Tíminn - 24.12.1955, Blaðsíða 31

JÓLABLAÐ TíEHANS 1955
31
ástkonan komi til að ræða bók-
menntir; hún verður einnig aö
berja.......Um þetta er fullnað-
arvissa — að minnsta kosti mun
hún ekki bera inn kálhöfuð.
„Entrez, chéri, s‘il vous plait“.
En hvað gerist ef meistarinn hef-
í ur engan tíma til að ræða bók-
j menntir? Lætur hann hana af-
i skiptalausa; hlustar á hana standa
j fyrir utan að kveðja hljóðlega dyra?
j Vitanlega væri það ekki hægt.
j Máski er þessu öllu lýst í Fyrir-
myndar eiginmaður — það hlýtur
j að vera ágæt saga. Ef ég fæ pen-
' inga fyrir þetta rit, verð ég að
kaupa eintak og lesa það.“
| Skellur.
! Bak hans varð stíft, því að hann
vissi af reynslunni, að þessi skellur
: kom, þegar hönd konu hans var
j slegið í höfuð þriggja ára dóttur
þeirra.
„í hamingjusamri fjölskyldu ..“
j hugsaði hann; bak hans var enn
I stíft og barnið að gráta, „ættu
j börnin að fæðast seint, seinna. Eða
I máski væri betra að eiga engin. Það
I yrði betra að dvelja á hóteli og
borga fyrir það; aðeins tvær mann-
eskjur, án nokkurra tengsla“. Við
að heyra grátinn aukast að hljóð-
um, stóð hann upp og þaut í gegn-
um tjaldið og hugsaði: „Karl Marx
skrifaði Das Kapital meðan börnin
hans grétu í kringum hann.. Hann
hlýtur að hafa verið mikill maður
....“ Hann gekk út, opnaði ytri
! dyrnar og sterkur kreósótþefur
! barst til hans. Barnið lá á grúfu
hægra megin við dyrnar, og um
leið og það sá hann, grét það enn
ofsalegar.
„Svona, svona, allt í lagi, ekki
gráta, ekki gráta, svona telpan
mín“. Hann laut niður til að taka
hana upp. Er hann hafði lyft barn-
inu, leit hann til konu sinnar, sem
stóð vinstra megin, einnig stíf í
baki, með hendur á mjöðmum,
eins og hún í reiði sinni væri að
undirbúa að hefja líkamsæfingar.
„Jafnvel þú ert til að hrella mig.
Þú getur ekki hjálpað. Það eru að-
eins vandræði að þér — jafnvel
kreósótlampinn þurfti að velta um
koll. Á hverju eigum við aö kveikja
í kvöld? ..........“
„Svona, svona. Allt í lagi, ekki
gráta, ekki gráta". Án þess að láta
sig varða titrandi rödd konu sinn-
ar, bar hann barnið inn í húsið,
strauk því um höfuðið og endur-
tók: „Svona telpan mín“. Siðan lét
hann hana niður og dró fram stól
og settist. Hún stóð við hné hans og
hann hélt í hönd hennar og sagði:
„Gráttu ekki, svona telpan mín.
Pabbi skal gera kisuþvott fyrir þig“.
Samstundis teygði hann úr háls-
inum, lézt sleikja lófa sína tvisvar
I og gerði síðan hringa fyrir .andlit-
) inu.
„Aha, kisa“ hún fór að hlæja.
„Alveg rétt, alveg rétt. Kisa“.
Hann gerði fleiri hringi og hætti
svo; sá hana brosa til sín með tár-
j in enn í augunum. „Þetta yndislega
j saklausa andlit hennar, er alveg
eins og andlit móður hennar fyrir
fimm árum“, hugsaði hann, „sér-
staklega bjartar rjóðar varir henn-
ar, þótt þær séu smágerðari". Það,
hafði verið annar bjartur vetrar-
dagur, þegar hún hlustaði á ákvörð-
un hans, um að yfirstíga alla erfið-
leika og fórna ölíu fyrir hana; þeg-
ar hún hafði einmitt horft á hann
á sama hátt, brosandi, með tárin
í í augunum. Hann sat hálf utan við
) sig, eins og hann væri drukkinn.
