Vera - 01.10.1998, Blaðsíða 18

Femínisti fer í
vax
Fyrir (femínískt) framlag mitt til bókarinnar
Flögð og fögur skinn var mér afhent gjafakort
í Baðhús Lindu, en hún var þátttakandi í sam-
nefndri sýningu. Gjafakortið bar yfirskriftina ‘Dekur-
dagur C’ og taldi upp hinar ýmsu aðferðir við að dúlla
við líkama minn, nudd, augnabrúnaplokkun og litun,
heitan pott, hand- og fótsnyrtingu, Ijós, maska og
gufubað. Fyrir utan Ijósfælni mína leit þetta allt sam-
an ákaflega vel út, jafnvel þó ég vissi af sársaukanum
sem leyndist bakvið sumt dekrið. Fegurðin hefur alltaf
verið mér ákaflega sársaukafull, og það hvarflar ekki
að mér að kvarta.
Örþreytt og lurkum lamin mætti ég á staðinn einn
kaldan haustdag og fór þaðan endurnærð á sál og lík-
ama. (Nýsköpunin hófst reyndar strax með sundboln-
um sem mér var afhentur. Ég hafði gleymt öllum mín-
um svörtu og smeygði mér þarna í þennan fína Ijós-
bleika bol og leið eins og nýrri manneskju.) Gufa og
pottur undirstungu mig fyrir þetta fína nudd hjá bróð-
ur fegurðardrottningarinnar, sem er alls óljótur sjálfur,
og vandlega slökuð lak ég svo í hand- og fótsnyrtingu
(þarsem ég fékk mér að sjálfsögðu bleikt naglalakk á
fingur og tær í stíl við bolinn) og eftir það lagðist ég
makindalega í augnabrúnalitun og vöxun m/maska.
Þrátt fyrir að snyrtidaman hafi verið fremur skeftisk á
að ég væri hennar dæmigerði kúnni (‘hefurðu farið í
svona áður?’, spurði hún varasöm) og hafi helst, held
ég, viljað vaxa á mér fleiri líkamsparta en augnabrún-
irnar, þá stóð hún sig eins og hetja og nuddaði svo vel
á mér andlitið að mér fannst ég hreinlega hafa höndl-
að fegurðina (um stund).
Þennan dag, skal ég segja ykkur, var gott að vera
femínisti. Vegna nefndrar sýningar átti ég samtal við
listamanninn Þorvald Þorsteinsson um Baðhús Lindu
þarsem hann kvartaði ákaflega yfir þeirri kynjaskipt-
ingu sem Baðhúsið viðheldur: það er aðeins fyrir kon-
ur. Ég hlustaði nú bara með öðru eyranu enda orðin
fremur þreytt á því að taka við kvörtunum fyrir hönd
femlnismans alls vegna einstakra útblásinna atriða
(halló-ó hefur einhver heyrt um stærra samhengi...
(munið strákar, stærð skiptir máli)). Þessi spurning um
hvort einstaka klúbbar leyfi sér að útiloka annað kyn-
ið er að sjálfsögðu heilmikið mál í sögu femínisma, og
koma pípureyktir jakkafataðir karlaklúbbar fyrst upp í
hugann. Sem leiðir mig beint í vangaveltu um misjöfn
hlutverk þessara tveggja fyrirtækja, í karlaklúbbum
geta karlarnir spjallað saman í friði og sæld innanum
reykjarstrókana og fundist þeir vera gáfaðir um stund
Dagbók femínistð
eftir Ulfhildi Dagsdóttur
(sundlaugarnar, einhver?). Kvennaklúbbur eins og
Baðhús Lindu helgar sig hinsvegar fegurð og vellíðan
líkamans og býður upp á öllu varanlegri áhrif en þá
gufustróka sem karlarnir blása út; allavega eru auga-
brúnirnar á mér enn jafn glæsilegar. Konur hafa verið
að taka yfir fegurðariðnaðinn og móta sjálfar sína eig-
in fegurðarímynd, því það má ekki gleymast að ef
konan afneitar líkamlegri fegurð á þeim forsendum að
slíkt sé einungis viðfang karla, þá á hún á hættu miklu
víðtækari höfnun á sjálfri sér og eigin líkama.
Fegrunariðnaðurinn er iðulega tengdur konum á
neikvæðan hátt, með tilheyrandi tamningu kvení-
myndarinnar, líkt og fegurðarsamkeppnir eru gott
dæmi um. Annadís Rúdólfsdóttir lýsir í grein sinni
‘Ljóskudraumar’ í Flögð og fögur skinn, hvernig
Linda Péturdóttir hefur markvisst reynt að móta sína
eigin ímynd eftir að hafa skilað af sér titlinum. Og
núna hefur hún stofnað Baðhús, helgað fegrun
kvenna. Ekki svo að skilja (Þorvaldur) að ég hefði
nokkuð á móti því að hafa sætan strák hjá mér í guf-
unni eða pottinum, hann mætti alveg dekra við mig
líka, en það er bara ekki essentíalt. Og þar eru þær á-
byggilega sammála mér, erkifemínistarnir allir sem ég
mætti hárauðum á leið úr leikfimi, í Baðhúsi heimsfeg-
urðardrottningarinnar Lindu.
18