Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2001, Blaðsíða 42

lone: Það er bæði vegna þess að það eru ekki til störf
fyrir okkur heima og vegna þess að starfið er svo ilia
launað. Það er mjög erfitt að fá gott starf, sérstaklega fyrir
þá sem hafa ekki sambönd. Það þarf að fara í viðtal hjá
ráðningarnefnd. Það er algengt að hjúkrunarfræðingar
þurfi annaðhvort að vinna frítt eða borga spítala fyrsta árið
sem þeir eru í starfi. Það er litið á þetta sem starfsþjálfun.
Við fáum þá frítt húsnæði og ferðir í og úr vinnu. Þegar við
svo loks fáum laun eru þau um 6.000 íslenskar krónur á
mánuði. Stundum fáum við bónus, t.d. fyrir jólin. Þessi
laun gera ekki annað en að duga rétt fyrir hádegismat
okkar og ferðum í og úr vinnu. Sum einkarekin sjúkrahús
greiða hærri laun. Eftir 5 ára starfsreynslu eru algeng laun
12.000 íslenskar krónur. Það eru mörg lönd sem auglýsa
heima eftir hjúkrunarfræðingum.
Hildur: Hvers vegna komst þú til [slands?
lone: Ég á hér ættingja frá Filippseyjum. Ég kom til að
safna fé til þess að koma undir mig fótunum. Ég hef til
María Lysnes. Myndin er tekin á 90 ára afmæli
hennar 12. október 1996.
María Lysnes 95 ára
María Lysnes, sem var kjörin heiðursfélagi í
Félagi íslenskra hjúkrunarfræðinga 1989 og
er kunn fyrir störf sín við hjúkrun hér sem og
í Noregi, varð 95 ára 12. október sl. Félag
íslenskra hjúkrunarfræðinga óskar henni til
hamingju með afmælið og þakkar störf í
þágu hjúkrunar liðna áratugi.
lone útskrifast. Við útskrift er kveikt á kerti fyrir
Florence Nigthingale. Kertið hvílir á lampa Florence.
dæmis fjárfest í húsnæði heima. Dágóður hluti launa
minna fer í að styrkja systur mína, sem er ekkja, og greiða
skólagöngu barna hennar. Starf mitt hér gerir mér einnig
kleift að vera fjárhagslegur öryggisventill fyrir fjölskyldu
mína. Heilbrigðisþjónustan heima er það dýr að fáir hafa
efni á henni nema þeir séu ríkir eða hafi bakhjarl eins og
mig erlendis.
Hildur: Hvers vegna fórst þú í nám í hjúkrunarfræði?
lone: Ja, það voru eiginlega foreldrar mínir sem réðu
því. Ég á þrjá bræður og tvær systur. Foreldrar mínir voru
báðir kennarar og lögðu mikla áherslu á að við öfluðum
okkur háskólamenntunar. Þeir ákváðu hvað hver ætti að
læra samkvæmt atvinnu- og launamöguleikum að námi
loknu. Valið var þeirra að því leyti að við áttum aðeins
vísan stuðning þeirra ef við færum í það nám sem þeir
vildu. Þá á ég við greiðslu námskostnaðar og uppihalds.
Ég gat valið á milli hjúkrunarfæði og kennslufræði en mig
langaði í hvorugt. Ég reyndi að streitast á móti og hóf nám
í tannlækningum en án stuðnings þeirra réð ég ekki við
það fjárhagslega og hætti eftir tvö ár. Ég hafði svo sem
ekkert brennandi áhuga á tannlækningum, ég gerði þetta
meira til að mótmæla. Mér fannst hjúkrunarfræði skárri
kostur en kennsla. Mig langaði að verða fréttamaður en
það þótti föður mínu algjörlega óhugsandi.
Hildur: Nú eru hvorki atvinnu- né launamöguleikar fyrir
hjúkrunarfræðinga á Filippseyjum góðir. Hvers vegna vildu
foreldrar þínir að þú færir í hjúkrun?
lone: Sýn þeirra fyrir mig var að ég færi til Bandaríkj-
anna að vinna en á þessum tíma var fremur auðvelt fyrir
Filippseyinga að fá vinnu þar. Móðursystir mín býr þar og
ætlunin var að hún aðstoðaði mig við að fá vinnu og
húsnæði. Það skiptir okkur máli að velja erlent land þar
sem við eigum ættingja svo við séum ekki ein á báti. Þetta
gekk hins vegar ekki eftir en það er löng saga.
Hildur: Kærar þakkir fyrir að hafa talað við mig.
Vonandi á viðtalið eftir að færa íslenska og filippeyska
hjúkrunarfræðinga nær hverja öðrum.
330
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 5. tbl. 77. árg. 2001