Morgunblaðið - 20.11.2010, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. NÓVEMBER 2010
✝ Nikulás MárNikulásson fædd-
ist 8. ágúst 1923.
Hann lést í Reykjavík
30. október sl. For-
eldrar hans voru
Nikulás Jónsson, f.
1892, d. 1930, bóndi í
Króktúni á Rang-
árvöllum og María
Þórðardóttir, f. 1899,
d. 1978, úr Þykkva-
bæ. Systkini Más sam-
feðra eru: 1) Þórdís
Nanna, f. 1922, d.
2006, gift sr. Lárusi
Halldórssyni, f. 1920. 2) Óskar, f.
1926, d. 2004, kvæntur Írisi Ingi-
bergsdóttur, f. 1935. 3) Helga, f.
1929, d. 1998, gift Guðmundi Ein-
arssyni, f. 1925. María giftist síðar
Sigurði Eyjólfssyni, f. 1892, d. 1981.
Bræður Más, sammæðra eru: 4)
Sigþór Björgvin, f. 1938, kvæntur
Þóru Björnsdóttur, f. 1941, d. 1987,
og síðar Kolbrúnu Ágústsdóttur, f.
1945. 5) Gylfi Kristinn, f. 1940,
kvæntur Jensínu Sigurborgu Jó-
hannsdóttur, f. 1941.
Már kvæntist Huldu Valdimars-
dóttur, f. 1923, d. 2007. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1) Eysteinn Hreið-
ar, f. 1944, kvæntur Laufeyju Jóns-
dóttur, f. 1950. Börn þeirra eru: a)
Jón Einar, f. 1966, á 3 börn, b) Bald-
son, f. 1985. Dóttir þeirra er Ka-
milla Dögg, f. 2010. Dóttir Más Við-
ars og Þórdísar Richardsdóttur, f.
1951, er Snædís Erla, f. 1970, sam-
býlismaður Michel Hübinette, f.
1964. Dætur þeirra eru: a) Júlía
Saga, f. 1999, og b) Klara Agnes, f.
2006. 2) María Erla, f. 1952, gift
Ingólfi Sigurðssyni, f. 1953. Börn
þeirra eru: a) Ingólfur Már, f. 1973.
Sonur hans og Birnu Bragadóttur,
f. 1974, er Sindri, f. 1995. b) Snævar
Darri, f. 1979. c) Kara, f. 1989. 3)
Þorvaldur Tómas, f. 1954, kvæntur
Ulla Britt Jakobsson, f. 1953. Dætur
Þorvalds og Lise-Lott Andersson, f.
1959, eru: a) Maria Birgitta, f. 1981,
sambýlismaður Johan Malkolm
Lagbrant, f. 1975. Barn þeirra er
Lias Nikulás, f. 2007. b) Erika El-
isabet, f. 1984. 4) Nikulás Úlfar, f.
1956, kvæntur Þorbjörgu Sóleyju
Ingadóttur, f. 1956. Börn þeirra
eru: a) Eva Björk, f. 1982. b) Þóra
Rún, f. 1984, sambýlismaður Krist-
ján Egill Karlsson, f. 1984. Dóttir
þeirra er Sóley, f. 2010. c) Ingi Már,
f. 1987, sambýliskona Fjóla Lára
Ólafsdóttir, f. 1988. Dóttir þeirra er
Emelíta Sóley, f. 2010. d) Kristrún,
f. 1990. 5) Halla Þóra, f. 1957, gift
Ágústi Kárasyni. Börn þeirra eru:
a) Davíð Orri, f. 1982, b) Már Niku-
lás, f. 1988, og c) Þóra Karen, f.
1994. 6) Hafsteinn, f. 1960, sam-
býliskona María Þorleifsdóttir, f.
1954. Dóttir þeirra er Ragnhildur
Þóra, f. 1986. 7) Sigríður Svala, f.
1973, gift Óskari Dagssyni. Sonur
þeirra er Davíð Már, f. 1995.
Útför Nikulásar Más fór fram í
kyrrþey.
ur, f. 1968, á 2 börn, c)
Hulda Ósk, f. 1969 og
d) Trausti, f. 1976, á 2
börn. 2) Anna María,
f. 1946, ættleidd ung
af Nönnu, systur Más.
Börn hennar eru: a)
Sigþór Heiðar, f.
