Vísir - 24.12.1929, Blaðsíða 10

VlSIR
Á aðfangadagskvöld 1Q2Q.
Gleðileg jól.
/
Drottins hljóma hörpu ómar,
hjörtun fylla kærleik björtum.
Lúðrar gjalla liimna halla,
hingað sveitir ofan leita.
Friðar engill föllnu mengi
færir drotlins náðar vottinn,
þvi að hljótt á helgri nóttu
heimi’ er boðað frelsi’ úr voða.
Lofum hann, sem hverjum manni
huggun Ijær, þó raunir særi.
Lofum hann, sem heims í ranni
hjálpar oss að sæluhnossi.
Lofa heimur, loft og geimur
líknargjarna Jesú barnið.
Lofi hver ein lífsins vera
Ijóssins völd á þessu kvöldi.
Skín í Icoti’ og konungssloti
kærleikssól um fögur jólin.
Allir fagna eftir megni
æðri gjöf, sem fengið höfum.
Ljósin glitra, tónar titra,
tengist öndin friðar. böndum.
Eining bjarta, inst í lijarta
unað veitir borg og sveitum.
Drottins hljóma hörpu-ómar,
hverjum manni lífs í ranni.
Hvert eitt kvöld á öllum öldum
engla söngur heyrist löngum.
Orð hans lýsi’ og veginn vísi,
villigötur ei svo rötum.
Hann einn leiðir heims á skeiði
hættur yfir, alt sem lifir.
Ágúst Jónsson,
Rauðarárstíg 5.
Fyrir 62 árum.
Eg var þá 26 ára ganiall, er
eg kom til Hítarnessþinga,
prestakallsins, sem eg átti að
fara að þjóna. Eg átti að setj-
ast í sæti afa míns, því að hann
liafði verið Hítamessprestur í
12 ár, áður en hann flutti að
Stafholti. Eg var nú kominn
aftur á æskustöðvarnar, átti að
fara að starfa sem prestur á
þeim stað, þar sem eg hafði
fyrst séð ljós þessa heims, lært
að tala fyrstu orðin og leikið
mér fyrst sem barn. — Ekki
settist eg þó þegar að á prests-
setrinu, Hítarnesi, þar sem eg
fæddist, heldur var eg fyrsta
árið til heimilis í Vogi á Mýr-
um. Þar bjuggu þá þau hjón
Árni Bjarnason og Rannveig
Helgadóttir, mestu sæmdar-
hjón. Áður en þau fóru að búa
í Vogi, höfðu þau verið mörg
ár saman í Stafholti, og Rann-
veig jafnvel að nokkru leyti
fósturdóttir afa míns. Var eg
þeim hjónum því vel kunn-
ugur.
Kirkjurnar í Hítarnesþingum
voru þá þrjár, á Kolbeinsstöð-
um, Ökrum og í Hjörsey. —
Bærinn Vogur er í Akrasókn.
-— Nú bar svo til einn sunnu-
dag, skömmu eftir komu mína
að Vogi, að messa skyldi í
Hjörsey. — Nú er þar engin
kirkja. — Með mér reið til
kirkjunnar vinur minn, Árni
bóndi, því að eg var ókunnug-
ur leiðinni. En á heimleiðinni
þurftum við að koma við á bæ
einum, þar sem eg hafði aldrei
komið áður. Þetta var seint um
kveld, og húsfreyja háttuð. En
þegar henni er sagt, hvaða gest-
ir séu komnir, rís hún þegar
úr rekkju og kemur inn til okk-
ar, og er við höfðum heilsað,
segir hún: „Eg mátti nú til að
fara á fætur, því að mig lang-
aði svo mikið til að sjá nýja
prestinn okkar; mér er svo
mikil forvitni á að sjá hvað
mikið hann hefir breyst siðan
eg sá hann seinast. Hann var
þá ekki nema 40 vikna gam-
all.“ Segir hún mér síðan frá
þvi, að þá liafi afi minn farið
að messa í Hjörsey, og margt
íólk verið með honum, þar á
meðal móðir mín, og hafi hún
reitt mig alla leiðina, en veg-
urinn úr Hítarnesi til Hjörseyj-
ar er langur og ekki alveg tor-
færulaus. — Þá sagði húsfreyja
ennfremur: „Það var nú meiri
en lítill kjarkur í henni móður
yðar altaf, en þetta þykist eg
vita að hafi verið fyrsta ferða-
lagið yðar, sem teljandi sé, og
líklega fyrsta kirkjuferðin.“
Eg taldi víst, að svo mundi
vera.
