Tímarit Máls og menningar - 01.10.1981, Síða 98

Tímarit Máls og menningar
úr skugga um hvort mig hefði verið að dreyma. En gröfin var á sínum
stað.
Ég settist á bekk þar sem ég gat haft auga með gröfmni, ef ske kynni að
komið yrði með kistuna klukkan eitt eins og Bárður sagði.
Ekki leið á laungu þar til svartur bíll kom akandi eftir stígnum og
stansaði skammt frá mér. Á eftir honum kom líkfylgdin, sem samanstóð
af sjö einstaklíngum með alvörusvip.
Þegar kistan hafði verið látin síga niður í gröfina og presturinn sagt
nokkur orð gekk fólkið i burtu. Ég ætlaði að standa á fætur, þegar ég
heyrði vélarhljóð nálgast; skurðgrafan kom skríðandi og skömmu síðar
hafði hún fyllt gröfma og skilið eftir sig rautt sár á jörðinni.
Næstu daga átti ég oft leið um kirkjugarðinn og virti fyrir mér gröfina
sem ég hafði einu sinni gist. En aldrei kom ég auga á Níls.
Nákvæmlega nítján dögum síðar leit ég inn á veitíngahúsið „Fíngur-
björgina“ á Kristjánshöfn. Það var komið undir hádegi. Ungur maður
stóð við barborðið og ræddi við þjóninn á milli þess sem hann sötraði úr
bjórglasi. Þegar ég hafði borgað ölflöskuna mína ætlaði ég að setjast við
borðið úti í horni eins og ég var vanur. Þá sá ég hvar maður lá flatur á
bekknum. Þrátt fyrir daufa birtuna sem lagði frá ljósunum við barinn var
andlit þessa manns óvenju litlaust, jafnvel grátt. Það kom mér kunnug-
lega fyrir sjónir, og þegar ég aðgætti betur sá ég að þarna var kominn Níls
kirkjugarður.
Ég lagði frá mér ölflöskuna og ýtti við honum um leið og ég kallaði
nafn hans.
— Hvern djöfulinn ert þú að skipta þér af honum, kallaði þjónninn
til mín. Er hann eitthvað fyrir þér?
Ég sagði sem satt var, að ég þekkti NOs lítillega og lángaði til þess að
tala við hann.
Þegar þjónninn heyrði þetta varð hann mýkri í málrómnum og sagði
að það væri tilgángslaust að reyna að ná sambandi við hann.
— Hann hefur verið út úr heiminum í lángan tíma, feingið að liggja
hérna í bakgarðinum hjá okkur þegar hann hefur viljað. En nú höfum við
ekki séð hann í marga daga fyrr en hann birtist í morgun. Hann lá hérna
við dyrnar þegar ég kom.
344