Morgunblaðið - 24.05.1960, Blaðsíða 20

23
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 24, maí 1960
Slziplro tóm
enn
17
EFTIR W. W. JACOBS

sér aftur á bak og bjóst til að
njóta ferðalagsins eftir því, sem
heilsa hans leyfði. Þetta var
fyrsta ferð hans í bíl, og um
stundarsakir gleymdist veika
tönnin því sem næst.
Aðalstrætið í þorpinu var tals-
vert fjölfarið um þetta leyti, svo
að Biggs dró úr ferðinni og þó
enn meira, er hann kom auga á
glæsilega kvenpersónu úti fyrir
Kaupfélaginu. Hann stöðvaði bíl-
inn og ungfrú Mudge, sneri að
honum, skælbrosandi.
— Óvænt ánægja, sagði bil-
stjórinn hæversklega.
— Hvert ertu að fara? spurði
ungfrú Mudge og leit á pislar-
vottinn aftur í.
— Bosham. Ég er að fara með
þessa skepnu til að láta draga úr
henni tönn.
— Aumingja Albert, sagði ung-
frúin með kvenlegri samúð. —
Er það mjög sárt, elskan?
— Hver er elskan þín, ha?
spurði drengurinn fokreiður. —
Auðvitað er það sárt. Og ef þessi
bilstjóri getur ekki flýtt sér,
missi ég af tímanum.
— Skárra er það skapið, sagði
ungfrúin, og hrökk aftur, eins og
hún væri dauðhrædd. Láttu mig
ekki tefja þig, Biggs. Bless!
— O, Ekkert liggur á, sagði
bíistjórinn. — Kærðu þig ekki
um Albert. Það gerir yfirleitt
enginn. Hvers vegna ekki hoppa
upp í og koma með okkur?
Ungfrú Mudge hristi höfuðið.
— Það væri nú gaman, en ég er
bara ekki laus nema til klukkan
háif-fimm. Þá sagði kerlingin, að
ég yrði að vera komin heim. Hún
ætlar eitthvað út.
— Hálf-fimm? endurtók Biggs.
— Þá höfum við prýðilegasta
tima. Hann hallaði sér og opnaði
dyrnar, og eftir andartaks hik,
steig ungfrúin upp í bílinn, og
settist við hlið hans.
Komumst við til Bjarna í kvöld,
Markús?
Já, við gerum það. Ég hlakka
til að hitta hann, aþð er orðið
bvo langt síðan við höfum sézt.
— Ég vona, að hatturinn fjúki
ekki af mér, sagði hún. — Hann
er annars ekki ætlaður fyrir bíl-
keyrslu.
— Ég. skal fara hægt, svaraði
Biggs og horfði á hattinn með
ódulinni aðdáun. — Ef mér leyf
ist svo að tala, þá fer hann þér
eins og á engli.
Ungfrúin andvarpaði. — Þá
hefðirðu átt að sjá þann, sem ég
hafði í íyrra. Það er slæmt, hvað
tízkan er fljót að breytast. Mað-
ur er ekki fyrr búin að fá sér flik
en önnur nýjari tízka er komin í
gang.
— Hvernig er þessi hraði?
spurði Biggs, sem ók nú ekki
meira en tólf mílur á klukku-
stund.
— Alveg mátulegur, svaraði
ungfrú Mudge. — Ég vil helzt
fara hægt, þá sé ég betur það, sem
fyrir augun ber. En vel á minnzt,
veiztu, að ég á að fara með hús-
hóðurinni í þessa skemmtisigl-
ingu. Hún er búin að lofa að taka
mig með sér. 0, það verður alveg
himneskt!
Gleðisvipurinn hvarf af Biggs.
— Þarftu að fara? spurði hann.
— Og skilja alla vini þína eftir?
— Kannske þeir verði bara
fegnir að losna við mig, svaraði
ungfrúin, glettnislega. — Auk
þess skil ég þá nú ekki alla eftir,
því að hr. Markham ætlar með,
til þess að hafa umsjón með öllu
húshaldinu. Hr. Castairs líkar af-
skaplega vel við hann, er mér
sagt.
— Ég gæti trúað, að Markham
hafi sagt þér það, sagði bílstjór-
inn, nötrandi af reiði.
