Tíminn - 23.12.1942, Side 3

Tíminn - 23.12.1942, Side 3
Sveínn Víhínöur „Þótt þér finnist dagar dimmir, dýrðleg skaltu halda jól. Aftur birtir, aftur lifnar allt það, sem á vetri kól. Þessu mönnum heitið hefir hann, sem minnst er sérhver jól. Allt, sem visnar, vaknar aftur vermt af Drottins hlýju sól“. Þannig kvað þjóðskáldið Þorsteinn Gísla- son um jólin. Þessi orð hans eiga í raun- inni alveg sérstakt erindi til vor nú, eins og vœru þau fyrst og fremst töluð til yfir- standandi tíma. Aldrei hefir birta jólahátlðarinnar Ijóm- að yfir myrkari storð eða dapurlegri og þjáðari heim en einmitt nú. Svo heldimm er þessi veröld, svo niðamyrkir þeir vegir, sem mennirnir fálma sig eftir gegnum hörmungar og ógnir þessara blóði stokknu tima, að mörgum liggur við að efast um það, að nokkurt Ijós geti verið svo bjart, nokkur sól svo máttug, að hún geti rofið eða lýst það svarta myrkur haturs og of- stopa, þjáninga og kvala, sem mennirnir nú hafa leitt sjálfir yfir sjálfa sig og hver yfir annan. Og þótt augu leiðtoganna séu viða blind, og óspart sé reynt að villa fólk- inu sýn og rugla heilbrigða dómgreind þess, þá finna milljónirnar það nú, að þeim hefir verið hrundið á refilstigu, hraktar út á það öngvegi, þar sem hyldýpið gín á aðra hlið, en þverhnýptur hamraveggur á hina, ginntar í ófœruna með tálvonum þess, að efnishyggjan og véltæknin mundi leiða þœr til hins fyrirheitna lands nœgta og gœfu. Hvar er Ijós, hvar er von, hvar er hjálp fyrir þjáða menn, fálmandi í myrkrunum, stynjandi af angist og kvíða, kvöl og sárum? Spekingar þessarar aldar finna enn eigi lausnarorð, er leysi vand- ann. Leiðtogar þessarar aldar sjá ekki ráð. Vísindi þessarar aldar hafa beint og ó- beint orðið til þess að leiða ógœfuna yfir Með tilstyrk þeirra og hjálp eru nú.stœrstu sárin veitt, stórfenglegasta eyðingin fram- kvœmd. . .Þegar vér hugsum um þetta, sjáum hina miklu raunaför mannanna, þrátt fyrir, eða eigum vér að segja vegna, tœkni þeirra og aukinnar þekkingar á lögm&lum efn- is og orku, renna oss þá ekki ósjálfrátt l hug orð frelsarans: „Nema þér verðið eins og börn, fáið þér ekki inngöngu í ríki himnanna.“ Já, hvar er barnið, barnið í vorri eigin sál? Getur tœknin ein og kald- rifjaða þekkingin nokkru sinni skapað var- anlega hamingju? Verðum vér ekki að snúa við, endurvekja í eiginni sál hið barnslega og hreina, sem vér höfum glat- að og misst? . .Birta og helgi þessarar miklu hátíðar- birta jólanna, — hún stafar fyrst og fremst frá barninu, — jólabarninu — Jesúbarn- inu, sem fœddist hina helgu nótt. Barnið er heilagt. Það býr yfir huldum mögu- leikum og stórfelldum undrum. í huga þess býr Ijós, sem lýsir myrkur þessarar jarðar, og fœr hinn dapra til þess að brosa, þann harðbrjósta til þess að vikna, og vekur hlýjar hugsanir í hverju brjósti, ef þœr eru þar á annað borð til. Barnið er að visu vanmáttugt og ósjálfbjarga, en þó svo öruggt og sterkt og máttugt í trausti og trú og hreinleika. Að misþyrma barn- inu, lika barninu í vorri eigin sál, það er fúlmennskan á hœzta stigi, það er syndin mikla gpgn heilögum anda: . ,Ég spurði áðan: Hvar er Ijós, hvar er von, hvar er líkn á þessum œgilegu tím- um? Jólin sjálf fœra oss í raun og veru svarið við þeim spurningum. Frá jóla- barninu kemur birta, sem aldrei fölnar, því „guðdómsljómínn skln um mannsins son“. Jesús Kristur er öllum heimi Ijós og líf, nú og œfinlega. Ljósið skín í myrkrinu, þó myrkrið hafi enn harla víða ekki tek- ið á móti því. En það er okkar sök, en ekki hans. Ljósið skín í myrkrinu, en það erum vér sjálf, sem ekki höfum tekið á móti því. Þess vegna er nú svo viða dimmt í heimi og dapurleg jól. . . Vér þekkjum öll mœtavel skammdegið og sólarleysið. En vér örvœntum