Forvitin rauð - 01.01.1974, Blaðsíða 31

[vVettur fósturforeldra virðist einnig fyrir
borð borinn í þessum lögum, þar sem jafnvel
ættingjar fósturbarnsins geta krafist þess
í tíma og ótíma, að barnið verði látið af
hendi við þá. Þá er réttur föður skilgetins
barns samkvæmt þessum lögum jafn rétti föður
óskilgetins barns þ.e.a.s. enginn.
Eftir að hafa kynnt mér þetta komst ég að
þeirri niðurstöðu, að umræddur læknir geti
varla hafa borið hag barnsins, hvað þá
móður þess fyrir brjósti.
9
I bók sinni „Kvinnen i Klassesamfundet",
segir Hanne Reintoft, að barn það, sem er
gefið burtu hvili ætíð sem þungur skuggi
saknaðar og samviskubits á móðurinni.
lEinhver spyr nú sjálfsagt, „En er þá móðirin
svo eigingjörn, að hún vilji frekar láta eyða
fóstri sínu, en ala það lifandi og eftirláta
það aðilum, sem hafa betri möguleika á að
ala önn fyrir því?"
[ví vil ég svara á þann veg, að móðir ætti
aldrei að þurfa að komast í þá aðstöðu að ala
barn, sem hún getur ekki annast sjálf. Ef
hún sér fram á, að hún getur ekki alið barn
og séð því farborða einhverra hluta vegna á
hún ekki að þurfa að ganga í gegnum þá þol-
raun að gefa það. Hún á að sjálfsögðu að hafa
getað hindrað getnað með einhverjum vörnum,
en ef það hefur brugðist, á hún skilyrðislaust
að fá fóstureyðingu, æski hún þess sjálf.
Hér á landi hefur slík ákvörðun legið í hendi
fárra aðila, lítt vilhollra. Hvernig og
hvaða mat þeir hafa lagt á það, hvenær taka
beri fóstur og hvenær gera eigi konur ófrjóar,
getur að líta í nefndaráliti og greinargert
um fóstureyðingar og ófrjósemisaðgerðir
gefið út af Heilbrigðis- og Tryggingarmála-
ráðuneytinu 1973, en dæmi um þá málsmeðferð
kemur fram annars staðar í blaðinu.
H.B.
Desemberstarfshópurinn
Æb- Erna S. Egilsdóttir.