Morgunblaðið - 13.10.1957, Side 17

Sunnudagur 13. okt. 1957
MORGTjyBI AÐIÐ

— frá Þýzkalandi
Framh. af bls. 8
tötrughypjur, ófrjálsir menn,
sveltir, fyrirlitnir og hundsaSir
af „alþýðu“-pótentátum, sem
Moskvu herrarnir setja yfir þá
í skjóli hers og lögreglu.
Um leið og vér horfum á þess-
ar kosningatölur má ekki gleyina
því, að kommúnistar hafa hvað
eftir annað boðið Vestur-Þýzka-
landi upp á vináttusáttmála og
samvinnu — vitanlega eftir rúss-
nesku munstri — en stjórnin í
Bonn að staðaldri hafnað. Á með-
an Berlín var í herkví Rússa,
buðu þeir hvað eftir annað að
láta eldiviðarlausum og hungr-
uðum íbúum Vestur-Berlínar í té
mat og eldsneyti, ef þeir aðeins
vildu sýna fjandskap sinn í garð
Vestur-veldanna með því að
koma austur fyrir i nægilega
stórum hópum og biðja um að-
stoð. En íbúar Vestur-Berlínar
kusu fremur hungrið og kuldann,
en að gleypa hina rússnesku tál-
beitu. Þetta er kannske gleymt nú
norður á íslandi. En menninir,
sem kusu í Þýzkalandi á dögun-
um hafa ekki gleymt því.Og ekki
heldur hverju loftbrúin barg.
Einnig sú minning felst undir
yfirbragði þessara talna.
Vilja ekki minnast hins liðna.
Ég tók alveg sérstaklega eftir
því 1954, að það var eins og Þjóð-
verjar vildu ekki minnast hins
liðna, aðeins horfa fram. Þetta
er nákvæmlega eins nú, aðeins
ennþá ábærilegra. Það er alveg
sama við hvern er talað, búðar-
Þessi mynd er tekin af ítölsku sopran-söngkonunni Renata
Tebaldi og tenorsöngvaranum Mario del Monaco, er þau komu
meS hafskipinu „Liberté“ til New York nýlega. Þau voru á Ieið
til Chicago, þar sem þau munu starfa við óperu í veíur.
stúlku, sporvagnsstjóra, stúdent,
kennara, afgreiðslumann í banka,
lögfræðing. Og tímabilið, sem
enginn vill tala um er nánar til-
tekið árin frá 1933 til loka síðari
heimsstyrjaldar. Það er eitthvað
þarna, sem svíður í sálmni. Og
raunar vandalaust að geta sér
þess til, hvað það er. Það er til-
finningin um það að hafa orðið
sér til smánar. Hitt er meiri vandi
að geta sér til um, hvað dýpra býr
niðri fyrir. En prússneski hrok-
inn, sem einkenndi opinbera
framkomu Þýzkalands á dögum
Vilhjálms II, og hans hamslausa
og tillitslausa drotnunargirni, er
Hitler gerði að höfuðeinkenni
Þýzkalands um stund, hafa að
minnsta kosti á yfirborðinu, verið
afskrifuð sem ónothæf viðhorf í
samskiptum manna og þjóða.
Skoðanakönnun, sem nýlega var
gerð leiddi í ljós, að í vitund al-
mennings í Vestur-Þýzkalandi
leit metorðastiginn í þjóðfélag-
inu þannig út: Háskólaprófessor-
ar — biskupar — framkvæmda-
stjórar stórfyrirtækja — ráð-
herrar — vísindamenn og tækni-
fræðingar — hershöfðingjar.
Öðru vísi mér áður brá! Hers-
höfðingjar orðnir sjöttu í röðinni.
Hvað sem marka má svona
skoðanakönnun, þá er Ijóst, að
Vestur-Þjóðverjar eru næmari
nú í dag fyrir hugmyndum utan
að, og gæddir meiri skilningi á
öðrum þjóðum, en þeir hafa
nokkru sinni verið áður. Og það
er ávöxtur af hernámssambúð-
inni við Vesturveldin. Maður
skyldi ætla, að það væri ekki
líklegasti skólinn, til þess að
kenna í velvild og skilning, en
það er þarflaust að skekkja svo
fyrir sér myndina af ásýnd yfir-
standandi tíma, að leyna því að
þetta hefur Bandaríkjamönnum,
Bretum og Frökkum tekizt að
gera í Vestur-Þýzkalandi, á
sama tíma, sem neyðarópin ber-
ast frá undirokuðum þjóðum fyr-
ir austan járntjald. — Frá ári til
árs verður hugsunarhátturinn
lýðræðislegri, nánar samofin við-
horfum vestrænna lýðræðisríkja.