þó ekki í myrkrinu vegna þess, að vér trúum og vitum, að handan við fjöllin og bak við skýjaþykknin Ijómar ávalt hin bjarta sól. Hún bíður þar eftir tœkifœrinu til þess að lýsa og verma á ný, og hennar verður sigurinn að lokum, þegar aftur vorar. Þannig er það einnig með sól kristindóms- ins sjálfs. Ljósið skín. Birtan frá jötunni helgu í Betlehem og honum sem fœddist á þessari hátið, fölnar aldrei, verður aldrei slökkt. . .En mennirnir sjálfir, það eru þeir, sem stundum skapa l sér og umhverfis sig svo œgilegt myrkur, svo þétt og smugulaust, að geislarnir komast ekki í gegn um það, heldur hrökkva til baka eins og sindur af stáli. Og það er þetta, sem ógœfusöm ver- öld er einmitt að gjöra nú, nú fremur en nokkru sinni endranœr. Mennirnir breiða hin svörtu tjöld og dökku blikur fyrir birt- una af hœðum. Þeir loka úti Ijós jólahá- tíðarinnar, sem kom í heiminn til þess að lýsa þeim fram á bjartari og sælli braut- ir. En á bak við þessi niðdimmu tjöld heyr- ast nú dunur morðvopnanna, vein hinna sœrðu og kvein hinna sorgbitnu. Svo langt er jafnvel komið, að á sjálfri hátið Ijóss- ins og kærleikans, þar sem sjálfur Guð hefir lýst griðum og friði yfir öllu sem andar og lifir, þá ata mennirnir jörðina í blóði bræðra sinna og systra, og jafnvel saklaust barnið er ,ekki öruggt í vöggunni. Maðurinn, þessi ógœfusama vera, sem þó hefir stœrstar gjafirnár þegið úr Guðs mildu hönd, blindaður af heipt og œði til brœðra sinna, hann notar skjól myrkursins til þess að myrða sín eigin börn á sjálfri há- tíð Ijóssins, friðarins og kœrleikans. En — Ijósið — skln í myrkrinu, þrátt fyrir allt. Jólin koma enn til vor, ógœfu- samra og syndugra manna með birtu sina og heilagan frið. Jesúbarnið „kemur enn til þjáðra hér í lieim með huggun kærleik- síns og œðstu von“. Fyrirheit Guðs eilífu miskunnar og kærleika er oss enn boðað og flutt á hinni undursamlega hátið Ijós- anna. „Þessu mönnum heitiS hefir hann, sem minnst er sérhver jól. Allt, sem visnar, vaknar aftur vermt af Drottins hlýju sól“. Þegar jólaljósin eru kveikt og hvert heim- ili er fágað og prýtt eftir föngum, þegar barnið fagnar yfir gullum þeim, sem vér höfum gefið því, þegar hlý minning frá löngu liðnum jólum vaknar og vermir á ný hjarta hins fulltíða manns, já, þegar hin dularfulla, en dásamlega helgi, þess- arar stærstu hátíðar mannanna er komin, helgi, sem orðin ekki gete lýst, heldur hjartað fundið, þá er oss öllum, ungum og gömlum boðið og leyft að nálgast, með sérstökum hætti, hið heilaga barn í auð- mýkt og hljóðri lotning. Ef oss tekzt þetta, að nálgazt jólabarnið á hátíð þess, með réttum huga, þá mun það jafnframt kalla á og vekja barnið í vorri eigin sál, barnið, sem enn vonar og trúir á verndandi og grœðandi mátt kœrleikans, barnið, sem enn treystir því, að þrátt fyrir allt það, sem visnar og deyr á þessum döpru tímum, þá muni samt geislarnir sigra myrkrið, og bjartari dagar renna yfir társtokkna jörð, og lífið eiga í vœndum að fegrast og gróa á ný „vermt af Drottins hlýju sól“. Með þeirri ósk, þeirri von, þeirri bæn að jólabarnið Jesús Kristur megi finna endursvar í sálum yðar allra, þegar hann nú enn einu sinni kallar á hið bezta í oss, á þessari hátíð. Með þeirri ósk, að Ijósið hans megi dreifa myrkrunum og verma hvert einasta hjarta, svo viðkvæmustu og helgustu strengirnir titri í hverju brjósti, og knýi oss með kærleika sínum til þess að breiða vaxandi samúð, gleði og góðvild á vegu annarra. Með þeirri ósk og von og bæn að vér öll megum öðlast aukinn styrk huggun, kraft og trú frá honum, sem er heimsins Ijós, bið ég algóðan Guð að blessa oss öllum þessa miklu hátíð Ijósanna og kœrleikans.

x

Tíminn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.