Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Síða 56

Tímarit Máls og menningar
og standa svo með hárið niðri í augum, og áfirnar lekandi niður hand-
leggina og drjúpandi af olnbogum. En hann . . .
Ha hver? segir maðurinn, hvað hafði hann verið að hugsa um?
Presturinn maður. Hann verður að eiga góða harmonikku og spila á
hana. Og svo á fólkið að dansa á hverju einasta kvöldi niðri á speglandi
sléttu túninu, og presturinn þessi hái fallegi maður að spila.
En prestskonan? segir hann annarshugar til að láta hana halda áfram að
tala svo hann geti þagað.
Ja prestskonan dansar við hvern sem hún vill, meðan presturinn verður
að spila alla bjarta nóttina.
Og kaktusinn vex og vex svo þú getur farið að tappa af honum safann
og brugga tequilabrennivín til að drekkja draumum þínum í ellinni,
meðan eiginmaðurinn gengur saman og verður einsog lítill gamall fugl;
sem er ekki lengur til annars hæfur en slá hann af, og stoppa hann upp og
setja á safn með skiltinu: Kona, sjá þarna er þinn maður. En þá verður þú
bólgin og stór einsog fjall sem kastar skugga sinum yfir lífið í dalnum,
með fyrirmannlegum tómleika og innfjálgi.
Vertu ekki að striða mér, segir hún: heldurðu annars að ég sé dáldið
sálarlaus? Núna? Eða yfirleitt?
302