Stúlkan hristi höfuðið. — Nei,
það segja bara allir, svaraði hún
lágt.
Biggs ók áfram þögull. Kröft-
ug orð komu fram á varir hans,
en sem betur fór ekki lengra,
þar eð þau hefðu verið óhæf fyr-
Hann sagði í bréfi sínu að hann
ætti enn veiðihundinn sinn, hann
Bangsa gamla.
Bangsi var fyrirmyndar hund-
ur, en nú er hann blindur.
ir viðkvæmar hlustir ungfrúar-
innar.
— Ég vildi, að október væri
kominn, sagði hún allt í einu. —
Mig hefur alltaf langað að sjá
heiminn, og það er svo skemmti-
legt að sjá hann svona. Engar
iestir að ná í, engin pökkun og
þeytingur úr einum stað í annan.
Ó, það er himneskt. Ef ég hef
ekki ánægju af því, skal það, að
minnsta kosti ekki vera sjálfri
mér að kenna..
Biggs urraði eitthvað og ók.
áfram, horfandi beint fram.
— Vildirðu ekki, að þú gætir
farið líka? spurði stúlkan og hall
aði sér að honum.
— Vildir þú, að ég kæmi með?
spurði hann og hallaði sér ofur-
lítið í áttina til hennar.
— Ekkert hefði ég á móti því,,
var svarið.
Biggs hallaði sér ofurlítið
lengra, þangað.til hann fann hár
iokk strjúkast við kinn sér. —
Þannig ók hann áfram í sælu-
draumi, þangað til honum fannst
eins og heitur loftstraumur leika
um háls sér að aftan, og hann
hrapaði samstundis til jarðar
aftur. Hann sneri sér við reiði-
lega og fölt andlitið á Albert
forðaði sér undan.
— Flýttu þér! hvæsti Albert.
— Ég er alveg að missa af tim-
anum.
— Já, ég skal svei mér flýta
þér, svaraði Biggs ofstareiður. —
Hvernig dirfistu að stinga þessu
skítuga smetti þínu fram, þar
sem dama er til staðar. Hvað
nieinarðu? Hvað varstu að segja?
— Ég segi bara að mitt andlit
kom ekki eins nærri henni og
þitt, sagði Albert. — Ég hef ver-
ið að horfa á ykkur. Og ég veit
ekki betur en ferðin væri gerð
mín vegna, af því að ég þurfti
að komast til tannlæknisins og
það á tilteknum tíma.
Þótt einkennilegt væri í aug-
um ungfrú Mudge, kom Biggs
við eitthvað á stýrinu og bíllinn
greikkaði sporið, jafn og þétt.
Þegar mælirinn sýndi þrjátiu míl
ur, leit hún á hann spyrjandi og
fékk í staðinn ofurlítið svar frá
vinstra augnaloki hans. Vísirinn
skreið upp í þrjátíu og fimm, en
tók síðan að falla aftur. — Það
er eitthvað að, sagði Biggs og
hreyfði aftur augnalokið ofurlít-
ið. — Það er víst kerti.
Síðan stöðvaðist hann svo sem
fimmtíu skrefum framar og án
þess að gefa neitt út á spurning-
ar Alberts, lyfti hann vélarhús-
inu og gætti að vélinni. Síðan
bað hann stúlkuna að standa
snöggvast upp, lyfti upp fram-
sætinu og tók fram eitthvað af
verkfærum.
— Er nokkuð að? spurði hún.
— Ekkert verulegt. Það tekur
svo sem tiu mínútur. Verst fyrir
„feita andlitið“, en við því er
ekkert að gera. Það er það versta
við þessa bíla. Þarna getur mað-
ur þotið áfram með fjörutíu
gætis náungi og sérfræðingur í
meðferð hunda.
Á meðan
mílna hraða á klukkutíma, og í
næsta vetvang er maður að bíða
eftir einhverjum til að slefa sér
á verkstæði. Ég man eftir einu
sinni, áður en ég kom til Carsta-
irs....
— Hvers vegna flýtirðu þér
ekki? spurði Albert.
— Afsakið, herra, sagði Biggs
og var yfir sig kurteis. — Ég
verð eins fljótur og ég get.
