Morgunblaðið - 24.04.1958, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐ1Ð
Fimmtudagur 24. apríl 1958
Hundalíf
Camansaga eftir
Francoise Sagan
MONSIEUR Ximenestre var
líkastur teikningu eftir skrípa-
teiknarann Chaval. Hann var gild
vaxinn og deyfðarlegur á svip,
annars allra geðugasti náungi.
Þessa dagana, fyrstu dagana í
desember, gekk hann þó um með
þvilíkan sorgarsvip, að alla góð-
hjartaða vegfarendur dauðlang-
aði til að gefa sig að honum.
Áhyggjur hans stöfuðu af þvi að
nú var farið að líða að jólum, og
i þetta sinn hugsaði Monsieur
Ximenestre til þeirra með skelf-
ingu, þó hann væri annars prýði-
lega vel kristinn. Hann átti nefni
lega ekki grænan eyri til að
gleðja frú Ximenestre, sem var
ákaflega fíkinn í gjafir, ónytjung
inn hann Karl son sinn og Ágústu
dóttur sína, sem var snillingur
í calypsodansi. Hann átti ekki
grænan eyri, þannig var nú
ástatt. Og engin von um launa-
hækkun eða lán. Án þess að frú
Ximenestre eða börnin hefðu
hugmynd um það, var hann bú-
inn að fá hvorttveggja, svo að
sá sem átti í rauninni að vera stoð
og stytta fjölskyldunnar gæti
lagt rækt við nýjan löst og full-
nægt hinni skelfilegu spilafýsn
sinni.
Hér var alls ekki um að ræða
þessi venjulegu áhættuspil, þar
sem peningarnir velta á græna
teppinu eða þar sem veðhlaupa-
hestarnir hlaupa sig sprengmóða
á öðru grænu teppi, heldur var
þetta hingað til óþekkt fyrir-
brigði í Frakklandi, sem var þó
því miður í tízku í kaffihúsi
nokkru í 17. hverfi borgarinnar,
þar sem Monsieur Ximenestre
var vanur að fá sér glas af ver-
mouth á leiðinni heim á kvöldin.
Þetta var píluspil, en í því voru
notuð blástursrör og þús. franka
seðlar. Allir föstu gestirnir urðu
alveg vitlausir í það, að undan-
skildum einum, sem varð að
hætta af því hann átti vanda til
að fá ónot fyrir hjarta.Utan um
þennan æsandi leik, sem einhver
Ástralíumaður, ókunnugur í
hverfinu, hafði flutt inn, mynd-
aðist fljótlega nokkurs konar lok
aður klúbbur, sem hafði aðsetur
sitt í bakherberginu, þar sem
billiardborðinu hafði verið út-
hýst vegna eldlegs áhuga eigand-
ans á þessum nýja leik.
í stuttu máli sagt, Monsieur
Ximenestre var búinn að gera sig
gjaldþrota á þessu, þrátt fynr
góðar horfur í upphafi. Hvað átti
hann að gera? Hvar gat hann
ennþá fengið lán til að kaupa
kventöskuna og plötuspilarann
og til að greiða fyrstu afborgun-
ina í mótorhjóli, sem hann fann
sig knúinn til að gefa, eftir að
hafa verið gefið það ótvirætt í
skyn við matarborðið. Dagarnir
liðu, allra augu fóru að ljóma af
eftirvæntingu, og jafnvel snjór-
inn fór að falla til jarðar með
gleðibragði. Monsieur Ximen-
estre varð fölur yfirlitum og ósk-
aði þess af heilum hug að hann
snöggvast í hug að ræna ein-
hvern. Til ajlra : þamingju féll
liapn j fljótióga frá þéirrL hug-
mynd'. ilarta' þfumip.aði' að stað
með s^ajtegú óg löðsveipú’ göpgu>*
lafei, '^s ðg bjðni;;'og' li,-i|naðr
aíg lolíten á bekk, jsvo áð brátj
vkr tööán oiðinn líkastur -snjó-!
karli í hrífýnfíi: Úmhagsúnin um
pípúnáí skjalatöskuna og rauða
bindið (það gæti hann reyndar
aldrei látið sjá sig með), sem
hann vissi að beið hans heima,
fyllti mæli örvílnunar hans.
