Vísir - 24.12.1929, Blaðsíða 5

Vísir - 24.12.1929, Blaðsíða 5
VISIR )) ffarmiNi i Qlseini (( Gleðilegra jóla óskum vid öllum. SQOOOÍÍÍÍÖOÍÍÍÍOOOíXiOOÍSOttOOSSOOOSXSÍÍOOOÍÍÍSOOOÖOOÍÍÖOíÍOOttOOOOCS VIGFÚS GUÐBRA N1) S S 0 N, lclæðskeri, — Aðalstræti 8, óskar viðskiftavinum sinum gleðilegra jóla og allrar farsældar d komandi ári, með þökk fijrir viðskiftin á líðandi ári. GLEÐILEGRA JÖLA OG NÝÁRS óskar öllum VERSLUN G. ZOÉGA. æ æææææsæeæææææææææææsæBææææææ æ æ 0 GLEÐILEGRÁ J0LA æ æ óska eg öllum mínum mörgu viðskiftavinum. æ æ fíifreiðastöð Steindórs. G L E ÐILE G R /1 .7 0 L A óskar öllum viðskiftavinum sínum Skóverslunin Lárus G. Lúðvígsson an IUt m G LEÐl L E G RA J 0 L ,1 'óska eg öllum viðskiftavinum mínum, nær og fjær. JES ZIMSEN. Þeir íelagarnir horfðu hver á annan. McCurdie varð skyndilega gripinn af hrolli og sveipaði loðfeldinum fastara að sér. „Mér kæmi betur, að glugg- inn væri lokaður,“ mælti hann. „Hann er lokaður,“ sagði Doyne. „Þetta var eitthvað kynlegt!“ sagði McCurdie og leit á hina til skiftis. „Hvað þá?“ spurði Dovne. „Æ, það var sjálfsagt ekkert — úr þvi að þið urðuð einskis varir.“ „Það var eins og kaldur gust- nr færi um klefann,“ sagði pró- fessorinn. „En glugginn er lok- aður og liurðin líka. Það hlýt- ur því að hafa verið ímyndun ein. „Það var engin ímyndun,“ muldraði McCurdie. Því næst mælti hann, eins og að ástæðu- lausu, og hló við kuldahlátur: „Foreldrar mínir voru frá Cro- marty.“ „Nú — þau voru þá Hálend- ingar!“ sagði prófessorinn. „Já, einmitt,“ svaraði McCur- die. Doyne lávarður sat þögidl og sneri yfirskeggsitt.Hann horfði út um gluggann og virti fyrir sér hélugrá engin og ísiþakta iæki, þar sem pílviðurinn skreytti bakkana, en alt þetta flaug hjá, er lestin hrunaði leið sína. Undarleg dauðakyrð ríkti í klefanum og hélst órofin, þar dl er McCurdie hló á ný og dró flösku af víni upp úr ferða- skrínu sinni. „Viljið þér ekki bragða á víni?“ „Nei, þakka yður fyrir,“ sagði prófessorinn. „Eg verð að gæta allrar varúðar í mat og drykk. Eg drekk aðeins vatns- blandaða mjólk, — og lítið af henni. Eg liefi litið eitt með inér í hitaflösku.“ Doync lávarður neitaði hoð- inu einnig. En McCurdie fékk sér yænan sopa, og fanst lion- um það hressa sig. Prófessor- inn tók nú tösku sína og dró upp úr henni útlent tímaril. í því var einhver fávís lahha- kútur að draga i efa, að rúna- skýringar prófessorsins væri réttar. Meðan liann var að lesa þessa fjarstæðu, sofnaði hann og hraut hástöfum. Skömmu síðar sátu þeir allir við horð í veitingavagninum. Það snjóaði jafnt og þétt. Þeg- ar þeir fóru fram hjá West- bury gægðist McCurdie ósjálf- rátt út, til þess að sjá hinn fræga hest, sem ristur er i krít- arlögin. En snjórinn huldi hest- inn. „Það gengur vafalaust á þessu alla leið til Gelienne — Trehenne ætlaði eg að segja,“ sagði McCurdie. Doyne kinkaði kolli. Sökuin stöðu sinnar hafði liann ýmist orðið að liúa við brennandi hita eða ísknlda. Hann var vanur að flytja úr glóheitum lævind- inum og i liörkukulda öræf- anna. Ilann hirti þvi ekki um það, hvort yfir hann streymdi sólskin eða dúnmjúkur snjór- inn fyki um liann. En Biggles- wade þurkaði af rúðunni með pentudúk sínum og varð á- hyggjufullur á svip, er hann hafði litið út. „Það Adldi eg, að lestar- skömmin næmi staðar,“ sagði hann. „Þá skyldi eg-óðara snúa heimleiðis." Og því næst settist