Tíminn - 22.08.1964, Blaðsíða 7

■* Tjeká, • iblaBamaður
Tímans, segir frá
BARCELONA5 5
NAUTAAT
AUÐVITAÐ fórum við að
horfa á nautaat í Barcelona.
Menn geta varla kinnroðalaust
sagzt hafa verið á Spáni án
þess að sjá nautaat. Þetta var
á föstudegi, mjög heitt í veðri
og við vorum á þunnum erma
lausum léreftsskyrtum en
ur, hvemig getur staðið á því
að heil þjóð getur haft þetta
að höfuðskemmtan sinni.
Menn komið viku eftir viku til
að sjá alltaf það sama aftur
og aftur. Þessu get ég ekki
svarað eftir að hafa séð nauta
at einu sinni (að vísu hafði
og hin sérkennilega og litfagra
nautaatstónlist hljómar um
allt sviðið. Þá ganga matador-
amir inn á leikvanginn ásamt
öllum aðstoðarmönnum við
„athöfnina" og síðastir fara
hestar tveir, sem draga eiga
nautin dauð út af leikvang-
Þarna hefur nautabaninn fengið sér minni dulu, muleta.
Plcadorinn rekur lensu sina { bak nautsins. Grelnilega sést umbúnaður hestsins, m.a.
fyrir augu hans.
bundið er
svitnuðum samt drjúgum und-
ir sjálfum okkur. Atið átti að
hefjast kl. 6 og við komum
tímanlega og fengum okkur
góð sæti í forsælunni. Þetta
var afstórt hringleikahús og
það var næstum þéttsetið á
hinum hörðu steinbekkjum og
heldur fór þarna illa um leggja
langa menn.
NAUTABANARNIR þóttu
víst heldur litlir kallar á
spánskan mælikvarða, nýliðar
í starfínu og ekki við miklu af
þeim búizt, en samt sogaði
,,athöfniri“ þetta margar sálir
til sín — og sex voru naut-
in sem átti að drepa að þessu
sinni.
ÉG sagði „athöfn" vegna
þess að ekki er viðeigandi ^ð
kalla þetta íþrótt, þótt oft sé
nautaatið nefnt þjóðaríþrótt
Spánverja. Þetta er „at-
höfn“ sem fer fram eftir viss-
um reglum, er föst í formi,
þrælbundin aldagömlum erfða
venjum. „Athöfnin" fer næst-
um undantekningalaust fram
á sama hátt, þ. e. nautið er
drepið með sama hætti og held
ur litla eða manni finnst næst-
um enga möguleika hefur það
móti hiirum þjálfuðu nauta-
bönum. Þess vegna spyr mað-
ég séð það oft áður á kvik-
myndatjaldí). Að vísu tekur
nautið nautabanann stundum
með sér inn í eilífðina — en
það hendir afar sjaldan — en
þessi óskiljanlega aðdáun á
þessari athöfn verður varla
skýrð með því einu, þótt ekk-
ert vafamál sé, að nautaban-
ar eru fífldjarfir menn.
Sennilegt má telja, að nauta
atið sé elnskonar leifar frá
þrælaleikjum Rómverja, eða
hafi komið í stað opinberra
pyntinga og aftaka en ekki eru
ýkja langt síðan slíkar athafn-
ir voru ein helzta skemmtan al-
mennings víða í Evrópu.
Á MÍNÚTUNNI sex hefst
athöfnin og kemur það okkur
nokkuð á óvart, því fram til
þessa höfðum við ekki tallð
stundvísi til dyggða Spán-
verja eftir okkar ágætu en
stuttu kynni, enda var okkur
sagt, að í gamni og alvöru væri
það haft á orði, að nautaat
væri*eitt af því fáa, sem hæf-
ist á auglýstum tíma á Spáni.
Athöfnin hefst með því að
tveir menn kallaðir alguaciles
ríða inn á leikvanginn að
stúku leikstjórans, sem hendir
til þeirra lyklunum að nauta-
básunum. Strax eftir þá at-
höfn hefur hljómsveit leik sinn
inum. Allt liðið heilsar leik-
stjóranum og síðan tekur hver
sína stöðu og bíður komu
nautsins. Hvellur tropethljóm-
ur boðar komu nautsins og
þegar nautið geisist fram
reyna aðstoðarmenn nautaban
ans þegar að vekja athygli
þess á sér og hinum rauðu dul
um sínum og er nautið æðir
að þeim hlaupa þeir í skjól
við leikvangsgrindumar. Einn
af öðrum egna þeir nautið gegn
sér og á meðan athugar mata-
dorinn háttsemi nautsins,
hvernig það beitir hornum sín
um og svo framvegís.
EFTIR nokkra stund gengur
matadorinn inn á sviðið og læt
ur nautið hlaupa að sér, vík-
ur sér fimlega undan og læt-
ur bola hlaupa á hið rauða
klæði sitt og heldur því áfram
þar til hann hefur náð svo-
nefndri „veronicu".
ÞEGAR matadorinn hefur
sýnt leíkni sína með klæðinu
rauða koma picadorarnir inn
á leikvanginn, þeir eru tveir
og ríða stórum hestum. Hest-
amir em blindaðir á öðru auga
og þeir eru varðir þykkum
mottum. Pikadorinn er brynj-
aður og hann hefur langa
lensu í hendi. Nautabanamír
egna nautið til ákveðnar stöðu
gegn picadornum, sem snýr
hesti sínum þannig að nautinu
að hið blindaða auga hestsins
snýr að nautinu. Nautið ræðst
gegn hestinum og stangar
hann, en picádorinn reynír að
halda þvi frá með því að reka
lensu sína í herðakamb nauts-
ins og særir það ljótu sári.
Þetta fannst mér einna ljót-
asta atriðið í þessari athöfn,
þegar hinn blindaði hestur verð
ur fyrir þungum höggum af
homum nautsins eða nautið
stangar hrossíð um koll. En
þetta atriði er víst alveg nauð
synlegt, ef drepa á nautið eftir
hinum settu reglum. Verkefni
picadorsins er að særa og
veikja hálsvöðva nautsins svo
það beygi höfuðið nægilega
lágt er matadorinn leggur
spjóti sínu. Merkí er gefið þeg
ar talið er að picadorinn hafi
sært nautið nægilega — og
þá lagar blóðið niður síður
nautsins, picadorinn hverfur
af sviðinu en inn koma bander
ílleros til að leika þriðja þátt
inn í þessu formfasta nauts-
drápi. Þeir hafa stutt spjót eða
einskonar örvar í hendi með
lituðum veifum í öðmm enda
en málmyddaðar í hinn. Þeir
hlaupa út á miðjan leikvang
og nautið rennur að þeim með
hausinn undir sér. Þelr hlaupa
gegn nautinu taka fimlegt hlið
arspor er nautið er rétt komið
að þeim og reka áðurnefnd
vopn sín, sem þeir bera í
sinn hvorri hendi á kaf í
herðakamb nautsins. Þetta er
Framhald á bls. 8
Þarna nær matadorinn fallegri „veronieu". Allar myndirnar tók Þorsteinn Jósefsson.
~mmai
jcim
rÍMI NN, laugardaginn 22. ágúst 1964
7