Tíminn - 24.12.1955, Blaðsíða 9

JÓIA3LAS TlMANS £955
9
L U HSUH:
. . . Hver og einn skrifar ein-
faldlega eins og tilfinningar hans
bjóða: slík skrif eru eins og sólar-
ljós, sem hrislast frá uppsprettum
óendanlegrar birtu, ekki sem Ijós
frá neista, er hrýtur af járni eða
steini. Þetta eitt er sönn iist. Og
slíkur höfundur einn er sannur
listamaður .... En ég . . . . hvar
stend ég fótum?“
Er þarna var komið hugsuninni,
vatt hann sér fram úr rúminu. ÞaS
hafði runnið upp fyrir honum, að
hann yrði að vinna sér inn fé með
ritstörfum, til að sjá fyrir fjöl-
skyldu sinni, og hann hafði þegar
ákveðið að senda handrit sín til út-
gefenda Mánaðarlegu Hamingjunn-
ar, þar sem umbunin virtist rífleg
samanborið við annað. En sagan
varð að sviðsetjast, því annars
myndi hún að líkindum ekki verða
birt. Nú, ef hún þurfti að sviðsetj-
ast, þá var að gefa henni sviðsetn-
ingu. Hver voru þau megin vanda-
mál, sem herjuðu hugi yngri kyn-
slóðarinnar? .... Án efa voru þau
ekki fá; ef til vill mjög mörg; í
sambandi viö ást, giftingu, fjöl-
skyldu .... Já, það voru náttúrlega
margir, sem veltu þessum spurning-
um fyrir sér, og voru jafnvel að
rœða þær á þessari stundu. Ef svo
er, þá skrifaðu um fjölskylduna.
En hvernig? . . . . Að öllu slepptu
3n“ði hún líklega ekki birt. Því að
spá slikri óheppni, samt ....
í fjórum eða fimm skrefum var
" hann kominn að borðinu og settist
niður; tók fram pappír með græn-
um strikum og skrifaði viðstöðu-
laust, en þó uppljómunarlítið, eft-
irfarandi titil: Hamingjusöm fjöl-
skylda.
Penni hans stöðvaðist skyndilega.
Hann lyfti höfði sínu og leit upp
í loftið, meðan hann velti fyrir sér
vaentanlegu umhverfi hamingju-
sömu fjölskyldunnar sinnar.
„Peking," hugsaði hann. „Það er
ekki hægt. Hún er of dauð, jafn-,^
vel andrúmsloftið er dautt. Þótt
hár múr væri byggður um fjöl-
skylduna, myndi ekki fært að
halda henni aðskilinni frá and-
rúmsloftinu. Nei, það myndi aldrei
blessast. Kiangsu og Shekiang geta
farið í hár saman hvenær sem er,
og Fukien er enn ómögulegri stað-
ur. Szechuan? Kwangtung? Þær eru
1 miðjum bardögum.*) Hvað um
Shantung eða Honan? .... Nei,
öðru þeirra yrði máske rænt, og*bf
það kæmi fyrir, yrði hamingju-'
sarna fjölskyldan eins óhamingju-*
söm og frekast verður. Húsaleigan
hjá erlendum í Shanghai og Tient-
sin er of há . . . . Að miða við ein-!
hverja utanlands mundi virðast
forkastahlegt. Ég veit ekki, hverju '
Yunnan og Kweichow líkjast, en
vegasambandið er of slæmt . . . .“}
Hann leitaði í hug sér, en mundi
engan frambærilegan stað og á- !
kvað að byggja á A til bráðabirgöa.’i
En samt sem áöur hugleiddi hann:
„Um þessar mundir eru margir á
móti notkun vest'ræna stafrófsins
við nafngiftir á fólki og stöðum, og
segja að það dragi úr áhuga les-
andans. Og til öryggis verður lík- \
lega betra fyrir mig að nota ekki !
stafinn, þegar ég sendi handritið. :
En fyrst svo er, hvað myndi þá’g
vera góður staður? Það er einnigj.
verið að berjast í Hunan; húsaleig-j
*) A þessum tíma var borgarastýrjökl milli^
svokallaðra stríðsherra víðsvegar um Kína.
Lu Hsun, höfunður þessarar sögru,
er talinn faðir nútima skáldskapar
í Kína. Hann fæddist 1881 í Skaoh-
sing í Chekiang-héraði og dó 1936
i Shanghai. Lu Hsnn stundaði nám
í Japan og kom þaðan sem fullmót-
aður rithöfundur. Hann mun vera
fyrsti kínvcrski rithöfundurinn,
sem að marki tekur. upp vestræna
frásagnarlist. Hann var harður bar-
áítumaffur gegn lénsskipulaginu
og sögnr hans voru vopn hans í
þeirti baráttu. Sú saga, er hér birt-
ist i þýðinga laáriía G. Þorsteins-
sonar, er lýsing harss á því, hvern-
ig rannveruleikinn stangast á víð
Ií£ ós khyggjsjmanna.
an í Dairen hefir hækkað að nýju.