hann nið- ur, og fór að hugsa um, hve un- aðslegt það væri, að geta skot- ist i laumi heim til bókanna sinna, og forðast hæði Deve- rills-fólkið og jólalætin hjá systrum sinum og liyski þeirra. Frændfólk hans mundi liug'sa, að hann væri langt í burtu. En lestin hafði ekki viðkomustað fyr en í Plymoutli, sextíu míl- ur frá Lundúnum, og þangað varð hann að fara nauðugur- viljugur. Hann tók til matar síns og var það noklcur hugg- un. Lestin nam þó staðar áður en komið væri til Plymoutli — jafnvel áður en komið væri til Exeter. Eitthvert óhapp á brautinni truflaði umferðina. Henni seinkaði þegar mn klukkustund — og er hún loks liélt af stað, varð liún að fara löturhægt — og nema staðar við og við. Þeir koniu tveim stundum of seint til Plymouth og urðu þess þá vísari, að þeir höfðu mist af lest þeirri, sem þeir ætluðu að fara með. Þeir urðu því að fara með annari lest, er koma átti til Trehenna klukkan tíu um kvöldið. Þeir stigu upp i litla, kalda liéraðs- lest, og átti hún að flytj a þá á áfangastaðinn. Nokkurir hitabrúsar voru látnir inn í klefann til þeirra, meðan lest- in beið á stöðinni, og dró það lítið eitt úr kuldanum. En ekki leið á löngu, áður en þeir urðu að fara úr lestinni aftur, á ó- þægilegiú skiftistöð og ömur- legri. Þar áttu þeir að híða eft- ir annari lélegri héraðslest. Héraðið var mishæðótt, snævi þakið og eyðilegt. Eilífðartími leið, áður en þeir kæmist aftur af stað, og í seinni lestinni voru engir liitabrúsar og ldefarnir ískaldir. McCurdie hafði alt á hornum sér, og steytti lmefann ógnandi í áttina til Trehenna. „Og er þangað kemur, er enn eftir fimm rasta vegur til Foul- lis kastala. Nafnið er lieimsku- legt, og við erum flón að fara þangað.“ „Eg dey sjálfsagt úr lungna- bólgu,“ sagði prófessorinn kveinandi. „Maðurinn deyr, þegar stund in er komin,“ sagði Doyne lá- varður þreytlum rómi og revkti vindil sinn. „Eg óttast ekki dauðann,“ sagði McCurdie. „Hann er eðli- leg hreyting, sem hver lífi gtedd vera á fyrir höndum að reyna. Kóngurinn, jafnt sem kálliöf- uðið. Nei — en það að mér var hrundið út í þessa hölvuðu ferð, gagnstætt vilja minum og viti — og eg finn það á mér, að ferðin verður verri og' verri eftir því sem á líður, — er svo átakanlegt, að mér liggur við sturlan.“ „Það eitt verður, sem fram á að lcoma,“ sagði Doyne. „Eg finn enga liuggun i þess- háttar hugleiðingum,“ sagði Biggleswade. „Og þó liafið þér ferðast um Austurlönd,“ sagði Doyne. „Eg tel vist, að þér þekkið Tígris- dalinn mjög vel.“ „Já,“ sagði prófessorinn. „Það má heita, að eg hafi graf- ið og rótað i jörðinni, alla leið frá Takrit til Bag'dad. Þar er víst tæpast nokkur steinn til, sem eg liefi ekki rannsakað.“ „Og þó þekkið þér ef til vill ekki Austurlönd, þrátt fvrir alt.“ „Eg liirði ekki um Austur- lönd, eins og þau eru nú. Er litið er á hina miklu menningu, er hlómgaðist þar fyrrum, þá er þar alt litilsvert nú.