Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Síða 77

Hassanturninn
„Mér finnst þetta ekkert fyndið,“ sagði hann. „Eg vildi óska að ég
fengi að vera í friði svo að ég gæti skoðað mig um í næði.“
„Þeim gengur ekkert illt til,“ sagði hún. „Þau eru bara að reyna
fyrir sér.“
„Jæja, þá vildi ég að þau reyndu ekki fyrir sér við mig.“
„Það sem þú vilt,“ sagði hún, „er land með engu fólki. Þar sem
ekkert er nema staðir. Og hótel.“
„Hvaða vitleysa," sagði hann. „Mér er ekkert illa við fólk. Eg vildi
bara óska að það væri ekki alltaf að reyna að selja mér eitthvað sem ég
kæri mig ekkert um. Eg vil bara fá að vera í friði.“
„Mér finnst gaman að því,“ sagði hún og kerrti ögn fram hökuna;
og hann hataði hana fyrir að segja þetta því að hann vissi að hún hafði
ekkert gaman af fólkinu. Þvert á móti gerðu þeir hana dauðhrædda
allir þessir útlendu svikahrappar og prangarar, þessir þöglu náungar,
kuflklæddir og með hettur, og eina ástæðan fyrir því að hún vildi
ekki að hann æpti að þeim var sú að hún var dauðhrædd um að hann
leysti úr læðingi einhvern ofsa á móti eða árásargirni. Hún vildi láta
hann hlæja til að sefa þá, hún var svo taugaóstyrk að hún myndi
kaupa af þeim allt skranið ef hún væri skilin eftir ein, hroðvirknislega
tuskuúlfalda, ömurleg ullarpottlok, hringi með illa slípuðum gervi-
steinum. En ef hann keypti það sjálfur myndi hún fyrirlíta hann fyrir
það, rétt eins og hún hefði litið niður á hann ef hann hefði skilið eftir
rækjurnar og ólífurnar af ótta við fáfræði sína. Það var henni líkt að
ásaka hann fyrir það sem hún var hrædd við, en sú var þó sannarlega
tíðin að þau hefðu getað deilt þessum kvíða með sér, og alls ekki svo
langt síðan. Jafnvel meðan langt og strembið tilhugalíf þeirra stóð
yfir höfðu þau átt sér sameiningarstundir, stundir þegar hann gat
nöldrað yfir fjölskyldu hennar og hún gert umburðarlynt gys að
fjölskyldu hans án langra eftirmála en undanfarnar tvær vikur, eftir
brúðkaupið, hafði gagnkvæm óvild þeirra, svo djúpstæð og fyrirsjá-
anleg, fengið að blómgast og dafna og hveitibrauðsdagarnir höfðu
eiginlega fyrst og fremst snúist um að hlúa að þeim óheillavænlega
gróðri. Hann hafði vonað að þau gætu skilið eftir helstu ágrein-
ingsefnin þegar þau færu frá Englandi, ágreiningsefni sem áttu ekki
að skipta máli í erlendu umhverfi, en þess í stað höfðu þau einangrast
í albreskri átakaveröld þar sem siðir þeirra hvors um sig voru orðnir
óhugnanlega ýktir, rétt eins og þau væru breskt par til sýnis fyrir alla
TMM V
65