Nokkrir rjóðir vegfarendur
gengu framhjá, léttir í spori, með
fullt fangið af pökkum, sem sagt
fjölskyldufeður sem báru nafn
sitt með rentu. Rétt hjá Monsieur
Ximenestre stanzaði bíll. Út úr
honum steig regluleg draumadis
með tvo seppa í eftirdragi. Mon-
sieur Xímenestre, sem annars
kunni vel að meta hið fagra kyn,
horfði alveg hugsunarlaust á
hana. En svo varð honum litið
á hundana og skyndilega færðist
fjörlegur glampi í augnaráðið.
síðan nokkur hefði litið sig slik-
um vinargugum. Það gekk honum
til hjarta. Hahn starði biáum áug
um ijimun hugfahginn f niójeit
aúgu MeÁors, ög andartak,holfðu
þeir Jhvofcá aiinan ~tneð :piegjan-
legri’Wííiu.
Medor varð fyrtt’í tíl að hrista
þetta áf ’ sér. Hann tók aftUr til
fótanna og spretturirtn hélt á-
fram. Monsieur Ximenestre varð
hugsað til vesaldarlega mjó-
hundsins, sem hafði staðið við
hliðina á Medor en hann ekki
einu sinni litið við, þar sem
honum fannst að hundar ættu
að vera bústnir. Nú flaug hann
blátt áfram heim á leið. Þeir
stönzuðu aðeins andartak í kaffi-
húsi, þar sem Monsieur Ximen-
estre fékk þrjú glös af toddý og
Medor þrjá sykurmola, sem kona
eigandans gaf honum í samúðar-
skyni: „Þessi vesalingsskepna,
sem ekki á einu sinni kápubleðil
í öðru eins veðri.“ Monsieur
Ximenestre stundi, en svaraði
engu.
yrði nú veikur. En það bar engan
árangur.
Þegar Monsieur Ximenestre fór
að heiman á aðfangadagsmorgun,
fylgdu allra augu honum með vel
þóknun, því frú Ximenestre hafði
ekki ennþá orðið vör við hina
dýrmætu og langþráðu pakka,
þrátt fyrir ýtarlega leit á hverj-
um degi. ,,Það er mál til komið“,
hugsaði hún með beiskju, en án
þess að hafa af því nokkrar
áhyggjur.
Þegar Monsieur Ximenestre
var kominn út á götu, vafði hann
treflinum þrisvar utan um niður
andiitið á sér og flaug þess vegna
Blómadagur
— Barnadagurinn er í dag —
Til styrktar deginum eru blómabúðirnar
opnar í dag frá kl. 10 til 2.
Félag blómaverrlana í Reykjavík.
Húsnæði
óskast tii kaups
Átthagafélag hefur í hyggju að kaupa 35—75 ferm.
húsnæði til geymslu á bókum og öðrum eignum fé-
lagsins. Mætti vera ófullgerður kjallari eða þvíum-
líkt. Uppl. í síma 11275 og 19010.
Hann burstaði srrjóinn af hnján-
um á sér, reis snöggt á fætur og
rak upp óp, sem kafnaði í snjó-
skriðunni af hattinum hans, um
leið og hún féll niður yfir augu
hans og háls.
— í hundageymslu lögreglunn-
ar, hrópaði hann upp yfir sig.
Geymsla lögreglunnar fyrir
óskilahunda var fremur óhugnan
legur staður. Hún var yfirfull af
aumingjalegum, eirðarlausum
hundum, og það var ekki laust
við að þeir skytu Monsieur
Ximenestre ofurlítið skelk í
bringu. Loks valdi hann sér hund
af fremur óvissum uppruna og
allblendinn að lit, en hann hafði
vinaleg augu að því er virtist.
