Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 22

18 -
ALLIR þekkja hann - Luðvíg Björn
Albertsson - inspector á vetrum, enpólí-
tý á sumrum. Ver dáum vöxt hans :
herðibreiður, mjaðmamikill og þykkholda.
Bygging líkama hans er eins og storbrot-
ið landslag. Brjostkassinn hefur sig með
fjallslegum tignarleik yfir víðáttu mag-
ans. Hökurnar tvær eru hvor annarri
andstæðar : önnur lík legþúfnakolli, hin
sem sjávarhamar á ströndu. Þar fyrir
ofan ríkir munnurinn: upphaf og endir
alls með þessum manni : matur, hlátur.
- Geðið er eins og moður Jörð : skurn
að utan, bráðið innan.
Það gustar af honum á manna- og vega-
mótum : hrindingar 4- hlátur + pústrur +
pískr = líf. Smámarblettir á lend náung-
ans eru honum kærkomið gleðiefni. Lífi
og limum halda flestir. í fólksmergð
brunar hann áfram með atorku jarðýtunn-
ar, svo að mannhafið brýtur á honum líkt
og skipi í stórsjó.
Við tolleringar verður allt undan hon-
um að láta. Þær eru hans yndi. Þá svitn-
ar hann og hamask, rífur klæði sín og
dirkar upp luktar dyr með kústsköftum.
Hryður hann hverja stofu á fætur annari
og léttir eigi fyrr en af er lokið.
Við dansmennt er hann öllum tápmeiri.
r sjálfs síns spindilsnúningi þýtur hann
fram og aftur um salinn eins og gervi-
tungl ( í fyllingu ), enda sést kjalsog hans
lengi á eftir. - Hann er sportiðjót á
heimsmælikvarða og á engan sinn líka
hvað færleik snertir um stillingu sturtna.
Lúðvíg hefur öllum fegurri söngrödd
og var svo strax í hans barnæsku. Er
það almælt, að kvinnur fái eigi vatni hald-
ið þá, er hann hefur upp raust sína frem-
ur en stöllur þeirra í Rómaborg suður,
er húðstrýktur var Sturla Sighvatsson.
- Það var miðsumars árið 1938, að
Lúllinn var í heiminn borinn við mikinn
grát en meiri orðstí. Herma sagnir að
þá setti Þór gneipan, er hann frá, að
fæddur var sveinninn. Þóttist hann þar
kenna ofjarl sinn. Var það jafnt að von-
um.
Jafnskjótt og sveinninn hafði laugaður
verið, reis hann upp og mælti til móður
sinnar: "Ek em svangr. Gef mér pylsu."
Var svo gert. Þá hló kappinn.
Áður muni var Lúllinn fluttur norður
um Kjöl og holað niður í afskekktri
fjarðarkytru á einu nyrzta nefi landsins.
Ólst kappinn þar upp við hamfarir höfuð-
skepna í grútarfýlu og peningalykt.
Gerðist hann bratt sterkur af. Finnast
margar sögur til marks um hreysti
hans. Sú er ein, að það var vandi hans
jafnan, er hann var atyrtur af móður
sinni, að hann hóf hana á loft og hélt
svo, þar til runnin var reiðin. Lék hann
þetta í fyrsta sinni nýlega þrévetur orð-
inn.
En böggull fylgdi skammrifi. Matar-
lyst hans var próportsjónöl atgervinu.
Át hann allt er að kjafti kom og virtist
svo sem hungur hans yrði aldrei satt.
Sáu foreldrarnir eigi annan kost vænni
sér til bjargar en senda piltinn í sveit
uppá fæði og húsnæði. Gerðist stráksi
"traktordriver" hjá bónda og nefndist
Dengsi, þótt enginn vissi hvers vegna.
Þó fékk Dengsi þar eigi lengi unað, því
að áður varði hafði Lúllinn etið bónda
út á gaddinn.
Nú voru góð ráð dyr. Fjöldskyldan
fluttist í höfuðstaðinn. í fyrstu bjó hún
við götu jafningja Lúllans - Grettis, en
er ár liðu þótti ekki fært að hafa pilt-
inn búandi svo nærri skarkala lífsins og
fyrir því var hann fluttur inn undir
Klepp upp á sjöttu hæð í blokkarbygg-
ingu. Þotti honum þar vel borgið. Jafn-
framt gerðist hann tíður gestur í Klepps-
vagninum. Þekkist á því vagninn síðan,