Út af þessu, sem hér er frá
sagt, fór eg að hugsa um það,
hvaða ferð eg muni fyrsta far-
ið hafa um dagana, er eg
myndi vel eftir sjálfuy, og ferð
geti heitið.
Eg er nú ekki í neinum vafa
um það, að fyrsta langferð
mín á æfinni hefir verið sú, er
eg fór 6 ára gamall frá Hítar-
neskoti að Stafholti, og eftir
þeirri ferð man eg enn allvel.
Hópurinn var nokkuð stór, er
lagt var af stað. Það voru þau
afi minn og amma, börn þeirra
3 uppkomin og margt vinnu-
fólk. Eg man nú ekki, hve
margt það var. Auk þessa voru
foreldrar mínir og við synir
þeirra tveir, þ. e. eg og Ólafur
bróðir minn, sem var nokkru
yngri en eg. Fleiri vorum við
systkinin þá ekki orðin. Enn-
fremur fylgdi foreldrum mín-
um unglingsstúlka, Halldóra
Jónsdóttir að nafni. Reyndist
hún móður minni ávalt mjög
vel, og mér þá ekki síður
seinna, er eg varð að fara frá
móður minni barn að aldri eft-
ir lát föður míns. Þá gekk hún
mér að miklu leyti í móður
stað. — En nú er að segja af
ferðalaginu. Margt þótti mér
nýstárlegt, það sem bar mér
fyrir augu á ferðalaginu, en
þó er það einkum tvent, sem
mér er minnisstæðast síðan.
Annað er það, að þá var kom-
ið að Hítardal til síra Þorsteins
Hjálmarsens, fyrrum prófasts.
Þótti afa mínum sjálfsagt að
heimsækja gamla prestinn,
þótt dálitið væri það úr leið,
og kveðja hann, því að nú fór
að verða lengra á milli þeirra
en áður hafði verið. — Vel var
okkur tekið i Hítardal og tók-
um við okkur þar náttstað, þ.
e. frændfólkið alt, en vinnu-
fólkið fór beinni leið með fén-
að og farangur og gisti á öðr-
um bæ. — Enn man eg það vel
hversu mikið mér fanst til um
hýbýlaprýði alla í Hítardal í
þá daga; staðarhúsin virtust
mér reisuleg mjög og þilin
mörg samhliða. En ekki fanst
mér minst til um það, að
tvennar voru útidyr á bænum.
Slíkt hafði eg aldrei séð áður
og þótti undur mikið, að svona
furðuverk gæti verið til.
Hitt það, sem mér þótti mik-
ið í varið ög er einna minnis-
stæðast úr ferðalaginu, er það,
að þá fékk eg að ríða einn, en
bróðir: minn var reiddur, svo
að mér fanst eg vera æði-
miklu meiri maður en hann.
Ekki var mér þó treyst betur
en svo, að eg var bundinn á
hestinum og þótti mér hálf-
partinn skömm að því, en af
því mun samt ekki hafa veitt,
því að riddaralegur var eg víst
ekki, og hefir sjálfsagt mátt
segja um mig þá, eins og segir
i þjóðsögunni einni: „Álútur
riður hann nú, blessaður.“ Auk
þessa hætti mér til að hallast
fullmikið til hliðanna með
köflum, en oftast nær sat eg,
með öðrum orðum, á hestinum
eins og góður reiðmaður á ekki
að sitja á hestbaki. — Oft var
verið að segja mér til siðanna,
en eg var nokkuð tornæmur.
