum læknast þetta meltingar-
ólag áður en langt um líður á þessari
öld vísindanna.
SKÓLAVERA
Ömurleiki hversdagsleikans heltekur
sál vora og þjarmar að líkama vorum.
Við kveljumst af einhverjum óskiljanleg-
um ástæðum. Þungbúinn himinn, slydda
á götum, vont skap fólks og of seinn
strætisvagn. - Skóli, skólabækur, kennar-
ar allt þetta væri e.t. v. skemmtilegt,
ef ekki væru þetta hversdagslegir hlutir,
sem fá okkur til að hata vikudagana, þó
sérlega mánudaga.
Hvern dag vikunnar sitjum við kyrr,
45 mínútur í ensku, 45 mín. í þýzku,
aðrar 45 mín. í latínu, enn 45 mín. í
frönsku, fimmtu 45 mín. í íslenzku,
og enn aðrar 45 mín. í sögu.
Hvernig væri að skipta um kennslufyrir -
komulag ? - Þegar við lesum undir
próf, lesum við tvo - þrjá daga sama
fagið og ljúkum við það. Við lesum
ekki 45 mín. ensku, eða 45 mín. sögu,
nei hreint ekki, það væri eitthvað bogið
við þann, sem læsi þannig.
Hvers vegna er ekki hægt að ákveða
vissan tíma fyrir eitt fag eða tvö, ljúka
við það, taka próf í því, og byrja síðan
á því næsta ? Þetta hefur reynst mjög
vel erlendis, var áhuginn miklu meiri
fyrir náminu og árangur betri.
Stafar það áreiðanlega mikið af því,
að þá er nógur tími og ekki þarf að
vera að hlaupa úr einu í annað í sí-
fellu. En það er ákaflega þreytandi,
og blátt áfram óþolandi til lengdar.
Við yfirgefum skólann andlega og
líkamlega þreytt dag hvern og okkur
langar mest að grýta öllum skólabókum,
sem allra lengst í burt. Hví ekki vekja
Menntskælinga til lífs úr þeim deyfðar-
dofa, sem nú hefur þá á valdi sínu með
því að létta námið og gera það skemmti-
legt ?
S.
Heyrt í 5.-X
"Menntaskólinn er funktion, þar sem
pensúmið stefnir á óendanlegt, en vizkan
á núll. "
Sigurður Gizurarson.