1966, b) Barbara
Linda, f. 1971, og c)
Ragnheiður Þórdís, f.
1982. 3) Esther
Helga, f. 1947, ætt-
leidd ung af Helgu,
systur Más, gift
Arnari Hjörtþórssyni,
f. 1948, d. 1969. Börn þeirra eru: a)
Lilja Björk, f. 1967, á 5 börn, og b)
Helga Ólöf, f. 1968, á 4 börn. Esther
giftist síðar John Moss, f. 1944.
Dætur þeirra eru tvíburarnir c)
Maria Lynn, f. 1972, á 2 börn, og d)
Leola Ann, f. 1972.
Már kvæntist, árið 1949, eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Þóru Þor-
valdsdóttur, f. 1925. Foreldrar
hennar voru Þorvaldur Tómas
Bjarnason kaupmaður í Hafn-
arfirði, f. 1895, d. 1932, og kona
hans María Víðis Jónsdóttir, f.
1895, d. 1982. Börn Más og Þóru
eru 1) Már Viðar, f. 1949, kvæntur
Margréti Ólafsdóttur, f. 1952. Dótt-
ir þeirra er Halla Dögg, f. 1985,
sambýlismaður Ægir Björn Ólafs-
Faðir minn, Nikulás Már Nikulás-
son, fæddist hjá afa sínum og ömmu
í föðurætt, Jóni Jónssyni bónda í
Króktúni og Helgu Runólfsdóttur,
konu hans. Hjá þeim bjuggu foreldr-
ar hans, María og Nikulás. Nikulás
var sonur ábúenda, og ungu hjón-
unum var ætlað að taka við bú-
rekstrinum. Þarna á Rangárvöllum
höfðu þau ætlað sér að ala manninn,
og börnin voru orðin fjögur, þegar
Nikulás lést skyndilega úr lungna-
bólgu árið 1930, aðeins 38 ára gam-
all, og fjölskyldan sundraðist. Æv-
intýrinu var lokið. Þessi atburður
átti eftir að setja svip sinn á föður
minn alla tíð.
Eftir þetta var pabbi einn vetur
og fjögur sumur hjá ættingjum móð-
ur sinnar í Þykkvabæ. Á vetrum var
hann í skóla í Reykjavík, en stöðu
sína í fjölskyldunni hafði hann misst,
og hann varð aldrei aftur hluti henn-
ar, sem fyrr. Stutt er úr sveit Maríu
Þórðardóttur, föðurömmu minnar,
austur í Króktún. Til að varpa
nokkru ljósi á það sem faðir minn fór
á mis við, langar mig að líta til afa
hans og ömmu í Þykkvabæ.
Þórður Ólafsson var af þekktum
bændaættum í Rangárþingi, en Sig-
ríður Pálsdóttir, kona hans, var frá
Vestmannaeyjum, en ólst upp hjá
Skúla prófasti Gíslasyni á Breiðaból-
stað í Fljótshlíð fram að fermingu.
Eftir það var hún í vist á Bjólu, sem
er bær rétt við Þykkvabæ. Þar
kynntist hún Þórði. Um Sigríði segir
að hún var gáfuð og góð kona, sem
reyndist manni sínum góður lífs-
förunautur.
Þórður vakti snemma athygli
sveitunga sinna fyrir gáfur og fróð-
leiksfýsn. Þykkvibær var að því leyti
einangraðri en ýmsar aðrar sveitir,
að stór vatnsföll aðskildu hana frá
næstu sveitum, auk þess að hún varð
fyrir þungum búsifjum af þeirra
völdum. Þórður kynnti sér allt sem
til framfara horfði og sameinaði
krafta Þykkbæinga til stórra átaka.
Smjörsamlag Þykkvabæjar var
stofnað 1906 og nokkru síðar
rjómabúið, sem starfaði með góðum
árangri þangað til farið var að selja
mjólk til Reykjavíkur. Á þessum ár-
um var eitt hjartfólgnasta áhugamál
Þórðar þó að flytja sóknarkirkjuna í
Þykkvabæinn, og árið 1913 reis þar
af grunni, á fegursta stað sveitarinn-
ar, vönduð steinsteypt kirkja.