1 „Ah, yndislegu varir“ hugsaði
hann.
Dyratjaldið var skyndilega fest
.upp og eldiviðurinn borinn inn.
Svo var eins og hann kæmist til
sjálfs sín á ný, hann sá að barnið
t var að horfa á hann, ennþá með
I tárin í augunum og opnar, bjartar
I rauðar varir. „Varir ....“ Hann leit
Útí lönclum eg heji spurt
af einum rikum manni
lœröur var með list og liurt
leika tejla og riða burt
þessum giflist þýður og mildur
svanni.
Hvern dag plagaði herrann mcetur
heimsins list og prýði
að siðunum aungvum gefur hann
gœtur
gengur drukkinn daga og ncetur.
garpurinn þessi gladdi marga lýði.
Holl þín ráðin auðar brú
helzt vill ekki nýta
leggur niður Ijósa trú
lifir aldrei verr en nú
gulli og auði gjörði fast að býta.
Auður hans og ágcett fé
út var spennt á torgum
flestir hyggja að fávis sé
hann fcer á móti liatur og spé
garþurinn þessi gjörðist fullur af
sorgum.
Réikaði úti ráðlaus hann
rcekti aungva lýði
fram á skógiini ferðast vann
fann þar fyrir sér klókan mann
þessi heilsar þegar á hann með
prýði.
Mundir þú vilja vomurinn kvað
vœnan rikdóm hljóta
vilcli nokkur veita það
að veröldin snerist þér aftur að
og léti þig siðan lengi hennar njóta.
Seggnurn eg það segja vil
svo mun hljóta að standa
frú Mariu fceri eg skil
flest allt mundi ég vinna til
nema gömlum óvin gef ég mig
aldrei fjanda.
Vomurinn er nú var um sig
vist af þeirra fundi
Satan kalla seggir mig
en svíkja cetla ég ekki þig
en kvinnuna þina kaupa dýrt ég
muncli.
Frcekinn ansar fleina lundur
forclcemd er sú pína
þvilik lieyri ég engin undur
jörðin mun þá springa i sundur
vist ef ég sel þér vcena húsfrú mina.
Bóndann leiðir bragðarefur
beint að haugi stórum
hcr nccst frá eg glópurinn grefur
guíl og silfur hann uppi liefur
býla rcði brenndri silfur tóru.
Kondu hingað korriþán minn
kölski réði hrósa
ef pening þrýtur punginn þinn
þlaga þig nú sem bezt um sinn
hirtu aungvum hér af neitt að glósa.
Girnast lœtur garpurinn fróður
fyrir glcepa fullum heitum
fram skal koma i þella rjóður
þriflegt sþrund og svaninn góður
leið hana í burt lifs frá öllum reit-
um.
Til orða tók þá ágcctt sþruiul
og biður hann hart að ríða
finndu þennan fleina lund
sem forðum var liér einn á grund
og segðu honum liér sé seima skorð-
in friða.
Bóndinn talar blekktur i lund
og biður lmnn kauþið halda i
Satan konclu á samri stuncl
ej scekja viltu auðargrund
ellegar cctla eg alcirei þér að gjalcla.
Fjandinn hrópar firna hátt
fangað hefur hann þina
allur tekur að brenna brált
í brjósti sé honum aldrei káitt
hirði eg ekki um húsfrú þessa þina.
Á öðru lofaðir bóndi skil
þá ég gróf gull úr haugi
en fccra mér þá falda bil
minn angrast allur hugur til
býtu mér aftur brenndum minum
baugi.
Aungvan þening cetla eg þér
aftur að sinni gjalda
hcetti eg uþp á hvernig fer
en himna guð hann hjálpi mér
mun ég þessu i Alariu nafni halda.
Svartur og leiður synda naust
Satan lalar af slriði
kaupið okkar kalla eg laust
kondu nú aldrei á mitt traust
þessu játar þorna lundurinn fríði.
