Vera - 01.10.1998, Side 14

Friðrika Benónýsdóttir
KÆRA
DAGBÓK!
þessum nótum ræðir hin breska Bridget
Jones við dagbókina sína í metsölubók-
inni Bridget Jones's Diary sem notið
hefur fádæma vinsælda hjá konum bæði aust-
an hafs og vestan undanfarna mánuði. Við hér
heima fengum líka smjörþefinn af dagbókar-
skrifum í bókmenntaformi hjá Ertu hennar
Diddu fyrir jólin í fyrra og ýmislegt bendir til
þess að þetta form sé að ryðja sér til rúms í
bókmenntum eftir konur, enda einstaklega vel til
þess fallið að koma eintali og hugsunum bók-
menntapersóna á framfæri án þess að til komi
langir og gjarnan leiðigjarnir mónólógar sem eru
oft á skjön við annað söguefni.
Dagbókin er einlægasta bókmenntaformið -
hver man ekki eftir hinum dramatíska undirtitli
„Eintal sálarinnar" á dagbókunum sem við trúð-
um fyrir öllum okkar vandamálum á unglingsár-
unum - og um leið einföld og skipuleg leið til að
segja þroskasögu. Kannski næsta tískubylgja í
ævisagnaflórunni verði sú að fræga fólkið fari
að gefa út dagbækurnar sínar. Hingað til hefur
yfirleitt verið beðið með útgáfu dagbóka þang-
að til fólk er fallið frá en á þessum síðustu, op-
Sunnudagur 15. janúar: Kl: 18.00 Algjör-
lega örmagna eftir að hafa eytt öllum deg-
inum í undirbúning fyrir stefnumótið. Það
er erfiðara að vera kona en að vera bóndi
- öll þessi sláttumennska og allt sem þarf
að bera á: vaxa fótleggi, raka handar-
krika, plokka augabrúnir, skrapa fætur,
skrúbba og bera á húð, kreista bólur, lita
rótina, lita augnahár, slípa neglur, nudda
appelsínuhúð, æfa magavöðva. Og allt er
þetta svo viðkvæmt að ef slakað er á í
nokkra daga er uppskeran eyðilögð ... Oj,
i*
oj, oj. Er það nokkur furða að konur skuli
skorta sjálfstraust?
inskáustu og einlægustu tímum þegar fólk er
jafnvel farið að vera með beinar útsendingar úr
svefnherbergjunum sínum á vefsíðunum, er
aldrei að vita nema það breytist. Og þó. Dag-
bækur eru nefnilega oftast mikil leyndarmál,
vandlega geymdar ofan í skúffum og gjarnan
læstar með voldugum hengilás. Þær geyma
það sem okkur er svo heilagt að við þorum ekki
að nefna það við nokkurn mann og trúum þess
vegna hvítum (eða bleikum!) síðunum fyrir því
seint á kvöldin þegar aðrir eru gengnir til náða.
Eða svo segir goðsögnin. Raunveruleikinn er
sjálfsagt allur annar - einsog alltaf - og flestar
dagbækur nútímakvenna eiga sér fastan sama-
stað í handtöskunni og geyma ekki annað en
skráningar á því hvenær við eigum að mæta
hvar, hvenær börnin eiga tíma hjá tannlæknin-
um, hvenær við eigum að ná f fötin í hreinsun,
skila greininni í Veru o.s.frv.
Svo eru Ifka til dagbækur sem eru nokkurs
konar annálar þar sem fólk skráir helstu við-
burði lífs síns, eða rekur lauslega hvað það hef-
ur haft fyrir stafni þann daginn, hvernig veðrið
var og hvað bar hæst í heimsmálunum. Og ekki
má gleyma dagbókum unglinganna þar sem allt
logar í ástarsorgum, bólubömmerum og gremju
út í heimsku og þröngsýni foreldranna. Þar sem
það er stórt rautt hjarta við daginn sem við
fengum fyrsta kossinn og stór svartur kross við
daginn þegar fyrsta ástin sagði okkur upp.
En hvaða tilgangi þjónar eiginlega allt þetta
pár? Er þetta bara útrás fyrir bældar tilfinning-
ar, tilraun til að koma skipulagi á líf sitt eða ein-
14