Fleiri framfaramál unnust í
Þykkvabænum á þessum árum og
má hiklaust telja að miklu hafi um
ráðið dugnaður og skipulagshæfi-
leiki Þórðar, hversu farsællega tókst
til. Lokaáfanginn náðist með gerð
hinnar miklu Djúpósfyrirhleðslu, en
þar með var sveitinni bjargað frá
eyðileggingu. Faðir minn vann
nokkur sumur við áveiturnar, og
rifjaði það oft upp síðar.
Þórður var fríðleiksmaður, karl-
menni í sjón og raun, góðviljaður,
gætinn og gjörhugull. Hann var vel
máli farinn og kunni vel að halda
fast og einarðlega á sínum málstað,
en var alltaf við því búinn að taka
fullt tillit til þess sem betur mátti
fara. Þessir eiginleikar nýttust hon-
um vel þegar unnið var að velferð-
armálum sveitarinnar. Þá ber þess
einnig að geta að á góðum stundum
unni Þórður sönglistinni öllum list-
um framar.
Fyrirmyndir föður míns voru fað-
ir hans og afi í Króktúni, og afi í
Þykkvabæ. Við lát föður hans var
hann sviptur þessari framtíðarsýn á
svipstundu.
Már Viðar Másson.
Faðir minn starfaði lengst af sem
bifreiðastjóri, eftir að veru hans í
Þykkvabæ lauk. Hann ók leigubíl ár-
in 1944-1949, en tók sér síðan frí frá
því meðan hann sprautaði bíla fyrir
bílaverkstæði í Hafnarfirði. Hann
lærði þá iðn smám saman og fékk að
lokum réttindi bílasprautunarmeist-
ara, sem hann nýtti vel síðar. Pabbi
ók um tíma rútu fyrir Hamilton-
félagið á Keflavíkurflugvelli. Fyrir
aksturinn hlaut hann ýmsar viður-
kenningar frá bandaríska hernum,
sem hann hafði gaman af að sýna
barnabörnunum síðar. Sumurin
1955 og 1956 ók hann áætlunarbíl
fyrir Júlíus Jónsson upp í Kjós.
Kristinn Morthens var oft í rútunni
og eignaðist pabbi fallegt málverk
hans af sveitinni. Í Kjós átti Júlíus
lítið sumarhús, við bæinn Háls, sem
hann lánaði okkur, og þar dvaldi
fjölskyldan bæði sumurin. Dvölin
þar, við litla lækinn sem veitti okkur
börnunum óblandna ánægju, er ein
af bestu æskuminningum okkar.
Engin lykt er betri en sú sem var af
rauðu olíumálningunni sem pabbi
málaði þak hússins með. Og göngu-
ferðir okkar upp að Hálsi að kaupa
mjólk og þiggja um leið kleinur í eld-
húsinu eru ógleymanlegar.
Síðar hóf pabbi störf hjá Land-
leiðum, en fjölskylda hans átti þar
hlut að máli. Pabbi ók litlu bláu rút-
unni daglega til Vífilsstaða og flesta
daga upp að Elliðavatni. Fátt var
verðmætara litlum börnum en að fá
að sitja í bílnum í þessum ferðum,
enda þótti okkur við vera að fara
langt upp í sveit, sem það og var að
vissu marki. Yfir veturinn lakkaði
pabbi bílana bláa. Síðustu árin, þeg-
ar barnabörnin komu í heiminn, ók
pabbi aftur leigubíl sínum, og eiga
flest afabörnin margar minningar af
ökuferðum í bílnum, en afi var dug-
legur að sækja börnin í pössun og
koma þeim heim til sín. Þau segja
gjarnan sögur af bláum Ópal og
Hersheýs súkkulaði sem afi lumaði
á.
Pabbi var farsæll í starfi og mjög
samviskusamur í vinnu og vel liðinn
hvarvetna vegna þægilegs viðmóts.
Skipti þá engu hvort það var í leigu-
bílnum, í rútunum eða þá uppi á
öræfum, en þangað fór hann stund-
um með ferðamenn, t.d. fyrir vini
sína Úlfar Jakobsen og Pál Arason.
Um tíma var pabbi þekktur vatna-
bílstjóri, og var hans getið í bókum
um hálendisferðir fyrir vikið. Mikið
var til pabba leitað af sama fólkinu
aftur og aftur, ekki síst útlendum
ferðamönnum, sem sumir urðu vinir
hans. Hann virtist hafa einstakt lag
á því að tala við þá á þeirra eigin
tungumáli, hvort sem það var enska,
þýska, franska eða Norðurlandamál-
in. Allt til síðustu jóla fékk pabbi
jólakort frá ánægðum Englendingi
sem kom hingað hvað eftir annað til
að njóta leiðsagnar hans um sveitir
landsins.