Farið var fram hjá ýmsum
bæjum og sumsstaðar komið
við. Voru mér sögð nöfn bæj-
anna, en þeim gleymdi eg fljótt
aftur, enda var hugurinn allur
við það að komast á leiðar-
enda, og oft þurfti eg að
spyrja, hvort nú væri ekki
bráðum komið að Stafholti, en
það dróst furðulengi, fanst
mér. Hægt var líka farið og
vegurinn víða ógreiður í þá
daga, eins og kunnugt er. Alt
gekk þó ferðalagið slysalaust,
og loksins komumst við að
Stafholti. Varð eg þvi mjög
feginn og var eg þá orðinn æði-
þreyttur og lerkaður, og víst er
það, að ekki langaði mig fyrst
um sinn til þess að fara aðra
ferð jafnlanga og þessa, sem
þá var nýfarin. Hins vegar
þótti mér gaman að þvi að láta
segja mér ýmislegt af ferða-
lagi okkar, til uppbótar þvi, er
eg kunni sjálfur. Mér þótti
* 4-T4fcy*
æ
æ
æ
æ
æ
æ
Óska.öllum míhum viðskiftavinum
GLEÐILEGRA J Ó L A.
B. T. Magnússon.
CC2
gaman að spyrja um hitt og
þetta, en annað mál er það,
hvort fullorðna fólkinu hafi
þótt jafnmikið gaman að því
að svara spurningum mínum,
sem ekki munu allar hafa ver-
ið sem viturlegastar.
Nú er þá ferðasögu minni i
raun réttri lokið, en samt verð
eg að Ijúka máli minu með því
að drepa lítilsháttar á það, er
til tiðinda bar frá því, er eg
kom að Stafholti og til næstu
jóla á eftir. — Margt er það nú
ekki, sem eg get sagt l'rá á því
missiri, en mcrkasti viðburð-
urinn þótti mér það, þegar
mér var sagt það einn dag í
nóvembermánuði, að eg væri
búinn að eignast litla systur,
og eg vissi að hún var falleg,
þvi að eg heyrði móður mína
segja: „Þetta barn er svo fall-
egt, að það má til að skira það
í kirkju.“ — Þegar systir mín
var síðan skírð í kirkjunni, var
mér sagt, að nú kæmi jólin
bráðum, og að þá væri kveikl
mörg og falleg ljós, og að þá
væri mér gefið eitthvað fall-
egt, ef eg yrði góður drengur.
Margt var mér fleira sagt fall-
egt um jólin. Hlakkaði eg nú
mikið til.
Einn dag rétt fyrir jólin var
eg að leika mér við Ólaf bróð-
ur minn og fleiri börn. Þóttist
eg þá vera prestur og fór að
taka fólk til altaris, likt og eg
hafði heyrt afa minn gera. En
móðir min bannaði mér þetta
og sagði: „Þetta máttu ekki
fyr en þú ert orðinn prestur;
en þá máttu líka til að verða
duglegur að læra og góður.“
— Eg trúði þessu, en gat þó
ekki vel skilið það, livers vegna
eg mætti ekki segja sömu orð-
in og afi minn, þó að eg væri
lítill. Afi var þó góður, og
sagði ekkert Ijótt. Það vissi eg.
Svo komu jólin, og eg fékk
jólagjafir, því að þær sögðu
það báðar, amma min og
mamina, að eg mætti ekki
„fara í jólaköttinn“. — Og það
voru sungnir sálmar um barn-
ið sem fæddist í Betlehem og
það voru kveikt mörg Ijós. Á
þeim jólum langaði mig mikið
til þess að verða duglegur að
læra, svo að eg gæti orðið
prestur og mætti segja sömu
orðin og afi minn i kirkjunni.
Líka langaði mig þá mikið til
þess að verða góður drengur,
svo að jóla-englunum þætli
vænt um mig. — Mig langaði
til þessa þá, hver sem reyndin
hefir orðið.
Stefán Jónsson.