Ég hefi heyrt það væru stigamenn
í Chahar. Kiríu og Heilungkiang,
svo að ekki koma þeir staðir að
notum . . . .“
Enn hugsaði hann um góðan
stað, en árangurslaust; hann á-
kvað ao lokum að haida sig við A
til bráðabirgða, sem nafn á dvalar-
stað hamingjusömu fjölskyldunn-
ar.
„Þegar allt kemur til alls, þá
verður þessi hamingjusama fjöi-
skylda að vera í A. Það getur eng-
inn vafi leikið á þvi. Vitanlega
samanstendur fjölskyldan af eig-
inmanni og eiginkonu — húsbónda
og ástkonu — sem giftust af ást
Hjónabandssamningur þeirra er
gerður í fjörutíu greinum og mjög
nákvæmur, svo að þau búa við sér-
legt jafnrétti og aigjört frjálsræði.
Og það sem meira er; þau eru bæði
langskólagengin og tilheyra hinni
menntuðu öndvegisstétt. Lang-
skólamenn heimkomnir frá Japan
eru ekki lengur í tízku, svo þau eru
heimkomin frá Vesturlöndum. Hús-
bóndinn á heimilinu gengur alltaf

í erlendum klæðum; flibbi hans er
alltaf snjóhvitur. Hár konu hans er
alltaí undið upp, eins og spörva-
hreiður, og það skin stöðugt á
perluhvítar tennur hennar, en hún
gengur í kínverskum fötum.
„Þetta er ekki nóg, þetta er ekki
nóg. Tuttugu og fimm kattí.“
Við það að heyra mannsröddina
fyrir utan gluggann, sneri hann
höfðinu þangað. Sólin skein í gegn
um giuggatjöldin og blindaði augu
hans. Hann lieyrði skruðninga,
eins og litlum viðarknippum væri
varpað til jarðar. „Þetta skiptir
engu máii,“ hugsaði hann og leit
frá glugganum. „Tuttugu og fimm
katti af hverju? .... Þau eru hin
menntaða öndvegisstétt og elska
listir. En af þvi þau hafa bæði alizt
upp í göðum efnum, feilur þeim
ekki við rússnéskar skáldsögur.
Fiestar rússneskar sögur lýsa lægri
stéttunum, svo þær eru utangarna
hjá slíkri fjölskyldu. Tuttugu og
fimm kattí. Skiptu þér ekki af
þessu. Ef svo er, hvernig bækur
lesa þau? .... Skáldskap Byrons?
Keats? Það er ekki hægt, hvorugur
þeirra er öruggur .... Ah, nú hef
ég það: Þau lesa bæði Fyrirmynd-
ar eiginmaður eftir Oscar Wilde.
Þótt ég hafi ekki lesið bókina sjálf-
ur, er ég viss um, að hjönunum lík-
ar hún, jafnvel háskólaprófessorar
lofa hana mikið. Þú lest hana, ég
les hana — þau eiga sitt hvort ein-
takið, samanlagt tvö eintök í fjöl-
skyldunni . . . .“
Hann varð var við tómleika-
kennd í maganum og lagði penn-
ann frá sér og hvílöi höfuðið í
höndum sér, eins og hnött rísandi
á tveimur öxlum.
„. . . . Þau eru bæði að borða há-
degisverð,“ hugsaði hann. „Borðið
er þakið snjóhvítum borðdúk og
matsveinninn ber inn réttina —
kínverska fæðu. Tuttugu og fimm
LU IISUN
kattí. Af hverju? Skiptu þér ekki
af því. Af hveriu á það að vera kín-
verskur matur? Vesturlandabúar
segja, að kínversk matseld sé þró-
uðust, aðgengilegust og þrifaleg-
ust; svo þau bcrða kinverskan mat.
Fyrsti rétturinn er borinn inn, en
úr hverju er fyrsti rétturinn . ...?
„Eldiviður ....“
Hann leit snöggt við og sá að ást-
kona hans eigin fjölskyldu stóo'
honum á vinstri hönd; dapurleg
augu hennar voru fest á andliti
lians.
„Hvað?“, sagði hann frekar ó-
þoiinmóðlega, af því honum
fannst hún væri að trufla hann £
starfi.
„Eldiviðurinn er uppurinn, svo
ég hef keypt meira í dag. Síðasfc
kostuöu tíu kattí tvö hundruð og
fjörutíu aura, en i dag vill hann fá
tvö hundruð og sextíu. Kannski ég
eigi að láta hann hafa tvö hundruö
og fimmtíu?“
Framh. á hls. 29.