Kannske herrann vildi fara út og
rétta ofurlítið úr fotunum. Mér
finnst einhvern veginn ég myndi
vinna fljótlegar ef ég hefði ekki
arnarauga hins stranga herra á
mér á meðan.
Albert renndi óhýru auga til
ungfrú Mudge, sem skrikti, en
svaraði bílstjóranum engu, og
bílstjórinn setti upp kunnáttu-
svip og blístraði eins og sá mað-
ur gerir, sem hefur eitthvert
vandasamt vefk með höndum, og
tók að athuga bílinn. Stúlkan
settist á vegarbrúnina, en stóð
brátt upp aftur og tók að ganga
um gólf.
— Ertu ekki nærri búinn?
spurði hún loksins. — Þú veizt,
að ég þarf að vera komin heim
stundvíslega klukkan hálf-fimm.
— Það er allt í lagi, svaraði
Biggs. — Það verður meira að
segja nógur tími til að draga
allar tennurnar úr Albert og
setja í hann nýjar. Ég er búinn
að þessu!
Siðan lokaði hann vélarhúsinu,
kom fyrir verkfærúnum, setti
vélina í gang og settist siðan í
sæti sitt og ungfrú Mudge hjá
honum.
— Þetta er skammarlegt, sagði
hún hálf hlæjandi, þegar þau
voru komin af stað. — Hvernig
geturðu verið að stríða krakka-
greyinu svona?
— Það er ekkert við því að
gera, sagði Biggs. — Enginn get-
ur forðað svona slysum. Hefði
það ekki verið, hefðum við
komizt í tæka tíð.
Að launum hlaut Biggs íbygg-
ið bros frá ungfrúnni, og nú ók
hann það, sem eftir var leiðarinn
ar í bezta skapi.
— Jæja, hazkaðu þér nú,
drengur minn, sagði hann, er
hann staðnæmdist hjá tannlækn-
inum. — Lokaðu augunum, opn-
aðu munninn og passaðu að
gleypa ekki tengurnar.
— Tuttugu og fimm mínútur
yfir þrjú, sagði ungfrú Mudge
er dyrnar opnuðust og drengur-
inn hvarf inn.
— Þú skalt vera komin heim,
kortér yfir fjögur, sagði Biggs.
— Líttu eftir bílnum eitt andar-
tak, ég þarf að ná í nokkuð.
Síðan hljóp hann inn í sæl-
gætisbúð þar skammt frá og að
vörmu spori kom hann aftur
með konfektöskju, sem dinglaði
á silkibandi við einn fingur hans.
Hann lagði öskjuna í kjöltu stúlk
unnar, afþakkaði að smakka sjálf
ur á góðgætinu, en fékk sér vindl
ing í staðinn, og horfði með
ánægju á stúlkuna gera góðgjörð
unum skil eftir ströngustu siða-
reglum. Hann fann með sjálfum
sér, að hann gæti setið svona og
talað við hana, tímunum saman.
—Nú vantar hana kortér í
fjögur, sagði hún allt í einu.
— Hann hlýtur að fara alveg
að koma, sagði Biggs öruggur.
Ungfrúin át enn þrjá eða fjóra
súkkulaðimola, lokaði síðan öskj
unni og barði á hana með fingr-
unum, óþolinmóð. Bílstjórinn
smitaðist af þessum óróa hennar,
en um mig, Bjarni!
'Svona Lísa mín, Bangsi er gam
all og blindur, ég er aðeins að
reyna að gera honum lífið þægi-
legra.
og tvisvar eða þrisvar stóð hann
upp og kíkti á gluggann hjá tann
lækninum, svo sem eins og til að
herða á Albert. En gluggarnir
létu eins og ekkert væri og
horfðu dauðalega á hann á móti.
— Nú fæ ég skömm í hattinn,
sagði stúlkan óróleg. — Þú ættir
heldur að keyra mig heim í
snatri og taka svo strákinn á
eftir.
Biggs hristi höfuðið. — Þetta
er svoddan bölvað illyrmi, sagði
hann dræmt, — og myndi verða
fljótur að nota tækifærið til að
gera mér einhverja bölvun, ef
hann fyndi mig hvergi, þegar
hann kemur út. Sennilega myndi
hann fara með lestinni til Pettle
og ganga svo þaðan, sex milur,
heim, bara til að geta klagað
mig. ,
Nú sló kirkjuklukkan fjögur,
hægt og einbeittlega.
