Tíminn - 24.12.1955, Blaðsíða 1

ora pa alUr
óinnar
tuet
JÓLAHUGLEIÐING eítir séra Helga Konráðsson, próíast, Sauðárkróki

Hó'par manna eru á ferð eftir þjóðvegunum. All-
ir eru ci leiðinni heim, því að boðskapur er fluttur,
að allir verði að vera heima á jólunum. Enginn
getur átt fæðingarhátíðina annars staðar en
heima, þcvr sem nafn hvers og eins er skrásett til
að vera geymt þar síðan sem einn liðurinn i ættcir-
skránni.
t
Sterk er sú þrá, sem laðar menn heim um jólin,
þá sem fjarri dvelja, námsfólk og starfsmenn og
heimiiisfeður, sem sækja atvinnu sina að heim-
an. Og þeir, sem komcist ekki heim, eru. gripnir
einstæðingskennd, sem er öðruvísi á jólunum en
nokkurn annan tíma.
Fæðingarhátíðin er liátíð heimilanna. Auðvitað
fögnum við jólunum á misjafnan hátt, eftir því
hvar við erum stödd á vegferð æviáranna.
Bernskujól og æskunnar hátíð bera annan svip
en jóladagar hins fulltíða manns. Eins víst er líka
hitt, að hver og einn á sína jólamynd með þeim
blæ, sem hann gæti ekki fullkomlega lýst fynr
neinum öðrum. Það er helgimynd. Höfuðdrættir
hennar eru þó eins i hjörtum allra kristinna
manna. Umgjörð þezrrar helgimyndar eru hin
dýrmætu vébönd heimilisins. Þar safnast ástvinir
saman, foreldrar og börn, þeir sem nánustum
böndum eru tengdir. Allt er umvafið ilmi og birtu.
En yfir hvelfist stjörnubjartur himinn og undir
þeirn Ijómandi hvelfingu situr móðir með barn í
faðmi inni i lágum hellisskúta, en himneskur söng-
ur berst að eyrum: „Yður er í dag frelsari fæcld-
ur“ Þessa bernskumynd jólanna geymum við alla
ævi. Þegar jólin koma, göngum við sjálf inn i þessa
helgimynd, verðum hluti hennar, f innum strauma
fegurðar og unaðar leika um hjartað. Þannig
byggjum við okkur kapeUu, lielgidóm utan um
dýrð jólanna, sameiginlegir vinir, en friður Guðs
hvilir yfir öllu.
En jólin koma og fara, eins og aUt annað. Eftir
örstutta stund eru þessir unaðslegu dagar að baki,
orðnir minning, sem geymist i hjartanu, þar sem
fótspor liðna timans eru varðveitt.
Siðan komum við aftur inn i stofuna, þar sem
jólahátiðin var. Jólaskrautið er horfið og kerta-
Ijósin löngu kulnuð, vinirnir farnir, og við sjáum
þá ef til vill aldrei framar þessa lifs. Þá finnum
við bezt, hve dýrmætt er að eiga minningarnar
umþá, live Ijúft er aðvarðveita spor þeirra i hjarta
sinu. Sá verður aldrei fátækur aftur, sem mikils
hef ur notið. Hátíðin, sem kom, varpar Ijóma yf ir
hversdagsleikann. Hún tók sér biistað hjá okkur,
svo cið við missum hana aldrei aftur. Fagnaðar-
boðskapur jólanna er voldugur gleðigjafi, si-
streymandi lind í önn hversdagsleikans. Hann
fylgir okkur alla ævi, er við höfum eitt sinn
numið hann,
Yfir hellisskútann lága, þar sem Jesús fæddist,
hefur verið byggð fögur kirkja, Fæðingarkirkj-
an i Betlehem. Vísast er, að sá, sem kæmi þangað
inn og hefði aldrei heyrt frásögnina um fæðingu
Jesú, yrði ekki stórum hrifinn af þeim einfalda
stað. En hinn, sem nam i bernsku hina helgu sögu
um móðurina, sem ól þar frumgetinn son sinn og
lagði hann í jötu, hann finnur þar óumræðilegan
unað gagntaka sig. Berir veggirnir eru þaktir
dýrðlegum myndum minninganna.
Árlega streyma þangcið þúsundir pilagríma,
krjúpa þar í bæn og heyra enn i gegnum aldirnar
lofsöng hinna fyrstu jóla.
Þeir, sem byggðu Fæðingarkirkjuna í Betle-
liem, liafa viljað varðveitci með þvi staðinn, þar
sem Jesiis fæddist. Það var ekki hægt að gera á
neinn fegurri hátt en byggja utan um hann helgi-
dóm.
Á jólahátíðinni eru slíkar fæðingarkirkjur
byggðar um víða veröld. Þær eru byggðar í hjört-
um barnanna. AUtaf síðar á ævinni verða þær
hugljúfasti staðurinn til að ganga inn í á helgum
stundum. Þar eru geymdar minningarnar um
beztu vini okkar, sem fluttu okkur boðskapinn
mikla um fæðingu frelsarans, gáfu okkur það
bezta, sem þeir áttu. Fyrir boðskap þeirra vitum
við þcið, sem mestu máli skiptir, að
„Þessi Ijós, sem gleðja ykkar geð,
Guð hefur kveikt, svo dýrð lians gætuð séð.
Jólagleðin Ijúfa lausnarans
leiðir okkur nú að jötu hans.“
Einn fegursti helgidómurinn, sem kristnir
menn leitcist. við að byggja, eru jólin. Við fyllum
heimilin af jóladýrð með Ijósum, grænum grein-
um og gjöfum, en þó finnum við, ao hátíðin sjcdf
er ekki komin, fyrr en lofsöngurinn hefur verið
sunginn og fagnaðarboðskapurinn fluttur, þann-
ig ctð lijartað taki undir og hrífist með. Við verð-
um að finna, að „Guð er sjálfur gestur hér.“ Þá
hljóðnar ckki lofgerðin, þegar jóladagarnir eru
liðnir.