Morgunblaðið - 13.02.1962, Side 10

10
MORGVNBLAÐ \%
Þriðjudagur 13. febr. 1962
A nokkrum sást ótti,
en mennirnir voru rólegir
í G Æ R átti fréttamaður
blaðsins þess kost að sitja
við hádegisverðarborðið
með allmörgum af skips-
höfn togarans Elliða. Skip-
verjar voru rólegir og
æðrulausir. Þeir voru glað
sinna, eins og ungum
mönnum er tamast. Þeir
voru heilir á húfi og bráð-
lega halda þeir heim á leið
til fjölskyldna, vina og
ættingja.
Við matborðið heyrðum við
hugljúfa sögu frá björgun-
inni,sögu sem sýnir dreng-
lund ungra manna, sem stadd-
ir eru við þröskuld dauðans.
• Þú ferð fyrst
Þeir voru að fara í gúmrní-
bátinn og yfirgefa hið sökkv-
andi skip. Einn þeirra fé-
laga var aldurhniginn og stirð
ur í hreyfingum. Tveir ungir
rnenn hjáipuðu honum út í
gúmmíbátinn. Þegar þeir voru
að þessu sagði annar þeirra
— Þú ferð fyrst. Þú átt
fjölskyldu.
Vitað vai að báturinn var
ekki ætlaður nema 20 mönn-
um, þótt hann bæri léttilega
þá 28, sem þurftu að komast
í hann. Hitt vissu ungu menn-
irnir að vel gat svo farið að
einhverjir yrðu að vera eftir.
Þá vai sjálfsagt að hinn ald-
skeytaklefann fyrr en bátur-
inn var kominn meira en hálfa
leið til þeirra.
• GÆFULEGUR PILTUR
Birgir Óskarsson er sonur
Óskars Sumarliðasonar raf-
veitustjóra í Búðardal í I>öl-
um og því Dalamaður og
Breiðfirðingur í föðurætt.
Móðir hans er Henriette
Berndsen dóttir Fritz Bernd-
sens frá Skagaströnd, sem bjó
um skeið í Hafnarfirði og
vann síðast á Reykjialundi.
Amma Birgis var Regina Han-
sen systir Jörgens Hansens
skrifstofustjóra hér í bæ, sem
rnargir eldri Reykvíkingar
þejfktu vel. Birgir er stór og
þrekinn, hægur í framgöngu
Og laus við allt flas. Hann
sagði er við spurðum hann
hvort hann myndi halda á sjó-
inn aftur ef honum byðist loft
skeytamannsstaða, að eitt-
hvað yi-ði maður að gera.
Hann kvaðst ætla norður
með skipsfélögum sínum.
Birgir Óskarsson, löftskeytamaður, gengur i land af Júpiter.
(Ljósmynd Sveinn Þormóðsson)
Rætt við loftskeytamanninn á Elliða
nistján Rögnvaldsson skipstjóri
jn borð í Júpiter, er hann kom
til Reykjavíkur í fyrrakvöld. _
urhnigni félagi þeirra, sem
átti fjölskyldu heima gengi
fyrir um bútsrúm í björgunar
bátnum.
Að lokinni máltíð rabbaði
fréttamaðurinn nokkra stund
við Birgi Óskarsson loft-
skeytamann á Elliða. Birgir
hefir þótt standa sig með ágæt
um í starfi sínu. Hann sat alla
stund við loftskeytatækin og
hélt stöðugt sambandi við
björgunarskipið óg hann end
aði starf sitt í loftskeytaklef-
anum með því að kvitta fyrir
feallinu frá Júpiter um að þeir
á Elliða mættu draga tál sín
bátinn. Hann yfirgaf ekki loft
Skotið, sem bjarg-
aði lífi okkar
í SAMTALINU, er frétta-
maður blaðsins átti við Birgi
Óskarsson loftskeytamann á
Elliða bar hann lofsorð á
skipstjóra sinn.
— Kristján sýndi allan
tímann ró og festu og taldi
kjark í menn. Hann kallaði
t.d. eitt sinn til skipshafnar-
innar að ekki væri ástæða til
ótta þótt skipið hallaðist, því
fyrir hefði komið við Græn-
land fyrir nokkrum árum að
skip hefði lagst á hliðina og
legið þannig í hálfan sólar-
hring, en þá rétt sig við aftur.
Þannig taldi hann kjark í
okkur. Hann yfirgaf skipið
síðastur og sá um að allir
hefðu komist heilu og höldnu
um borð í gúmmíbátinn. Hann
stóð einnig við op bátsins er
við vorum að fara upp í
Júpiter og rétti hverjum
manni hjálparhönd.
— Það sást bezt hvað
Kristján skipstjóri var róleg-
ur hve vel tókst til er hann
skaut bjarglínunni yfir í
Júpiter. Línubyssunni er
haldið líkt og venjulegum
riffli, en vélstjórinn hélt á
kasanum þar sem línan var
hringuð niður. Línan lenti
rétt framan við frammastrið á
Júpiter og þeim tókst strax
að ná henni.
