Skólablaðið - 01.11.1957, Blaðsíða 23

19 -
enda kominn á hann slagsíða.
Hina fyrstu vetur var
Lullinn í læri hjá síra
Ingimar. Segir þar
fátt af honum nema
hvað hann mölvaði
eina hurð í ogáti.
Þótti það vel
sloppið. Settist
hann síðan í
hinn lærða
skóla og gat
sér brátt
geysilegan
orðstí. Var
það fyrst, að
er vega skyldi
kappann, að
vigtin brast, en
annað það, að hann
þurrkaði svo um-
hyggjusamlega af töflu
hverri á sínu umráða-
svæði, að einsdæmi þótti.
Og meður því, að maður-
inn er engi félagsskítur,
hóf hann innan tíðar af-
skipti af öllum meiri hátt-
ar málum og stjórnar nu
sund- og handknattleiks -
keppnum með röggsemi
kunná ttumann s in s.
Síðastliðið vor þótti
sýnt, að frægðarsól manns-
ins væri enn á uppleið.
Var hann nu allur borðum
álímdur og forgylltur bak
og fyrir. Hafði hann verið
C -v
utnefndur laganna vörður,
eins og þau gilda á Siglufirði.
Við skipunina eina saman óx honum
enn ás- og magamegin og var öllum auð-
séð, að mikilla af- og útkasta myndi af
honum að vænta. Varð enda útvarp hans
aðalstarf um sumarið. Höfum vér fyrir
satt, að forbrots- og drykkjumenn skulfu,
er hann nálgaðist, svo óttuðust þeir kapp-
ann. En það er af Lullanum að segja,
að þá færðist hann allur í aukana.
Brjóstkassinn stækkaði, brosið breikkaði
nasirnar þöndust, svitinn rann og augun
gnustu. Hvelfdist hann svo yfir fórnardýr-
ið, sparn því inn í svörtu Maríu og ók stíf-
um örmum á "stöðina" með hinn forbrotna.
Er á leið sumarið kom í ljós, að þjónn
laganna var ekki allur.þar sem hann var
VÖRÐUR LAGANNA, LÚLLINN
séður. Tók hann, að stunda gripdeildir í
hópi kjörkvenna. En hvernig sem því var
nú öllu háttað, er svo mikið víst, að er suð-
ur kom8hafði hann enga ró í sínum beinum
fyrir löngun til Snæfellsnessfarar. Fékk
hann ginnt sér til fylgineytis sveinstaula
saklausan á svörtum bíl. Mikið var um
jarteiknir í þeirri för : ljósin slokknuðu
bremsurnar 'brustu, hjólbarðar
og maskínan hikstaði. En þótt
yrði að ýta bifreiðinni helming
þc<tti honum betur farið
Hann um það. - En að
sprungu
Lúllinn
leiðar,
en heima setið.
síður lýkur hér
að segia frá Lúðvígi Birni Albertssyni,
Frh. á bls. 26.