— Ég skal ná í skepnuna,
hvæsti Biggs. — Ég skal....
Hann þaut upp dyraþrepin og
ýtti á bjölluhnappinn. Eftir hæfi
íega bið, kom stúlka til dyra. —
Hann er enn í biðstofunni, svar-
aði hún spurningu bílstjórans.
— í biðstofunni? Hvers vegna
kemur hann þá ekki út?
Stúlkan glápti á hann. — Hann
bíður vitanlega eftir afgreiðslu,
sagði hún einbeitt.
— Bið .... Biggs greip and-
ann á lofti. — Hvar er biðstofan.
Ég þarf að tala við hann.
Síðan elti hann stúlkuna inn í
biðstofuna, sem var óvistlegt
herbergi með gömlum, lúnum
myndablöðum á borði. Albert,
sem hafði verið að lesa í blaði,
leit á hann letilega.
— Hvað á þetta að þýða?
spurði bílstjórinn. — Hvers
vegna ertu ekki búinn? Hvað hef
urðu verið að drolla?
— Ég missti af tímanum mín-
um, sagði Albert og andvarpaði
ofturlítið. — Ég hélt ég hefði
sagt þér nógu greinilega, að ég
átti að vera kominn klukkan
þrjú. En mér er alveg sama þó
að ég bíði dálítið, Þetta er svo
skemmtileg saga.
— Þú gerir svo vel og flýtir
þér, ellegar þú skalt sjálfan þig
fyrir hitta, bölvaður pottormur-
inn, sagði Biggs ófriðlega.
aSlItvarpiö
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar
«— 10.10 Veðurfregnir).
12.00—13.15 Hádegisútvarp.
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 túngfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Þjóðlög frá Bæheimi (Tékknesk-
ir listamenn flytja).
20.50 Hjúskaparvandamál í Hruna, —
erindi (Gunnar Benediktsson rit-
höfundur).
21.10 Tónleikar: Sónata fyrir knéfiðlu
og píanó í e-moll op. 38 eftir
Brahms (Ernst Klaus Schneider
og Peter Doberitz leika).
21.30 Utvarpssagan: „Alexis Sorbas'*
eftir Nikos Kanzantzakis, í þýð-
ingu t>orgeirs Þorgeirssonar; XX
(Erlingur Gíslason leikari).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Iþróttir (Sigurður Sigurðsson).
22.25 Lög unga fólksins (Guðrún Svaf-
arsdóttir og Kristrún Eymunds-
dóttir).
23.20 Dagskrárlok.
Miðvikudagur 25. maí
8.00—10.20 Morgunútvarp (Bæn — 8.05
Morgunleikfimi — 8.15 Tónleikar
— 8.30 Fréttir — 8.40 Tónleikar
— 10.10 Veðurfregnir).
12.00 Hádegisútvarp.
12.50—14.15 „Við vinnuna": Tónleikar
af plötum. (13.30 „Um fiskinn4*).
15.00 Miðdegisútvarp. — (16.00 Fréttir).
16.30 Veðurfregnir.
19.00 t*ingfréttir. — Tónleikar.
19.25 Veðurfregnir.
19.40 Tilkynningar.
20.00 Fréttir.
20.30 Lönd fortíðar og framtíðar; III
erindi: Barn sólarinnar (Rann-
veig Tómasdóttir).
21.00 Gísli Magnússon og Stefán Edel-
stein leika fjórhent á píanó són-
ötu í C-dúr eftir Mozart.
21.20 Vísnaþáttur (Sigurður Jónsson
frá Haukagili).
21.35 Ferðavísur og fjallalög, sungin af
íslenzkum söngvurum.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Hæstaréttarmál (Hákon Guð-
mundsson hæstaréttarritari).
22.30 „Um sumarkvöld": Park-drengja
kórinn, Guðrún A. Símonar, Los
Paraguayos, Johnnie Ray, Editb
Piaf, Evert Taube, Sarah Vaug-
han og Comedian Harmonists
skemmta,
23.00 Dagskrárlok.
a
r
L
ú
ó
Þér þykir vænna um hundinn