“ MlCurdie fékk sér vænan sopa úr flösku sinni. „Eg' iðrast þess ekki, að eg lét bæta á flöskuna í Ply- mouth,“ sagði hann. Þeir námu staðar við og við á litlum, afskektum stöðvum, en að lokum komu þeir til Tre- henna. Lestarvörðurinn opnaði klefann og þeir stigu út á lcst- arpallinn. Olíulampi hékk i miðju þaki á skýli þvi, er nefnl var járnbrautarstöðin í Tre- henna. Þeir lituðust um. Rökk- urkyrðin grúfði yfir sviplausu og öldóttu lieiðalandinu. Og þeim virtist svo, sem vofur ein- ar gætu kosið sér þvilikan dvalarstað, ömurlegan og kald- an. Menn gætu ekki unað þar lifinu. - Burðarkarl kom að í þessu og hjálpaði lestarverð- inum með farangurinn. Og' skömmu síðar tóku þeir félag- ar eftir því, að stöðin var reist á liæð, því að þegar þeir litu niður fyrir girðinguna, komu þeir auga á ljósin á stórri hif- reið nokkuru neðar. Þeir gengu ííiður þrepin frá stöðinni, og þar kom bifreiðarstjórinn á móti þeim. Hann var búinn loð- feldi, en barði sér þó, til þess að lialda á sér hita. Hann gat þess, að liann liefði beðið þeirra í fjórar klukkustundir, og' var hinn kátasti. „Mikil er grimdin i ár,“ sagði hann. „Elstu menn í héraðinu mundu eklci annað eins, og sjálfur héfði hann ekki snjó séð siðastliðin fimm ár.“ Því næst hjálpaði liann þeim félögum upp í vagninn; var hann rúmgóður og með skýli. Hann sveipaði þá félaga mörg- um hlýjum ábreiðum og lagði þvi næst af stað. Prófessorinn var mjög grann- vaxinn. Þeir gátu þvi hæglega setið í aftursætinu allir þrír. Ullarábreiðurnar hlýjuðu þeim, vagninn hristi þá og hlæjurnar voru þéttar og skjólgóðar. Þeim varð þvi hrátt sæmilega hlýtt og' þeir urðu notalega syfjaðir. — En þeir höfðu enga hugmvnd um hvert stefnt væri. Dúnmjúk sætin hvíldu þá, vagninn vaggaði, létt og þægi- lega, og jafnaði skap þeirra. Þeim virtist svo, sem þeir væri þegar komnir á liið þægilega og rikmannlega heimili, er þeir vissu að beið þeirra, að ferða- lokum. McCurdie liafði nú ekki lengur alt á hornum sér. Bigg- leswade gleymdi sjúkdóms- liættunni og Doyne velti svört- um vindli milli fingra sér, en hirti ekki um að kveikja í hon- um. Inni i vagninum logaði á litlu rafmagnsljósi og virtist því myrkið fyrir utan enn svartara, en það var i raun og veru. McCurdie og Biggleswade sofnuðu lolcs væran dúr, en Doyne tugði vindilinn sinn. En vagninn þaut áfram yfir auðn- ina. Alt i einu var þvi líkast, sem vagninn yrði fyrir bylmings- liöggi. Var ekki ósvipað þvi, að hann tæki stökk, en hallað- ist síðan á hliðina og nam staðar titrandi, eins og skip, sem verður fyrir þungum öld- um og brotsjóum. Farþegarnir köstuðust til og lentu siðast i lirúgu á gólfinu i vagninum, baðandi út öllum öngum. Biggleswade æpti og McCurdie bölvaöi. Doyne skreið út úr kösinni og ábreiðunum og komst út úr vagninum, með því að rifa hlæjurnar frá. Bif- reiðarstjórinn liafði stokkið úr sæti sínu hér um hil samtimis. Bifreiðarljósin vörpuðu löng- uin geislarákum á snæviþakt- an vegjnn; en alt umhverfis var niðamyrkur. Hriðinni var létt. „Hvað er að ?“ „Það virðist svo sem eitthvað sé að vagnásnum,“ svaraði bif- reiðarstjórinn vandræðalega. Bifréiðin sat föst i stórum skafli. Bifreiðarstjórinn náði sér í ljósker og rannsakaði vagninn. Á meðan þessu fór fram voru þeir McCurdie og Biggleswade komnir á kreik. „Jú, það er ásinn,“ sagði hil- reiðarstjórinn. „Þá erum við illa komnir,“ sagði Doyne. „Já, eg er liræddur um að svo sé,“ svaraði bifreiðarstjórinn. „Hvað er um að vera? Ilvers vegna höldum við ekki á- fram ?“ spurði Biggleswade. McCurdie hló. „Hvernig ætti að vera hægt að aka, þegar ás- inn er brotinn? Það er ekki meira lið í vagninum þeim arna, en hrygghrotnum manni. Eg liafði á réttu að standa, þegar eg spáði því, að þetta yrði óheillaferð.“ Prófessorinn litli neri liend-

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.