Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Side 42

Tímarit Máls og menningar
hafa sníkt af rassgatinu á könunum. Og fylgdi það flengingunni að við
værum lygakjaftar ef við segðum að enginn hefði viljað kannast við jafn
góðan grip og hanskinn var.
Því næst vorum við reknir út með harðri hendi og sagt að við stigjum
aldrei fæti inn á þetta heimili fyrr en við snerum aftur heiðarlegir og
tómhentir.
Nýflengdir og hálfgrenjandi kröngluðumst við yfir hæðirnar, melinn
og hið mikla grjót í Grindavik, eflaust í rigningu, sudda eða súld, með
hanskann og hálfan flota Bandaríkjanna á margstrendri járndós. í dósinni
hvíldi dýrindis kexið í lögum á þremur hæðum, og svaf hver kaka sætlega
í sínu brúna og flúraða hreiðri. Dýrmætinu bar okkur að skila, en stíga
síðan tómhentir og heiðarlegir inn um dyrnar á þessu heimili.
Hermennirnir í hliðinu voru eflaust sannfærðir um að við hefðum ekki
þegið nógar gjafir þegar við réttum fram hanskann í örvæntingu og
bentum á góssið í fanginu. Líklega álitu þeir hanskann vera eins konar
íslenskan betlihanska fyrir börn. Varðmennirnir áttu sjálfir engar gjafir og
drógu út tóma vasa, en bentu okkur að fara í lautina. Þar var okkur tekið
opnum örmum. Könunum þótti auðsætt að við hefðum fráleitt fengið
nóg. Nú hlóðu þeir haug á fyrri gjafir, öðrum margstrendum kökukassa
og slíkum ókjörum af hvers kyns varningi og myndablöðum að hið
nýstofnaða pöntunarfélag verkamanna bliknaði fýrir sjónum okkar.
Undir niðri ákváðum við að stofna bæði bókabúð og verslun í hænsna-
kofanum. En óttinn við hinar harðlæstu húsdyr varð til þess að við
hentum dótinu á gólfið í síðasta skálanum.
Uppi varð fótur og fit meðal hermannanna. Þeir tróðu óðar upp í
okkur styrkjandi sælgæti, líkt og orkugjafa. Engu að síður höfðum við
hvorki afl né áræði til að hirða upp dótið. Hermennirnir röðuðu því þá
í tvo pappakassa, bættu ögn við, og óku okkur heimleiðis á éppa,
sannfærðir um að þungur burður og barnaþrældómur þekktist ekki hjá
þjóð sem þoldi ekki ofríki dana. Þess vegna hlaut hver einstaklingur að
vera einslags lítið lýðveldi og stolt, á slitnum klossum eða gúmískóm.
Vegir svipta fæturna frelsi, því ef vegir eru lagðir neyðist fólk til að
ganga á þeim. Nú óku kanarnir okkur eftir engum vegurti á frjálsum
hossingi að hverju húsi og bentu spyrjandi. Við hristum höfuðið, líkt og
288