Þegar þau komu kirkju að »
kvitt af öllu stríði
enn sem fyrri orlofs bað
ekki meinaði bóndinn það
mætur frá eg messutiminn liði.
Aftur vitjar auðar ná
œvintýr nam kynna ’ ^
bráðlega vildi bóndinn þá
beinan veg til húsa gá
en frúin spyr að því skal ferðum
linna.
Greindu mér það garpurinn kvað
gullhlaðs æskinanna
ferðum þinum frétti eg að
fyrst þú komst í þennan stað
en heiðurs kvinnan hermdi allt
hið sanna.
Þegar ég kom i kirkju inn
þá var klykkt til tiða
sofnaði ég sæti minn
síðan kom eg á fundinn þinn
en nú ælla eg út með þér að ríða.
Bóndinn talar blekktur nú
beint með iðran klára
sannleik allan sinni frú '
segir hann frá i góðri trú
með iðran brjósts og ofan
. fellingum tára.
Lofuðu guð meðan lifðu þá
lista hjónin bæði
tunga engin tala má
hvað tregi og harmur i hjarta lá
i friðri umbót frá eg bóndann ""'
stæði.
Lof Mariu son má eg þér
mœtan lofsöng sanna
vist á himnum veittu mér
þá veröldin öll hún hnigur hér
lifandi brunnur liknin allra ,
manna.
til hliðar, þangað sem verið var aö
bera inn eldiviðinn. ........ Lík-
lega verður það ekkert nema fimm
sinnum fimm eru tuttugu og fimm,
níu sinnum níu eru áttatíu og einn,
allt upp aftur.......og tvö döpur
augu.......“ Með þetta í huga þreyf
hann grænstrikaða blaðið með fyr-
irsögninni og tölunum, vöðlaði því
saman og rakti það síðan í sundur,
til að þurrka augu hennar- og nef.
„Góð telpa, hlauptu nú og leiktu
þér“. Hann ýtti henni af stað með-
an hann talaði og kastaöi bréfinu
í ruslakörfuna um leiö.
En allt í einu fékk hann meö-
aumkun með telpunni, og leit við
og fylgdi henni með augunum, er
hún gekk einmana í burtu, meöan
hávaöinn frá eldiviðnum fyllti eyru
hans. Hann vildi einbeita sér og
sneri sér við aftur, lokaði augun-
um og stöðvaði allar leiðar hugs-
anir; sat þögull og friðsamur.
Hann sá fyrir sjónum sínum runu
af flötum, kringlóttum, svartýrð-
um rósum með appelsínulitum
knöppum, fljóta frá vinstra horni
vinstra augans til hægri og hverfa;
síðan runu af ljósgrænum blómum
með dökkgrænum knöppum. Og að
lokum tóku sex kálhöfuö í hrauk,
risastóra mynd á sig af starfinu;
og að síðustu ummyndaðist hrúg-
ald sex kálhöfða fyrir augum hans
í risastórt A.
19. marz 1924.
Bóndinn varð nú býsna ríkur
beint úr öllum máta
svo þar fannst enginn öðling slikur
né annar nokkur þessum likur
þetla undrast þorna lindin káta.
Það var 'einn svo bliðan dag
bóndinn talar við kæru
yndis hót og elsku lag
okkur mun ganga allt i hag
við muniim liljóta heimsins pris og
æru.
Fríðust skaltu fara með mér
falda linditt keika
sceta vil ég sýna þér
sanna rnagt sem heimurinn lér
göngum við tvö þvi gott er úti að
reika.
Þegar þau komu kirkju á
þá var klykkt til messu
biður orlofs bauganá
að bjartan rnœtti hún skaparann sjá
bliður frá cg bóndinn játar þcssu.
Þegar liðin var litil stund
langt gjörði ekki að bíða
kom þá aflur kurteist sprund
og kalsaði upp á lauja lund
fylgja vil eg þér fram á skóginn
viða.