Vísir - 24.12.1947, Side 9

JÓLABLAÐ VlSIS
SMASAGA
eftir
Horatio Winslow
pal, Aem ðar Aaqt...

„Hernaðarlistin“, sagði
hershöfðinginn og andvarp-
aði. • „er erfið. Við lærðum
það, sem við vitum, i miklum
átökum, þegar við lögðum
undir okkur meginland Ev-
kóþu, Bretland, meginhluta
Afríku og löndin fyrir botni
Miðjarðarhafs. En þó að hún
sé stundum flókin, held ég,
að enn erfiðara sé að stjórna
iöndunum, sem maður hefir
unnið.....Já, hvað um það,
en látið vkkur skiljast, að
þjöfnaði á eigum íbúanna
yerður stranglega refsað.
. Rétílætið er snar þáttur í
þjóðernishugsjón okkar,“
’ „Já, herra. minn,“ sagði
ungur aðstoðarforingi hans.
.,0g hvað er svo fleira?“
Hershöfðinginn sat tein-
réttur í baki og horfði út um
gluggann, er kvöldhúmið
færðist yfir og hrá dularfullri
blæju yfir húsin í sólhökuð-
um hííðarslakkanum. Hann
hafði stundað hermennsku
um fjörutíu ára skeið. Hör-
únd hans var ekki óáþekkt
leðri, alsett smáum hrukk-
um. En skilmingar og reið-
mennska höfðu lialdið hon-
lím vöðvastæltum og heinum
i baki.
„I þriðja umdæmi,“ sagði
aðstoðarforinginn 'og athug-
aði minnisblöð síu, „hafa þeir
ráðizt á varðmenn vora. I
nótt voru tveir drepnir. Spá-
maður, sem svo er nefndur,
er talinn ábyrgur fyrir
þessu.“
„Augu hersins lokast aldrei
— að minnsta kosti er það
þetta, sem við þurfum að
koma inn í íhúana. Skipið
vörðunum að vera ávallt
tveir og tveir saman, hafið
foringja til taks og sendið
aðalherstöðvunum teikningar
af ögreiðfæru landslagi um-
hverfis varðhúsin. Ég vil, að
spámaðurinn verði tekinn og
hengdur. Það er ávallt yfir-
fullt af spámönnum í sigruðu
Iandi. Þegar ég var ungur,
lét ég hengja að minnsta
kosti heila tvlft þeirra.“ —
Hershöfðinginn lokaði aug-
unum, niðursokkinn í end-
urminningar sínar. „En þótt
umlai'legt megi virðast var
eins og suynir þeirra hefðu
einhverja nasasjón af fram-
tíðinni .... Jæja, og hvað
svo?“
„Liðþjálfi í fimmtu . fót-
gönguliðsdeildinni segir, að
fjölskyldu hans hafi verið
vísað lit á gaddinn af húsráð-
anda.“
•Hershöfðinginn opnaði
aiigun skyndilega. Hvassir
drættir komu um munn
hans.: „Sendið sérstaka skip-
un, -og eins hvassyrta og |>ér
getið. Krefji'st rannsóknar
þegar í stað og að fjölskyld-
unni sé framfleytt. Ef ég get
ckki séð um menn m-'na, fer
eg úr hernum.“ Hann gerðist
mildari á svip og horfði
hugsi á aðstoðarforingann.
„Eg byst við, að þér lítið
á mig sem gamlan og við-
skotaillan mann, sem æsir
sig út af smámunum, En
betta eru ekki smámunir.“
„Eg skil það, hershöfð-
ingi.“
„Hersveit á göngu, vel
lærðir menn og vel klædd-
ir, vel varðir og greiðfærir
vegir, nákvæmni, agi, hrein-
læti, réttlæti, starfshæfni.
Þetta er kjarni þeirrar hug-
sjónar, sem hefir gert okkur
að mikilli þjóð.“
„Já, hershöfðingi.“
hershöfðingi og eg hefi séð
um þau. Það verður að lag-
færa m’ú í öðru umdæminu,
eiturlyfjasalar eru á stjákli
í fimmt-a umdæmi, verið er
að senda þrjá liðhlaupa ofan
úr f jöllunum, og“------hann
ræsk.ti sig.
..Ekkert hik hér, segið mér
það versta, eg er nógu gamall
>g harðgerr til þess að þola
það.“
Aðstoðarforinginn ræskti
sig aftur. „En þetta er ekki
opinbert. Hinn borgaralegi
’áðgjafi okkar lijá konung-
inum vill alls ekki, að það
komist í hámæli.“
„Þetta lætur ískyggilega í
vrum."
„Þér og ég og öll okkar sið-
menning og menntun eru
ekkert nema persónugerfing-
ur hugsjónar. Og við getum
ekki látið fífl slæva þessa
hugsjón.“
„Auðvitað ekki, hershöfð-
ingi.“ *
Hershöfðinginn brosti í
kampinn. „Heimurinn metur
okkur eftir því, sem við met-
um okkur sjálfir. Við höfum
sannfært menn um, að það
sé hrjálæði að sýna okkur
mótspyrnu. Þeir hafa ekki
hugmynd um, að við erum
ekki nema brotthætt skel,
sem skýlir hugsjón. Sjáið þér
þennan varðmann fyrir
utan?“
Aðstoðarforinginn horfði
út um gluggann.