Bonn-lýðveldið virðist ekki þjást
af neinum þeim veilum, sem
mest háðu Weimar-lýðveldinu.
Það ólgar ekki í fólkinu neitt
dulið og augljóst hatur, eins og
eftir Versala-samninginn. Það er
hvorki hægt lengur að telja því
trú um að vestrænir menn séu
úrkynjaðar lyddur — né sam-
vizkulausir og siðlausir arðræn-
ingjar. Það eru 12 milljónir
manna innan vébanda Vestur-
Þýzkalands, sem af eigin raun
hafa komizt í kynni við nernám
kommúnista í Austur-Þýzkalandi.
Þeir vita í hvaða átt er að leita
siðleysis, kúgunar og arðráns. Og
þetta fólk má tala og skýra frá
reynslu sinni. Það má gera ráð
fyrir, að það tali kannske við
einar 20 til 30 milljónir manna á
dag. Einnig þess rödd hefur talað
í þessum tölum, sem liggjá fyrir
framan mig.
Ekki allir jafnánægðir með úrslit
En það eru vitanlega ekki allir
jafnánægðir með úrslitin. Þau
urðu jafnaðarmönnum beisk von-
brigði. Þeir höfðu gert sér von um
að brjóta á bak aftur meidhluta
Adenauers í þinginu. Aðaileið-
togi jafnaðarmanna Erich Ollen-
hauer, lét svo ummælt þegar eft-
ir kosningar, að flokkur hans
hefði því miður ekki náð tak-
marki sínu að vinna bug á því
alræði eins flokks, sem nú virtist
enn á ný vera í uppsiglingu í
Þýzkalandi, en jafnaðarmenn
hefðu ávallt barizt á móti En
með því að flokkur hans hefði
fengið meira en þriðjung þing-
manna, væri hann að minnsta
kosti megnugur þess, að koma í
veg fyrir óæskilegar stjórnar-
breytingar. Og þarna er máske
eini bletturinn, þar sem þessar
tvær stóru fylkingar geta mæzt
og orðið sammála:
Lýðveldisstjórnarskráin er góður
þjóðfélagsgrundvöllur, sem sjálf-
sagt er að byggja framtíð Vestur-
Þýzkalands á. Og þetta er í raun
og veru það, sem mestu varðar
fyrir okkur, nábúa hinnar vestur-
þýzku þjóðar. Geigvænlegar veil-
ur Weimar-stjórnarskrárinnar
áttu meðal annars þátt í því að
Hitlers ævintýrið — sem sögu-
lega séð þjónaði þeim eina til-
gangi að beygja þriðjung Norður
álfunnar undir járnhæl kommún-
ista — var mögulegt. Þeim væri
þess vegna alveg vansalaust að
reisa honum myndastyttu á ein-
hverjum hinna auðu fótstalla
Stalins — og annað tæplega
sæmilegt miðað við árangur.
Lokið í Hamborg 26/9
Sigurður Einarsson
Svíar með í tunglkapp-
hlaupinu
STOKKHÓLMUR, 11. okt. —
Sænska geimferðafélagið til-
kynnir að það hafi gert teikn-
ingar af f jögurra þrepa geim-
flaug sem á að geta komizt
1000 km út í geiminn. Eld-
flaug þessi á að vera 25 metra
löng og á hún að flytja hnött
upp í þessa hæð, sem er nógu
stór til að hafa einn mann
innanborðs.
Ó D Ý R
Ibúð til sölu
Til sölu lítið hús, 2 herb. og
eldhús. Útb. 16 þús. Einnig
er á sama stað Rafha-ísskáp
ur til sölUj ódýr. — Upplýs-
ingar í síma 16069.

