Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.1995, Side 25

„Eg sá auglýsingu um stöðu fyrir hjúkrunarfræðing á Dalvíli en
þar vantaði húsnæði svo að ég var talin á að ráða mig til
Kópaskers. Þar átti að vera flott hús fýrir mig og hvaðema, “ og
Sólfríður baðar út höndunum til að gefa til ltynna hvað húsið
sem hún sá f'yrir sér var stórt. „Til Kópaskers konnun við í
febrúar 1975 ú fólksbíl en gengum hin í húsið á annarri ha;ð
vegna snjóa. Þá hafði enghm hjúkrunarfræðingur verið á
Kópaskeri lengi. Á lækningastofunni voru varla lágmarks
nauðsynjar. Það var heldur enginn sjúkrabíll á svæðinu og
rúmir 100 km til Húsavíkur en þaðan kom Iæknir einu sinni í
viku. Mér fannst slæmt að þeir skiptust á að koma svo að
skjólstæðingamir þurftu að endurtaka sögu sína aftur og aftur.
Sjúkraskrár íbúanna voru geymdar á Húsavík svo að ég byrjaði
að vinna upp mínar eigin sjúkraskrár og þar kom
véhitunarkunnátta mín og reynsla af ritararstörfum að góðum
notum. Um vorið fór ég á námskeið fyrir heilsugæslu-
hjúkrunarfræðinga hjá Nýja hjúlcrunarskólanum, það kom sér
mjög vel þar sem ég fann að kennslan í grunnnáminu var frekar
miðuð við vmnu í vernduðu umhverfi inni á spítala en við
sjáLfsta'ð störf í læknislausu héraði úti á landi. T desember
1975 komu jarðskjálftar og |>ví fylgth óöryggi og andlegt álag
lijá íbúunum. I janúar 1976 kom stóii skjálfthm svo að yfirgefa
varð svæðið. Sem betur fer stórslasaðist enginn en sum húsin
urðu ófliúðarhæf. Þá sýndu kollegar mínir úr viðbótarnáminu
mér mikinn stuðning sem efldi núg til dáða. Mér fannst égfá
10 ára reynslu á þessum tveimur árum sem ég var á
Kópaskeri.“
Þá var kominn tími til að breyta tfl ogflytja suður aftur.
„Eg fór að vinna á Borgarspítalanum, deild A3 sem þá var
slysa-, háls-, nef- og eyrna- og heilaskurðlækningadeild. Mér
líkaði vel en það var erfitt að samræma þarfir heimilis og
vaktavinnu. Eg hóf því nám í Kennaraháskóla Islands í
sérskipulögðu 30 eininga námi í kennslufræði fyrir
hjúkrunarfræðingaV Við það bættust 15 einingar í liugmynda-
fræði hjúkrunar. Það vantaði mikið kennara til að mennta fleiri
hjúkrunarfræðinga.
I október sama ár byrjaði ég að kenna við Hjúknmarskólann.
Þar kenndi ég síðan í 10 ár eða þar til skólanum var lokað
1986.1 hálfkæringi má segja að við hjúkrunarkennararnir
liöfuni harist hörðuni höndum fyrir því að gera okkur
atvinnulausa með Jiví að berjast fyrir háskólamenntun
hjúkrunai’fræðhiga. Ekkert okkar var með næga menntim til að
taka að okkur kennslu í Háskóla íslands. Það var Jiví ekki um
annað að ræða en að bæta við sig menntun ef við ætluðum að
eiga einhverja miiguleika sem hjúkrunarkennarar í
framtíðinm.“
Sólfríður hóf Jiví nám til I3.S. prófs í hjúknmarfræði. Hún var
kennari við Hjúkrunarskólann og um leið nemandi í
hjúkrunarfræði við Háskóla Islands í sama húsna;ði. Stundum
lenti hún í undarlegri aðstiiðu vegna Jiess. Hún kenndi
hjúkrunarnemum í einni stofu og settist síðan sjálf í næstu
stofu sem neinandi. Hún segir að Jietta hafi krafist mikillar
aðliigunarliæfhi.
„Simiir kennarar óskuðu eftir að láta meta menntun sína til að
sjá hvemikluþyrfti að bæta við til B.S. gráðu. Matið var þess
eðhs að margir hættu við að fara í námið. Það tók mig næstum
þrjú ár að ljúka því en ef ég ætlaði að halda áfram kennslu var
þetta eina leiðin. Það gekk vel að samræma nám, vinnu og
heimilisstörf þó að þarfirnar stönguðust stundum illilega á.
Þegar 4. bamið vildi komast í heiminn, hálfurn mánuði á eftir
áætlun, var ég t.d. stödd í hátíðasal Háskóla Islands að taka
próf í fósturfræði. Mér rétt tókst að ljúka prófinu áður en barnið
fæddist um eftirmiðdaginn.
Ég laulc B.S. náminu um vorið 1986 en um haustið var sett í
gang sérskipulagt nám fyrir hjúlcrunarkennara til B. S. gráðu
sem var mun styttra en það sem ég hafði gengið í gegnum.
Þá var auglýst staða lektors í bamahjúkrun við námshrautina.
Eg hafði langa reynslu af kennslu í barnahjúkrun auk B.S.
námsins en fékk ekki stöðuna Jiar sem annar umsækjandi
hafðilokiðM.S. prófi í barnahjúkrun. Égheld að það hefði
verið betra fyrir barnahjúkrun í landinu ef að við liefðum báðar
verið ráðnar til að sinna Jiessu starfi sem var yfirdrifið fyrir eina
manneskju. En ég réð mig til starfa sem fræðslustjóri á
Barnaspítala Hringsins ogleysti síðan framkvæmdastjórann afí
ár á meðan hún fór í námsleyfi. Þetta var mjög lærdómsríkt
tímabil og ég sá betur en áður nauðsyn þess að efla forvamir
markvisst og koma á fjölskylduhjúknm.“
„4 lœkningastojunrd voru varla
lágrnarks naubsyiijar. “
Heilsugœslustöbm á Kópaskeri eins
og Sólfríður tók við henni.
TÍMAIUT HJÚKRUNARFRÆÐINGA l.tbl. 71. árg. 1995
25