Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.1995, Síða 24

Yið börðumst
fyrir því
að gera oldkur
at vinnulaus ar
Viðtal við Sólfríði Guðmundsdóttur
M
| f | ótlæti og meðlæti í hæfilegum sköiiuntuiii á lífsleiðiiini er hollt að |iví er sagt er. Upplag livers
nianns hlýtur |>ó að skipta niáli uni það hvernig hvers kyns lífsreynsla nýtist í H(uiu. Við nióllæti liogna
suinir og hrotna en aðrir stækka og styrkjast. Meðlæti stígur suniuin til liöfuös en aðrir hafa lag á að
notfæra sér það sér og öðruni lil gæfu og gengis. Sólfríður Guðuiuiulsdóttir er hávaxin, ákveðin og
traustvekjandi manneskja. Hún lætur lítið yfir sigruni síiiuin og orðið hiiulruii er lílvlega ekki til í liennar
orðaforða. Hún hefur rutt þeim svo mörgum úr vegi. Þar sein hún er að hverfa af laiuli brott um
óákveðinn tíma þótti tilvalið að heyra svolítið uni Hf og viðhorf þessarar kjarnakonu.
Breitt, stríðnislegt bros færist yfir andlitið á Sólfriði þegar hún
er spurð livers vegna hún liafi valið að verða
hjúlvrunarfræðingur. Leið Sólfríðar í hjúlannamáin var
nefnilega nokkuð krókótt. Hún lýsir aðdragandanuin svona:
„Eg sótti fyrst um Hjúkrunarskólann strax eftir landspróf en
var Jiá of ung. Þá álvvað ég að talva íjórða beklv í verslunardeild
gagnfræðaslvóla. Til jiess þurfti égað taka Jiýslvu ogbókfærslu
utanslvóla sem belvkjafélagamir höfðu telvið ári áður. Þá var
auglýst tveggja ára nám í tækniteiknun við Iðnskólann í fyrsta
skipti hér á landi. Kennslan átti að fara fram á eftirmiðdögum.
Eg stundaði tækniteiknunarnámið með skóla fyrra árið og með
vinnu seinna árið. Þá var ég farin að vinna sem einkaritari
gatnamálastjóra, 16 ára gömul.
Þegar ég var orðin 18 ára féklv ég bréf frá slvólastjóra
Hjúkrunarskóla Islands um að nú kæmist ég að í
hjúkrunamámi. Þá var ég á báðum áttum um hvort ég ætti að
fara út í Jiað. Laun hjúlvrunarnema voru lægri en Jiau sem ég
balði og ég var orðin vön Jiví að hafa það gott, átti t.d. nýlegan
bíl. Aulv þess var hjúkrun elvlvi endilega það eina sem mig
langaði að læra. Ég sótti lílva um Kennaraslvólann með það í
huga að verða handavinnukennari. ^ endanum varð þó úr að ég
sló til og fór í Hjúkrunarslvólann. Ég hafði eklvi hugmynd um
hvað hjúlvrun var þegar ég byrjaði. Samt var ég búin að lvomast
að því að tælvniteilvnun og skrifstofuvinna var elvlvi fyrir mig.
Þar vantaði meiri sainslvijiti við fóllv.“
Sólfríður segir að sér hafi liðið vel í Hjúlvrunarskólanmn.
Námið sóttist vel og verlvleg þjálfun fór mikið fram á
Borgarsjiítalanum sem var nýlegur og spennandi með mannleg
viðhorf til hjúkrunamema. Um vorið 1973 laulv hún námi
Jiaðan, ein af níu ófrískum í útskiTftarhójinum, en samt tilbúin
að taka til hendinni. Hvert lá svo leiðin?
,y4prófdeildinni minni, bjá Jóhönnu Bjömsdóttur, starfaði Elín
Hjartar, hjúkrunarfræðingur, sem liafði verið ráðin deildarstjóri
á nýja bældunarlælvningadeild. Sá hængur var á að erfiðlega
geklv að manna nýju deildina með bjúkrunarfræðingum og Jiví
liafði ekki verið unnt að liefja Jiar starfsemi. Elín gerði sér lítið
fyrir og lvveilvti svo í olvkur með áhuga sínmn að við réðurn
oldvur fjórir nýbalvaðir hjúkrunarfræðingar til hennar að lokinni
útskrift til að ojma og Jiróa nýja deild. Það var Jiví algjiir
tilviljun að ég byrjaði að \ inna þar. Ég vann frá mars og fram í
júní, félvlv síðan Jiriggja mánaða bamseignarfrí ogfór svo aftur í
fulla vinnu.“
Sólfríður fékk jiláss á bamaheimili Landspítalans fyrir börnin
sem brátt vorn orðin tvö. Hún ogeiginmaður hennar,
Guðmundur Ingason, símsmiður, voru búin að festa kauj) á
Oiúð sem þegar var orðin of lítil. Fram undan virtist leiðin gi-eið
og þau fóm að velta fyrir sér stærra húsnæði. Þegar á reyndi
voru Jió ýmis ljón á veginum. Þau fengu ekki afsalið af íhúðinni
sinni því að byggingaraðilinn var að f'ara á hausinn. Diúðnia,
sem þau voru búin að greiða upp í tojij), Jiurftu þau nú að
kaujia aftur. Saman fundu Jiau lijónin leið út úr vandanum. Þau
álvváðu að leigja íbúðina og fá sér vinnu úti á landi.
24
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA l.tbl. 71. .árg. 1995