Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Page 52

Tímarit Máls og menningar
voru myndir beint útúr nánasta umhverfi sögudópistanna og orðasvall-
aranna sem ræktuðu það og geymdu.
Hvað verður nú um þetta mál?
Nýtist það hér á malbiki í bensínstybbu þegar upp vaxa kynslóðir sem
engan áþreifanleik finna bakvið orðtækin?
Vísast ekki.
Nýlega var ég að lesa blaðagrein eftir fyrrverandi ritstjóra, heldég.
Ræktarsamt var þakklæti hans til afa síns sem kennt hafði honum þetta
mál sem ég var illu heilli að minnast á. Pilturinn lauk þakkarræðunni (af
einskærri ræktarsemi) með því að segja að sér hefði verið það ómetanlegt
að fá í æsku að sitja honum á skör.
Ekki er ég að sproksetja þennan unga mann (sem bráðum er raunar
miðaldra) né áfellast hann. Vafalaust er það rétt sem hann bersýnilega
heldur. Málkennd hans er yfir meðallagi hans kynslóðar. Samt þykir
minni kynslóð rassinn vera farinn að færast upp í skörina og þokan að
hellast yfir málkenndina þegar svona er komið hátíðlegu þakkarávarpi til
forfeðranna.
Gagnvart angistinni sem yfir mann dettur í fylgd með svona og viðlíka
setningum sem oftar og oftar hellast nú onyfir mann af síðum dagblaða
og bóka verður þögnin líkastil eina svarið.
Þá hættir maður líka að tala um peninga. Best væri að raula sér
eitthvað sem maður væri búinn að gleyma textanum við, halla sér
þvínæst á vangann og reyna að sofna.
298