Monsieur Ximenestre duldist
ekki að það þyrfti óendanlega
virtaleg augu til að koma í stað-
inn fyrir kventösku, plötuspiia'-a
og mótorhjól. Hann skírði þenn-
an feng sinn á stundinni Medor
og hélt út á götuna með hann
í snæri.
Fögnuður Medors brauzt út i
ofsafengnum ákafa, sem Mon-
sieur Ximenestre varð að taka
þátt í nauðugur viljugur, þyi
hann var algerlega óviðbúinn
öðrum eins þrótti í einum hundi.
Hann fann sig dreginn nokkur
hundruð metra á hröðu skokki
(því það var langt síðan hægt
hefði verið að tala um Monsieur
Ximenestre á harða spretti), og
að lokum rakst hann á vegfar-
anaa, sem þusaði eitthvað um
„þessi bölvuð kvikindi". Mon-
sieur Ximenestre fannst eins og
hann væri dreginn áfram á snjó-
skíðum og datt í hug að kannske
væri réttast að sleppa spottanum
og halda heim. En Medor, útatað-
ur í snjó og óhreinindum. flaðvaði
gjammandi upp um hann með
ákafa, og þá stundina fannst
Monsieur Ximenestre heil eilifð
Medor færðist allur í aukana
við sykurátið, en sá sem barði
að dyrum á heimili Ximenestre-
hjónanna var líkari vofu en
manni. Frú Ximenestre opnaði,
Medor þusti inn og Monsieur
Ximenestre féll kjökrandi af
þreytu í faðm konu sinnar.
— Hvað er þetta eiginlega?
brauzt út úr frú Ximenestre.
— Það er Medor, sagði Mon-
sieur Ximenestre, og í örvænt-
ingu sinni reyndi hann að bæta
við: Gleðileg jól, elskan mín.
— Gleðileg jól? Nú, gleðileg jól,
svaraði frú Ximenestre með erf-
iðismunum. En hvað á þetta að
þýða?
— Það er þó sá 24. í dag, er það
ekki? hrópaði Monsieur Ximeu-
estre, og var nú aftur orðmn
sjálfum sér líkur í hlýjunni og
öruggu skjóli. Jæja! Me6ov er
jólagjöfin mín til þín, til ykkar,
bætti hann við, þegar börnin
komu út úr eldhúsinu og ráku
upp stór augu. Ég færi ykkur
Medor í jólagjöf. Og hana nú!
Að svo búnu gekk hann ákveðn
um skrefum upp í herbergið sitt.
I Þar hneig hann samstundis niður
á rúmið og tók pípuna sína, pípu
frá fyrri heimsstyrjöldinni, sem
hann var vanur að segja að hefði
„Séð sitt af hverju“. Hann tróð
í hana með skjálfandi fingrum,
! kveikti í henni, breiddi vatttepp-
ið yfir fæturnar og beið eftir
árásinni.
Það leið ekki á löngu áður en
frú Ximenestre kom inn í her-
bergið til hans, náföl, næstum
óhugnanlega föl, hugsaði Mon-
sieur Ximenestre með sjálfum
sér. Hans fyrst viðbragð var að
hegða sér eins og hann væri í
skotgröfunum. Hann reyndi að
hverfa alveg undir vattteppið ...
Það sást ekkert af honum útund-
an því nema einn af þessum fáu
hárlokkum hans og reykurinn úr
pipunni. En frú Ximenestjce var
svo reið að hún þurftx ekki meira
al'honupr en þetta.
Viltu gjöra svo vel og aegja
mér hvaða ixuhdiir þétta éi'.eigin-
lvga? ■ ' í? ■ . V
— Það er éinhvers konar belg-
ískur fjáírhundur, held ég, svar-
aði Monsieur Ximénestre veikum
rómi.
— Einhvers konar belgískur
fjárhundur? (Frú Ximenestre
hækkaði röddina um eina áttund
í reiði sinni) Veiztu á hverju
sonur þinn átti von í jólagjöf?