LESBÓK BARNANNA
Strúfurínn R A S Hfl U S
Negrakóngurinn hélt
áfram að gráta. Hann grét
svo mikið að sækja varð
handa honum vatnskönnu
til að gráta í. Víst mundi
hann vel eftir litla, indæla
drengnum sem var svo
fallega svartur .. „ svart-
ur eins og lítill Surtur
átti að vera. „Viljið þið
koma með mér að sækja
hann?“ spurði hann þá
Rasmus, Samma og
Simma og öll dýrin. Þeir
lofuðu því og svo fóru
þeir allir að hyggja sér
skip til að sigla á yfir haf-
ið. Negrakóngurinn sat
uppi á háum bíl og stjórn
aði öllu. Jumbó bar þunga
trjáboli að skipinu, en
gírafinn sótti vatn og
aparnir máluðu það að
utan.
Loks var skipði tilbúið.
Það var nú fallegt skip.
Ofan á því var lítið hús
með mörgum rúmum til
að sofa í. Undir skipinu
voru hjól, svo að hægt
væri að aka því upp á
land. — Allir fóru nú um
borð. Þeir fóru strax að
sofa, því að allir voru svo
syfjaðir. Daginn eftir stóð
negrakóngurinn við stýr-
ið en Rasmus var í kabyss
unni að búa tii kjötboll-
ur. Þegar hann að að bera
þær inn í borðsalinn sá
hann nokkuð skrítið. —
Hann varð svo hræddur,
að hann missti allar kjöt-
bollurnar niður. „Komdu
hingað, negrakóngur, og
sjáðu“, kallaði Rasmus.
sent þarf að vera sem
fjölbreyttast. Ég vildi t.d.
stinga upp á því, að þeir
sem eru góðir að teikna
búi til skemmtilegar
myndir og skrifi stutta
sögu um þær. Líka er
hægt að senda góða ljós-
mynd, ef hún er þannig
að hægt sé að skrifa um
hana sögu. Þú skilur, Dísa,
að ég á ekki við mynd,
þar sem þú „situr fyrir“
og „stillir þér upp“. í
þanmg mynd er engin
saga. Það þarf eitthvað
að „gerast", í myndinni,
þú veizt, hvað ég á við.
Og ef sagan væri fallega
skrifuð myndi ég kannske
láta taka mynd af bréf-
inu og birta í blaðinu,
svo að allir gætu séð
skriftina þína.
Með kærri kveðju
Lesbók barnanna.
1. árg. Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 'Jt 13. okt. 1957
Óli lœrir að synda

ÓLI hafði litla ánægju af
því að vera á boðströnd-
inni, þegar önnur börn
skvömpuðu í sjónum, því
að hann kunni ekki að
synda. Hann langaði held-
ur ekki til að læra það
af því að hann var svo
voðalega vatnshræddur.
Aldrei þorði hann að vaða
dýpra út en upp að hnjám
og með því móti getur
enginn lært að synda. Ef
hin börnin skvettu þá á
hann vatnsgusum hljóðaði
hann eins og stunginn
grís, svo að það var engin
furða þótt að hann yrði
oft fyrir stríðni og áreitni.
Oft var það, að Óli kom
skælandi neðan frá strönd
inni, af því að krakkarn-
ir höfðu strítt honum. —
Ykkur finst nú kannske
að Óli hafi verið kjáni, að
sigrast ekki á vatnshræðsl
unni og læra að synda.
En það er hægara sagt en
gert og ef þér hefur ein-
hvern tíma liðið eins og
Óla, þá veiztu, hvernig
það er.
Venjulega sat Óli einn
sér uppi á ströndinni
langt frá hinum börnun-
um, því hann þorði ekki
að fara til þeirra vegna
ertninnar, sem hann varð
fyrir. Leiður og niður-
dreginn sat hann og
tuggði grasstrá, meðan
aðrir skemmtu sér og
hann óskaði þess innilega
að hann væri laus við
vatnshræðsluna.
Svo var það dag nokk-
urn að frændi Óla kom í
heimsókn til foreldra hans
og varla hefði betri gest
getað borið að garði. Helgi
frændi var nefnilega fram
úrskarandi sundmaður,
sem hafði sett met og hlot
ið verðlaun. Strax sama
daginn og hann kom, fór
hann niður að baðstaðn-
um og bað Óla að koma
með sér, en Óli sagðist
ekki nenna, og hann roðn-
aði af smán, þegar hann
varð að viðurkenna, að
hann kynni ekki að syijda.
„Kanntu ekki að
synda?“, spurði Helgi
frændi undrandi, „það var
þá sannarlega gott, að ég
skyldi koma hingað til að
kenna þér“.
En því fór fjarri að Óli
væri hrifinn af þessu vin-
gjarnlega boði. Hann varð
dauðhræddur, þegar hann