„Hann er traustur, þér
eruð traustur og eg er traust-
ur. Konungurinn í jæssu
landi hefir aldrei efað traust-
leika okkar, það er eg viss
um. Samt erum við eins og
Grikkir, Egiptar og allir liinr
ir. Við erum aðeins hug*-
sjón á tveim fótum. Og þegar
betri hugsjón birtist, verður
aðalbækistöð okkar byggð
leðurblökum, uglurn og snák-
um einvörðungu. Það fer
hrollur um mig, er eg hugsa
lil þessJ1 Hann lagði hend-
umar á hnén. „Nú, og hvað
hafið þér frekar til þess að
raska næturró minni?“
„Einungis venjuleg störf,
„Hann hvíslaði því að mér,
en cg átti að hvísla því að
yður og síðan hvísla svarinu
aftur að honum.“
„Verið nú ekki lengur með
þessar vífilengjur.“
„Það cr ekki svo áríðandi.
En hans hátign konungurinn
hér vill grípa til nokkuð rót-
tækra ráðstafana. Og ráð-
gjafi' okkar vill ekki loka
aúgunum við því, fyrr en þér
hafið lýst yfir því, að það
komi ekki óþægilega við her-
inn. Sem sagt, þér hafið úr-
slitaákvörðunina.“
„Á hvaða refilstigum er
leiðindapúkinn hans hátign
nú ?“
„Hann hvggur á fjölda-
morð.“
„Vill hans virðulega há-
tign skera nokkra af hinum
löghlýðnu þegnum sínum á
háls ?“
„Já, hershöfðingi.“
„Hvað hafa þeir gert fyrir
sér ?“
„Ekkert, herra hershöfð-
ingi.“
„Ekkert samsæri ? Engin
aðstoð við fjandmenn, er-
lenda eða innlenda ?“
„Nei, herra hershöfðingi,
það er ekkert slíkt.“
„Allar heimskulegar blóðs-
úthellingar,‘“ sagði hershöfð-
inginn og laut fram á borðið
og hnyklaði brúnirnar, „eru
á móti stefnu okkar og liug-
sjón. Hverju sæta þcssi morú
áform ?“ |
„Hans hátign hefir verið
tjáð, að hann eigi keppinaut
um konungdóminn.“
„Látið hann handtaka
manninn og höggva af hon-
um höfuðið.“
„Hann getur það ekki,
vegna þess, að liann veit ekki
hver keppinauturinn er.“
„Og vegna þess, að hann
er ekki nógu kænn, til þess
að grafast fyrir um það, vill
hann fremja fjöldamorð. Eru
ekki allar helztu aðalsættirn-
ar.á aftökulista hans?“
„Nei, herra hershöfðingi,
það er ekki einn einasli að-
alsmaður, sem nokkuð kveð-
ur að á lista hans.“
„Jæja, hver er það þá, sem
á hrýnt erindi við böðulinn?“
„Sjáið til, herra hershöfð-
ingi, konungurinn álli tal
við einhverja stjörnuspek-
inga, og þeir sögðu honuni,
að keppinautur hans væri
ónefnt sveinharn í þorpi einu
í suðurhluta landsins. Til
þess að vera öruggur, vill
hans liátign lála drepa öll
sveinbörn í nágrenninu.“
Hershöfðinginn stökk upp
úr stól sinum og skálmaði
um herhergið. „Maðurinn
hlýtur að hafa misst vitið,
Að myrða smábörn vegna
einhvers stjörnuspekings!“
„Honum er þetta hið mesta
alvörumál, vegna þess, að i
fyrsta lagi voru allir stjörnu-
spekingarnir sammála, og
jjað kemur ekki oft fyrir, og
í öðru lagi spáðu þeir, að
harn þetta myndi verða
mjög mikilvægur konung-
ur.“
Hefshöfðinginn hleypti
hrúnum. „Fjandinn hirði
alla stjörnuspekinga. Meðan
eg er hér, verða engin harna-
morð framin. Eg á sjálfui:
börn og —
Hann þagnaði. Ú(i fyrir
var komið svartamyrkur, en
Ijós hlikuðu í gluggum og
dyragátium. í stað þess að
vera setu'liðsstjóri i þessu
siðlausa landi, hugsaði hann
sér að vera aftur kominn li 1
sinnar elskuðu Rómabörgar,
Rómar, sem var horgin sjálf,
Iieimsveldið, siðmenningin,
horgin eilífa. Og samt var
Róm ekkert annað en per-
sónugerfingur hugsjónar,
sem hafði sprottið upp af
engu og einn góðan veður-
dag myndi bíða ósigur fyrir
nýrri, sterk'ari og þróttmeiri
i hugsjón, sem ef til vill sprvtli
einnig af engu. Hver vissi,
nema hin hugsjónin væri
einmitt þessa stundina að
taka á sig' form í einhverju
villimannalandi í útjaðri
heims ....
„Afsakið, herra hershöfð-
ingi, en þér lukuð ekki fyrir-
skipun yðar.“
Hershöfðinginn sneri sér
frá glugganum. Hann var
fölur og tekinn-í andliti.
„Mér skjátlaðist, skjátlaðist
hrapallega. Þér verðið að
gleyma því, sem eg var að
segja. Látið Heródes drepa
hörnin — öll, hvert og eitt
Viðgerðarstofa
útvarpsins
Annast hverskonar viðgerðir
og breytir.gar útvarpstækja,
véitir Ieiðbeiningar cg' sér um
viðgrerðarferðir um landið.
ÁBYGGILEG
VINNA
FYRIR
KOSTNAÐARVERÐ.
Viðgerðarstofa útvarpsins
ÆGISGÖTU 7.
SÍMI 4995.
Utibú — AKUREYRI —
Skipagötu 12.
Sími 377.