Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2001, Qupperneq 31

best að aðgerðarsvæðinu. Kristín og Jón Magnús Kristjáns-
son, deildarlæknir á svæfingardeild, tara nú að tala við
sjúklinginn og segja honum að anda djúpt og biðja hann að
opna augun. Kristín útskýrir að þau þurfi að sjá að sjúkling-
urinn geti andað vel sjálfur áður en barkarennan er fjarlægð.
Aðgerðinni er lokið og Kristín og Jón Magnús vekja
sjúklinginn.
Sjúklingurinn er þá fluttur yfir í sitt rúm og Kristín fer
með hann á vöknun sem er skammt frá skurðstofunni. Þar
tengir hún hann við súrefni og vaktara sem mælir blóð-
þrýsting, púls og súrefnismettun.
Hún gefur síðan hjúkrunarfræðingunum á vöknun
„rapport" um sjúklinginn þar sem hún fer m.a. yfir heilsu-
farssögu hans, segir frá líðan hans í aðgerð, gangi
aðgerðarinnar, lyfjagjöf, vökva- og blóðjafnvægi og hvaða
leggi og línur hann sé með.
Við Hanna förum einnig að líta á sjúklinginn. Hann
dormar en svarar vel þegar Hanna talar við hann og segir
að sér líði ágætlega. Hanna spyr hann hvort hann hafi
dreymt eitthvað því svæfingarlyfið, sem hann fékk, hafi
þau áhrif á marga að þá dreymi mikið. En hann segist ekki
muna neina drauma. Við kveðjum og höldum inn á
fundarherbergi þar sem við ætlum að hitta Margréti og
ræða aðeins saman en Kristín er aftur á móti tekin til starfa
við næstu aðgerð.
Bryndís Kristjánsdóttir
Opið bréf tíl hjúkrunarfræðinga:
kjúkv’UK.AY; MÍnjAv' oeYÍcfÆY'i
Frá byrjun þessa árs hefur sérstök
sögu- og minjanefnd verið starfandi
á vegum félagsins. Henni er annars
vegar ætlað það hlutverk að skoða
og ákveða á hvern hátt megi skrá og
varðveita sögu hjúkrunar á íslandi og
hins vegar að huga að möguleikum
á stofnun minjasafns hjúkrunar. í
nefndinni eiga sæti Ásta Möller, sem
er formaður nefndarinnar, Þorgerður Ragnarsdóttir, Vilborg
Ingólfsdóttir, Kristín Björnsdóttir, Sigþrúður Ingimundar-
dóttir og Herdís Sveinsdóttir. Ritari nefndarinnar er
Aðalbjörg Finnbogadóttir.
Ritun íslenskrar hjúkrunarsögu er þegar hafin. Stjórn
félagsins hefur gert samkomulag við Margréti Guðmunds-
dóttur, sagnfræðing, um ritun íslenskrar hjúkrunarsögu og
mun það taka nokkur ár enda er um afar viðamikið
verkefni að ræða. Verður efnis víða leitað og m.a. áformað
að rannsaka sérstaklega upphaf hjúkrunar á íslandi, for-
sögu þess að menntaðir hjúkrunarfræðingar komu til
starfa hér á landi. Þá liggja víða skemmtileg gögn sem
notuð verða. Efni tímaritsins okkar, sem gefið hefur verið
út óslitið frá 1925, er þar einna mikilvægast. Þá má nefna
að fundagrerðir Hjúkrunarfélagsins Líknar fundust nýlega
en þau gögn höfðu verið týnd um árabil. Eru þær merkileg
heimild um upphafsár faglegrar hjúkrunar hér á landi. Þá
verður einnig byggt á gögnum sem María Þétursdóttir
hefur safnað gegnum tíðina en María skrifaði sögu hjúkr-
unar á íslandi fyrir nokkrum áratugum. Hún hefur verið
óþreytandi að viða að sér frekari gögnum um efnið og að
öðrum ólöstuðum verið sá aðili sem mest hefur beitt sér í
að halda þessu verkefni á lofti.
Athugun á möguleikum á stofnun minjasafns hjúkrunar
er styttra á veg komin. Bergdís Kristjánsdóttir og Þálína
Sigurjónsdóttir hafa komið til liðs við nefndina vegna þess.
Ljóst er að minjar liggja víða og brýnt er að halda þeim til
haga. Á félagsráðsfundi nýverið var fjallað um mikilvægi
þess að hjúkrunarfræðingar athuguðu hvaða minjar liggja
fyrir á vinnustöðum þeirra eða annars staðar og gæti þess
að þeim verði ekki fargað. Það eru tilmæli frá nefndinni að
hjúkrunarfræðingar láti Aðalbjörgu Finnbogadóttur, sem er
ritari nefndarinnar, vita um slíkar minjar, annaðhvort til varð-
veislu hjá viðkomandi stofnunum eða félagið fái að halda
utan um þær. Vonandi getum við innan tíðar komið þessum
gögnum saman á einn stað þannig að sómi verði að.
Ásta Möller
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 5. tbl. 77. árg. 2001
319