Pabbi var alltaf boðinn og búinn
að skutla hverjum sem var þegar á
þurfti að halda. Síðustu árin fékk
hann það endurgreitt þegar afkom-
endurnir óku með hann á æskuslóð-
irnar á Hvolsvelli og í Þykkvabæ. Í
þeim ferðum hafði hann margar sög-
ur að segja, auk þess sem hann gat
yljað sér við minningar af ferðum
sínum um hálendið með erlenda
ferðamenn, enda blasa öræfin við frá
Rangárvöllum.
María Erla Másdóttir.
Mig langar að minnast tengda-
föður míns í örfáum orðum. Ég
kynntist Má fyrst fyrir 33 árum
þegar leiðir okkar Úlla lágu saman.
Hann tók vel á móti mér og hefur
alla tíð verið mikill vinur minn. Þó
hann væri ekki orðmargur í dagsins
önn hafði hann ótrúlega kímnigáfu
og einstakt lag á að segja skemmti-
legar sögur. Sögur af atburðum sem
hann upplifði í starfi sínu sem bíl-
stjóri voru alveg óborganlegar og
þær voru eins og gott vín, urðu betri
með aldrinum. Þar sem ég hafði
unnið um langt árabil á Vífilsstaða-
spítala og hann hafði ekið Landleið-
arútunni þangað hér áður fyrr átt-
um við ýmislegt sameiginlegt í
okkar reynsluheimi. Hann náði að
gæða gamla tímann lífi og það var
mjög fróðlegt að heyra frásagnir
hans af þeim sérstaka anda sem þar
ríkti. Hann var fastur punktur í til-
veru margra á Vífilsstöðum og sat
oft og spilaði við sjúklingana á milli
ferða. Hann var líka iðinn við að
spila við afabörnin sín og er það
mjög kært í minningu þeirra, afi
hafði alltaf nógan tíma og var aldrei
að flýta sér.
Það var erfitt fyrir hann þegar
heilsan fór að bresta, það átti illa við
hann að vera upp á aðra kominn.
Þau voru þung skrefin að heiman
þegar hann átti þess ekki lengur
kost að vera heima í sinni daglegu
rútínu. Hann tók því af æðruleysi
en það var oft erfitt að gera sér í
hugarlund þá líðan sem því fylgdi.
En hann var mun sáttari eftir að
hann fór á Droplaugarstaði þar sem
hann fann aftur stöðugleika og varð
það hans heimili síðasta árið.
Ég votta fjölskyldunni mína
dýpstu samúð, minningin lifir um
góðan tengdaföður.
Þorbjörg Sóley Ingadóttir.
Elsku hjartans afi minn, mikið er
nú erfitt að sætta sig við að þú skul-
ir vera búinn með lífið þitt, þó svo
að síðasta eina og hálfa árið hafi
vissulega verið undirbúningur fyrir
það sem koma skyldi.
Það var alltaf svo gaman að koma
til ykkar ömmu og spila við ykkur
rommí. Aldrei svindlaðirðu til þess
að ég myndi vinna, og það var það
sem var svo skemmtilegt, því að
þegar ég vann, þá hafði ég sko unn-
ið til þess heiðarlega, en ekki með
svindli.
Blár Ópal var þitt aðalsmerki, frá
okkur barnabörnunum séð, og þú
leyfðir mér alltaf að taka tvö og
sagðir að það seinna væri „bara í
nesti“, en auðvitað tróð ég báðum
upp í mig um leið og þú leist undan.
Ég fór ófáar ferðirnar með þér í
hvíta leigubílnum þínum og alltaf
bað ég þig um að láta mælinn í
gang, og alltaf svaraðirðu mér eins:
„Áttu pening?“ Svo glottir þú fram-
an í mig, því auðvitað átti ég ekki
neinn pening. Stundum var ég
heppin og þú settir hann í gang í
pínu ponsu stund. Það sem var svo
yndislegt var að maður vissi alltaf
hvar maður hafði þig. Ekkert kom
manni á óvart, þú hélst alltaf þínu
striki.