Línubyssan hjá okkur var
geymd í kortaklefanum og
sömuleiðis línurnar. Kristján
fór með hana út á stjórnborðs
brúarvæng, en þar var ekki
þægilegt til stöðu, því skipið
var þá að heita mátti alveg
á hliðinni. En skotið heppn-
aðist eigi að síður ágætlega og
til þess má raunar rekja að
okkur varð svo giftusamlega
bjargað.
— Fyrst virtist línan ætla
að lenda framan við stefni
Júpiters, en vindurinn beindi
henni að lokum yfir skipið,
sagði Birgir loftskeytamaður.
Blaðið aflaði sér upplýsinga
hjá kunnugum mönnum um
meðferð línubyssa. Var okkur
sagt að erfitt væri að miða
þessum byssum nákvæmlega,
©nda geti veðurstaða breytt
stefnunni. Oftast er fyrsta
skotið notað til reynslu til
þess að kanna hvernig vind-
urinn ber línuna. Það var því
mjög vel gert hjá Kristjáni
Rögnvaldssyni að hitta Við
fyrstu tilraun enda sést á því,
sem siðar kom fram, að þetta
eina skot mátti ekki geiga.
Tíkin Elly situr þarna hin
spekingslegasta í fangi eins
skipsmanna af Elliða er þau
fóru inn í bíl á hafnarbakk-
anum í fyrrakvöld.
— Eg er eiginlega orðinn
fastur þarna fyrir norðan,
sagði hann og hló við.
Er Birgir hafði lesið frá-
sögn Mbl. af slysinu, sagði
hann að ekkert væri'íim hana
nema gott eitt að segja utan
að aldur nokkurra skips-
manna væri ekki réttur.
• LÓNUÐU í TVO DAGA
í stórum dráttum sagðist
honum svo frá:
—Við vorum búnir að fá
eitt hol í Víkurálnum og mun
það hafa verið á fimmtudag-
inn að mig minnir. Þá voru
kömin 9 vindstig og eftir það
lónuðum við þarna. Það mun
hafa verið laust fyrir kl. 17,30
á laugardagskvöldið að við
urðum þess varir að sjór var
kominn í skipið og lestar hálf-
ar. Nokkru síðar tók það að
hallast og vélarnar stöðvuðust
Og þar með slokknuðu ljósin.
Vélamenn reyndu að koma vél
unum í gang á ný og tókst
það u.m stund. Fyrst í stað
hallaðist skipið undan vindi,
en þegar vélarnar fóru í gang
snerist það þannig að yfir-
bygging og þilfar urðu áveð-
urs.
• ÞEIR Á FLEKANUM
SÁU LJÓSIN
— Nokkru áður höfðu tveir
skipsmanna stokkið út í feork
fleka, sem við höfðum um
Hinn happasæli björgunarbátur, sem sendur var frá Júpiter
yfir í Elliða og flutti 26 menn milli skipanna.
(Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.)
borð Og var undir öðrum björg
unarbátnum. Þeir sáu ljósin,
sem kviknuðu aftur þá stund
sem vélarnar gengu.
Vélstjórarnir voru skríðandi
um vélarrúmið í gufu og sjó
og reyndu að koma þeim af
stað.
— Mennirnir, sem fóru í
gúmbátinn og á flekanum
fengu mér vitanlega aldrei
neina skipun um það frá yfir-
mönnurn skipsins.
— Flestir höfðust mennirn-
ir við í brúnni, nokkrir inni
í loftskeytaklefanum hjá mér
en hinir voru við keisinn í
ganginum stjórnborðsmegin.
— Ekki urðu önnur meiðsli
á mönnum en Jón Rögnvalds-
son yfirmatsveinn brenndist
á vinstri hendi er hann var
að skjóta upp blysi og Matthí-
as Jóhannsson mun vera eitt-
hvað kalinn á höndum og fót-
um.
— Við reyndum að skjóta
upp svifblysum, en þeim er
ætlað að lýsa upp slysstaðinn
í kringum skipið. Ekki er
hægt að skjóta þessum blysum
upp nema úr þar tdl gerðum
„stativum", sem eru utan á
brúnni. Þar sem skipið hall-
aðist svo mjög komu blysin
ekki að gagni, heldur svifu
þau í ooga út í sjó.
• ANN4R HUNDURINN
FÓRST
— Um borð í skipinu hjá
okkur voru tveir hundar. —
Annar hét Bob Og fórst hann,
var horfinn áður en við yfir-
gáfum skipið. Hitt var tíkin
Elly, sem var dóttir Bobs.
Hana mun einu sinni hafa
tekið út. en skolaði um borð
aftur. Jóhann Matthíasson fór
síðastur inn í brúna er við
vorum að yfirgefa skipið og
sótti tíkina. Hún var allan
tímann hin rólegasta.
— Olkkur létti mikið er
Jupiter hafði fundið okkur og
við sáum hann lóna skammt
frá. Þó vai sennilega fögnuð-
urinn mestur er við vorum
allir komnir í gúmmíbátinn,
því þá fannst Okkur eins og
við værum kömnir í himna-
ríki. Okkur var hlýtt í bátn-
um, enda lágu við þar í einni
kös og höfðum ylinn hver af
öðrum. Báturinn veir á fanga-
línu, sem þeir Júpitersmenn
héldu í, og var ætlunin að
Framhald á bls. 15.