Forvitin rauð - 01.01.1974, Blaðsíða 18

F!rr v^r* mpf
*
Eg var með manni mínum erlendis. Hann
var að læra og ég vann fyrir olckur og stelp-
unni, sem við Sttum fyrir, en hún var S
barnaheimili á daginn. Eg var sjálf
stúdent og vonaði að begar hann lyki sínu
námi gæti ég farið i skóla. Ef við hefðum
eignast annað barn, hefði ekki bara bað
verið útilokað, heldur llka að hann héldi
áfram. Við töluðum lengi um hvað við ætt-
um að gera og komumst að raun um, að við
yrðum að láta eyða fóstrinu.
Fóstureyðingar voru bannaðar i landinu,
sem við vorum i, en vinkona mln kom mér i
samband við konu, sem vissi um mann, sem
hjálpaði i svona tilfellum. Ef ég hefði
gert mér grein fyrir hvað ég var að ganga
út í, held ég að ég hefði aldrei gert bað.
Ibúð mannsins, sem var vist læknastúdent
eða svo var sagt, var dimm og óbrifaleg.
Hann lét mig leggjast upp S borðstofuborð
og sagði mér að beygja hnén og glenna mig.
Svo spennti hann út leggöngin með röri líkt
og gert er við skoðun á spítölum. Eg varð
að lofa að hreyfa mig ekki og láta ekki
heyrast i mér hljóð. Eg lokaði augunum og
beit 1 tusku, sem hann rétti mér til bess.
Svo fór hann ei.tthvað að krukka og bað var
djöfull sárt. Eg fylgdist ekki fyllilega
með hvað hann gerði, en að lokum tróð hann
gasbindi upp i og sagði, að með petta ætti
ég að ganga nokkra daga og mætti ekki taka
bað burt fyrr en á tilteknum degi. Undir
gasbindinu væri gúmmíteinn, sem ég ætti bá
að taka burt og varð ég að lofa að losa mig
við hann og fela öll verksummerki.
Upphæðin, sem ég borgaði var ubb. 7.500 isl.
kr. en það eru nokkuð mörg ár siðan.
Eg gat varla gengið með allt betta drasl inni
mér og bað var ógeðsleg lykt af grisjunni,
sem stóð útúr. Siðasta daginn lá ég í rúm-
inu. Svo tók ég betta út. Ég er viss um að
gasbindið hefur verið fleiri tugi metra á
lengd. Svo kom gúmmiteinninn. Honum henti
ég út um gluggann yfir bökin (við bjuggum
í risi) í bessari stóru borg.
Ekkert gerðist. Engar blæðingar, engir. verkir.
Þannig liðu tveir dagar.
Svo byrjaði að blæða um kvöld. Eg man hvað
ég var fegin fyrst. En svo komu hræðilegir
verkir og blóðið "varð meira og meira, stórir
blóðkögglar. Eg varð fárveik og við urðum
bæði dauðhrædd. Að lokum hringdi maðurinn
minn í lækni og hann lét mig tafariaust á
spitala. Við þorðum ekki að segja sann-
leikann, en ég skildi á hjúkrunarkonunum, að
bær renndi grun í, hvernig á stæði. Samt var
ég ekki yfirheyrð, hvorki af læknunum né
lögreglu. A eftir sagði starfsfólkið barna
á spítalanum, að ég hefði getað dáið. Og
einn læknirinn sagði, að margar ungar stúlkur
hefðu dáið af likum orsökum.
Nei, ég sé ekki eftir þessu. En ég mundi
aldrei aftur gangast undir ólöglega fóstur-
eyðingu.

Eg lét framkvæma fóstureyðingu fyrir um
þrettán árum. Blæðingar létu standa á sér og
þegar brjár vikur voru liðnar fram yfir fór
ég að gera því skóna að ég væri barnshafandi.
Það varð mér ekki áfall fyrr en ég sagði unn-
usta minum tíðindin. Hann sagði að barneign
kæmi til með að eyðileggja framtið sína.
Hann átti tvö ár eftir af námi erlendis og
kostaði sig að öllu leyti sjálfur. Ef við
eignuðumst barn fannst honum hann verða að
hætta námi og fara að vinna fyrir konu og
barni. Að ég yrði ein hér heima og baslaði
með barn meðan hann lyki námi, fannst honum
ekki koma til greina.
Eg fór til læknis, sem sagt var ,að hjálpaði
konum 1 bessum aðstæðum, og staðfesti hann
að ég ætti von á barni. Þegar hann komst að
bvl að unnusti minn var námsmaður, sem gæti
borgað 1 erlendum gjaldeyri, var hann mjög
fús til að gera aðgerðina. Það gerði hann
siðan i sóðalegu bakherbergi. "Þú rétt
ræður hvort bú lætur heyrast i bér. Þá
hætti ég við aðgerðina", sagði hann. Eg beit
saman tönnunum og gaf ekki frá mér hljóð,
en ég hélt bað ætlaði að líða yfir mig af
kvölum.
Unnusti minn beið eftir mér frammi og við
gengum út á næstu leigubilastöð. Eg fékk
miklar blæðingar og lá fyrir 1 einn sólar-
hring. En heppnin var með og eftirköst
urðu engin. Aldrei hefur sótt neitt hugar-
angur á mig að hafa gert betta, enda hef ég
eignast barn siðar. Eg var hinsvegar alls
hugar fegin að eyðileggja ekki lif báver-
andi unnusta mins. Þessi atburður kann bó
að hafa verið undirrót bess að við slitum
sambandi okkar rúmi ári síðar.
cJ®
18