Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 91

FELAGSBREF
89
leysir hann jafn-vandasama þraut, að engu líkara er en hann
einn hafi verið drottinsmurður til þess, útvalinn af inum almáttka.
Guð er ekki lýðræðissinnaður, er hann deilir stærstu gjöfunum,
t. d. andlegum sköpunarhæfileikum.
VI.
Þcrður tvíhleður haglabyssuna, setur öryggislásinn fyrir, réttir
mér hana síðan, og svalt stálhlaupið klappar mér snöggvast vina-
lega aftan á hálsinn og um annan vangann. Þórður mundar
sjálfur riffilinn og stingur skotum í vasann.
Það er haldið á fjallið.
Vágesturinn getur verið kominn á kreik. Sjötta skilningarvit
garpsins er næmt fyrir hverju, sem bendir til þess.
„Stundum má greina hræringar skolla á því, hvernig fuglinn
og sauðkindin haga sér“, segir hann. „Það er svo ótal margt.
Sjáið kindurnar og lömbin, sem labba þarna þvert yfir urðina“.
Þar sjást þær mjakast snuðrandi, varlega, skammt frá hættu-
staðnum. Fyrr en varir hleypur styggð í þær, og þær tvístrast
felmtraðar í allar áttir og finna sér að lokum griðastað úti við
árgilið.
„Nú hafa þær séð yrðlingana", segir vinur okkar. „Þeir eru
komnir úr greninu og orðnir bansoltnir. Nú hefur tófan sjálf
verið að leita sér fanga einhvers staðar langt út og niður með
sjónum. Hana fæ ég ekki, fyrr en upp undir sólarupprás, þegar
hún kemur að greninu. Annars er orðið það áliðið, að hún
getur ekki verið langt héðan“.
Jörðin er harla rök. Við þræðum fram hjá mýrarfenjunum.
Röskir hundrað faðmar eru til grenisins. Þórður kveður ráð að
sétjast niður til áningar um hríð. Svona fer hann alltaf að.
Þó er hann alltaf viðbúinn öllu. „Já, einhver fyrir norðan hef-
ur skrifað vísindalega bók um tófuveiðar", segir hann. „Ég
beiti stundum öðrum aðferðum en standa í bókinni þeirri, er ég
smeykur um. Þetta við tófuna byggist á því að plata hana nógu
kænlega. Lífið er líka tómt plat stundum. Það verður ekki lært
af bókum. En tófan er vitur skepna og lætur ekki mokka sig