Þegar ég var yngri, og von var á
ykkur ömmu í mat eða kaffi, var ég
nánast límd við gluggann, löngu áð-
ur en von var á ykkur, og beið eftir
því að sjá hvíta bílinn, og stökk þá
út og hljóp á móti ykkur, knúsaði og
kyssti ömmu og þig líka. Þó vissi ég
alltaf að þú varst ekkert voðalega
mikill knúskall, ég gerði það bara
samt.
Það var svo gaman í áttræðisaf-
mælinu þínu, þegar við hittumst öll
á bernskuslóðum þínum og sungum
fyrir þig afmælissönginn, öll fjöl-
skyldan saman, eins og svo oft áður,
bara fyrir þig. Þarna sungum við
líka lag sem Snædís systir mín
samdi fyrir þig, og mikið þótti þér
vænt um það. Þú áttir það prentað
heima og sýndir mér það stoltur í
mörgum heimsóknum síðar, svo
hafðirðu það líka með þér á spít-
alann, og loks á Droplaugarstaði.
Ég á svo margar minningar um
þig, elsku afi, sem ég mun geyma í
hjarta mínu og seinna mun ég segja
Kamillu að ég hafi líka átt góðan
afa, eins og hún á núna. Þú varst
ekkert fyrir væmni, en ég veit að þú
veist hvað mér þótti alltaf vænt um
þig, og hversu heppin ég var að eiga
þig að, sterka og góða manninn, afi
minn. Ég sakna þín sárt.
Halla Dögg Másdóttir.
Nikulás Már
Nikulásson
Elsku amma Rósa,
nú ertu farin frá okk-
ur. Það er svo sárt að fá ekki að
Sigurrós Guðbjörg
Þórðardóttir
✝ Sigurrós Guð-björg Þórð-
ardóttir fæddist á
Klúku í Miðdal í
Strandasýslu 3. febr-
úar 1924. Hún lést á
Heilbrigðisstofn-
uninni á Hólmavík 29.
október 2010.
Útför Sigurrósar
fór fram frá Hólma-
víkurkirkju 6. nóv-
ember 2010.
hitta þig aftur. Það
var svo gaman að
koma til þín, þú
varst alltaf svo góð
við okkur. Amma
Inga og afi Ninni
voru líka svo dugleg
að bjóða okkur með
þegar þau voru að
fara í heimsókn til
þín og afa. Þú varst
alltaf að gefa okkur
klippimyndir sem
þú varst búin að
klippa út og svo
sagðir þú okkur oft
sögur frá því þegar afi Ninni var
lítill, það var mjög gaman, og svo
bakaðir þú líka bestu pönnukökur í
heimi.
Elsku amma, við biðjum englana
á himnum að passa þig. Við elskum
þig.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf, Jesús, vertu hjá mér.
Um þig alltaf sál mín syngi
sérhvern dag, þó eitthvað þyngi.
Gef ég verði góða barnið,
geisli þinn á kalda hjarnið.
(Ásmundur Eiríksson.)
Elísa Mjöll, Guðrún Júlíana
og Marinó Helgi.
Þú valdir fallegan
dag til síðasta ferða-
lagsins. Fimmti nóv-
ember var snævi þak-
inn, sólin skein og
útsýnið hefur því verið tilkomumikið,
afi minn.
Ég á þér margt að þakka, þú
kenndir mér faðirvorið, sást til þess
að ég byrjaði læs í núll ára bekk
Stórutjarnaskóla, huggaðir mig þeg-
Jón Kristjánsson
✝ Jón Kristjánssonfæddist 18. sept-
ember 1921. Hann
lést á Hjúkr-
unarheimilinu Grund
5. nóvember 2010.
Útför Jóns fór fram
frá Þorgeirskirkju á
Ljósavatni 13. nóv-
ember sl.
ar óréttlæti heimsins
dundi yfir, fyrirgafst
mér þegar ég jarðaði
hænuna sem var ekki
alveg dáin og sýndir
mér stjörnurnar á
köldum vetrarkvöld-
um þegar við löbbuð-
um saman heim úr
fjósinu.
Ég þakka þér fyrir
að hafa trú á mér,
ólýsanlega og einlæga
trú á að mér takist allt
sem ég tek mér fyrir
hendur. Ég á alltaf eft-
ir að sakna þín og hvernig mér leið í
návist þinni.
Ég hugsa alltaf til þín þegar ég
horfi til stjarnanna.
Þín afastelpa,
Hildigunnur.