Og hún dóttir þín? Ég veit svo
sem að ég skipti ekki máli ...
En þau? Og svo færirðu þeim
þessa hræðilegu skepnu!
Medor kom einmitt inn í þess-
um svifum. Hann stökk upp í
rúmið til Monsieur Ximenestre,
hjúfraði sig niður hjá honum og
lagði trýnið á kollinn á honum.
Viðkvæmnistár komu fram í
augun á vini hans, en þau sáust
til allrar hamingju ekki fyrir
vattteppinu.
— Þetta finnst mér of langt
gengið, sagði frú Ximenestre,
hefurðu nokkrar sannanir fyrir
því að hundurinn sé ekki óður?
— Þið væruð þá tvö um það,
svaraði Monsieur Ximenestre
kuldalega.
Þetta hræðilega tilsvar varð til
þess að frú Ximenestre hafði sig
á brott. Medor sleikti húsbónda
sinn og sofnaði svo. Um mið-
nættið fóru eiginkona og börn
Monsieur Ximenestre til jólamess
unnar, án þess að gera honum
aðvart. Honum varð hálfórótt,
og þegar klukkuna vantaði 15
mínútur í eitt, ákvað hann að
skreppa snöggvast út með Medor.
Hann setti upp stóra trefilinn
sinn og rölti í áttina ti! kirkjuon-
ar. Medor þurfti að snuðra í öll-
um útidyrum.
Kirkjan var troðfull, og til-
raunir Monsieur Ximenestre til
að opna hurðina báru ekki ár-
angur. Hann beið því uti í snjón-
um fyrir framan kirkiudyrnar,
þar sem sálmasöngur hinna guð-
hræddu barst honum til eyrna.
Medor togaði svo fast í bandið
að Monsieur Ximenestre varð að
lokum að setjast og binda hann
við fótinn á sér. Kuldinn og
geðshræringin höfðu smám sam-
an sljófgað svo mjög huga hans,
sem reyndar var sljór fyrir, að
hann hafði ekki lengur hugmynd
um hvað hann var eiginlega að
gera þarna. Þegar hinir sár-
svöngu kirkjugestir fóru að hraða
sér út úr kirkjunni, kom straum-
urinn að honum algerlega óvið-
búnum. Hann hafði ekki einu
sinni tíma til að rísa á fætur og
leysa spottann, áður en hrópað
var með unglegri röddu:
— Nei sko fallega hundinn' Ó,
vesalings maðurinn! Bíddu,
Jean-Claude!
Og hundrað franka peningur
datt í kjöltu Monsieurs Ximen-
estre, þar sem hann sat alveg
utan við sig. Hann reis stamandi
á fætur, en sá sem kallaður var
Jean-Claude gaf honum hrærð-
ur annan pening og óskaði honum
gleðilegra jóla.
En ... heyrið þér mig, stamaði
Monsieur Ximenestre.
Allir vita hvað góðgerðarsemi
getur verið smitandi. Allir hinir
guðhræddu kirkjugestir, eða
næstum allir sem komu út um
hægri hliðardyr kirkjunnar,
réttu Monsieur Ximenestre og
Medor ölmusu. Monsieur Ximen-
estre stóð þarna þakinn snjó og
alveg ringlaður, og reyndi ár-
angurslaust að fá þá ofan af því,
Frú Ximenestre og börn henn-
ar höfðu farið út um vinstri
hliðardyrnar og haldið heim til
sín. Monsieur Ximenestre kom
skömmu á eftir heim, bað af-
sökunar á þessu spaugi, sem hann
hefði haft í frammi fyrr um
daginn, og fékk hverju þeirra
jafnvirði tilheyrandi gjafar. Það
ríkti glaumur og gleði við jóla-
borðið. Eftir matinn fór Monsieur
Ximenestre í bólið, ásamt Medor,
sem hafði etið yfir sig af kalkún-
inum, og brátt sváfu þ.eir báðir
svefni hinna réttlátu.