Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Síða 92

Tímarit Máls og menningar
aldrei orðið fyrir því að lenda á gömlum beinum þegar hann væri að taka
grafir.
Hann hætti að pjakka rekunni niður í moldina og rétti úr sér.
— Nei, það hefur aðeins einu sinni komið fyrir, en það voru mistök.
Fjandans mistök. Hér verður fólk að hafa legið í tuttugu ár áður en
leyfilegt er að hreyfa við gröfunum. En þá er líka allt í lagi. Eftir þann
tíma er allt horfið út í jarðveginn; kisturnar grotnaðar og fólkið orðið að
ánamöðkum. Hríngiða lífsins. Það væri nú líka ansi slæmt ef maður væri
sýknt og heilagt að grafa upp gömul bein, þótt ég hafi svo sem ekkert á
móti beinum.
Eg brosti.
— Ert þú Færeyíngur? spurði Níls.
— Nei, ég er Íslendíngur.
— Er það? Island já, sagði hann og lokaði augunum. Ég man ekki til
þess að hafa hitt Islendíng áður. Handritin ha . . . Laxness og landhelgin,
ekki satt. Og svo þessi eldgos. Jú heyrðu, nú man ég . . . það kom hér oft
Islendíngur í fyrra og lagði blóm á leiði konunnar sinnar. Ég man ekki
hvað hann hét, en við töluðum oft saman. Mig minnir að konan hefði
heitið einhverju íslensku nafni.
— Bárður er líka íslenskt nafn, sagði ég og benti á svarta legsteininn
við hliðina.
Níls opnaði augun og leit undrandi á mig.
— Þekktir þú hann líka?
— Nei, ekki þennan Bárð. En nafnið er til í íslensku.
Níls lagði frá sér rekuna og horfði upp yfir grafarbarminn.
— Er einhver að koma? hvíslaði hann.
Eg leit í kríngum mig og hristi höfuðið.
Þá beygði Níls sig niður og tók að krafsa með báðum höndum inn í
moldarvegginn. Við og við leit hann upp og brosti til mín þar sem ég
stóð eins og spurníngarmerki á grafarbarminum.
— Þú verður að segja mér ef einhver kemur.
Eg lofaði því.
Þegar hann hafði grafið dágóða stund og kominn með hendina upp að
338