Morgunblaðið - 08.08.1962, Blaðsíða 20

20
MORGVyBLAÐlÐ
Miðvikudagur 8. ágúst 1962.
__HOWARD SPRING: __8 _
RAKEL ROSIHG
mílurnar af vesældarlegum göt-
um og skítugum búðarfiolum, sót,
reykur og eymd. Ég sagði við
sjálfan mig: Einlhver græðir á
(þessu. Guð minn góður, Mike.
Hugsa sér sumt, sem við græð-
um á.
Farðu nú ekki að vera við-
kvæmur. sagði Mike órólegur.
Það eru til milljónir af fátækling
um og einhiversstaðar verða þeir
að búa. x
Já, og ég hef verið fátækur O'g
eg hef búið þar og það eina, sem
gerði það þolanlegt, vax heil
runa af vitleysislegum draumum,
sem fóru aftur að ásækja mig í
gærkvöldi. Og nú er ég ekki
lengur fátækur og get því látið
mína drauma rætast. Það er merg
urinn málsins, Mike. Eg get látið
draumana rætast.
Þú getur náttúrlega reynt það.
Eg get það, vertu viss, æpti
Maurice. Fólk skal fá að heyra
frá mér — fólk, sem hefur heyrt
um peningana mína, skal nú fá
að heyra frá mér.
Jæja, verði þér að góðu. En á
hvaða sviði ætlarðu svo að skara
fram úr?
Eg ætla að skrifa .... leikrit
.... skáldsögur .... ritverk, sem
seljast og ég græði á. Þá veit ég
fyrst, að mér hefur tekizt vel.
Þá verðurðu að halda veizlur
og bjóða öllum bókmenntasnáp-
um. Um að gera að komast í
samband við rétta menn.
Vitanlega geri ég allt sem með
þarf.
Þá geturðu haft gagn af pen-
ingunum þínum.
Augun í Maurice leiftruðu af
reiði. Reyndu nú að hætta að tala
um þessa andskotans peninga. Eg
skal komast það, sem ég ætla mér
án þeirra.
Þú verður þó að minnsta kosti
að kaupa matinn ofan í þig og
næðið við ritstörfin, sagði Mike.
En góði takstu ekki ofmikið á
loft út af þessu. Hamingjan skal
vita, að ég tel það ekki eftir þér.
En segðu mér eitt: Hvað verður
um mig í þessum áætlunum þín-
um?
Og þá útskýrði Maurice, að það
hefði hann allt ákveðið kvöldinu
áður. Mike skyldi fara tafarlaust
til London aftur. Bannermanns-
stofurnar voru þegar úr sögunni
og smám saman ætlaði hann líka
að losa sig úr öðrum fyrirtækj-
um, sem hann átti í. Mike skyldi
setjast að í húsinu við Portman-
torgið. Herbergin þín eru tilbúin
og fólkið á von á iþér. Eg hringdi
þangað í morgun. Þetta verða
náðugir dagar hjá þér. Þú fitn-
ar eins og svín. Þú átt ekki að
gera annað en stjana við mig
og sjá um, að engin ónáði mig.
Þú átt að segja: Herra Banner-
mann er ekki til viðtals, hann er
að skrifa og það má ekki trufla
hann. Já, þú verður lukkunnar
panfíll, Mike. Maurice stóð upp
og tók að stika um gólfið. Þú
skalt fá að sjá ýmsa stórkostlega
drauma rætast.
Stóra, þykkleita andlitið ljóm-
aði af gleðibrosi. Allt háð og
gamansemi þurrkaðist burt úr
huga Mikes. Maurice var alvara
— fúlasta alvara — og Mike leizt
ekki á það. En hvort sem honum
líkaði það betur eða verr, gat
hann ekkert að gert. Hann hafði
enn aldrei heyrt getið um fjár-
málamann, sem tók sig upp á
miðjum aldri og gerðist mikill
listamaður. En Maurice var
Maurice. Kannski kraftaverkið
gerðist í þetta sinn. Hann greip
höndina á Maurice. Ja, þú ert
svei mér forkostulegur, sagði
hann í aðdáunar og aðfinnslutón
í senn. Eg er hræddur við þetta,
get ég ekki neitað. En ef nokkr-
um er treystandi til þess arna,
þá ert þú maðurinn.
Eg held mér takist þeta, Mike.
Þá ætla ég að flýta mér til
höfuðborgarinnar og ydda hundr
að fjaðrapenna. Þú kemur á eft-
ir, Maurice?
Maurice færðist heldur undan.
Eg veit ekki, hvenær ég kem á
eftir þér, sagði hann. Eg er
þreyttur. Eg þarf að fá almenni-
lega hvíld og frí. Eg hef aldrei
komið í Vatnahéraðið og nú þeg-
ar ég er kominn þangað rétt að
bæjardyrunum, er ég að hugsa
um að líta á það.
Jæja, þú skalt fara varlega ef
þú ekur bíl þangað, aðvaraði
Mike. Þar er fullt af brekkum og
kröppum beygjum, svo að það er
líkast því sem maður væri að
aka upp húsvegg. Varaðu á þér
únliðinn, Maurice.
Vertu óhræddur.
Þú ert ekki enn farinn að
segja mér, bvað þú áttir við þeg-
ar þú sagðir, að það 'hefði verið
skrítið að hitta þessa stúlku.
Maurice hleypti brúnum.
Skiptu þér ekki af því, sagði
hann. Flýttiu þér heldur heim og
farðu að hella á blek'bytturnar.
V.
Þegar Mike Hartigan var far-
inn, steig Maurice upp í bílinn
sinn og ók hægt af stað áleiðis
til Manohester. Það var komið
upp í vana hjá honum að aka
hægt. í fyrsta lagi vildi hann
ekki leggja lamaða únliðinn á sér
í neina hættu og í öðru lagi var
hann laus við alla hraðasýki.
Það hefði gengið guðlasti næst í
hans augum að pína Rolls Royc-
inn mjög mikið. Miklu betra að
láta hann renna hægt og hátíð-
lega eftir veginum, eins og í
skrúðgöngu með hann sjálfan,
Maurice Bannermann, innan-
um allt silfurskrautið, gljáandi
speglana og dýru loðfeldina. —
Hann gat aldrei losnað við þá
tilfinningu, að það væri miklu
betra að láta sjá sig í Rolls
Royce en að vera í Rolls Royce.
Hann hafði ekki nefnt það við
Hartigan, *að stúlkan hafði af-
þakkað tedrykkjuboð hans. Og
hvað um það? Hádegisverð og
te á einum og sama degi. Hann
minntist þess ekki að hafa nokk
urntíma boðið nokkurri kven-
persónu upp á slíkt.
Hann hafði líka verið svo önn-
um kafinn: stjórnarfundir, leyni
fundir og brask, á hlaupum hing
að og þangað. Hann var orðinn
hundleiður á öliu þessu fyrir
löngu. Hann hafði ekki sagt
Mike frá þvi, en þetta tiltæki
ihans hafði ekki verið nein snögg
leg hugdetta. Hann var búinn
að hugsa um það í heilt ár, Og
nú ætlaði hann að losa sig við
allt saman, rétt eins og honum
hefði fyrst verið að detta það í
hug nú. Og nú gat hann fengið
tíma til að umgangast konur og
stunda áhugamálin, sem höfðu
verið svo mikill þáttur í æsku
hans. í stuttu máli sagt: nú ætl-
aði hann að fara að lifa.
En hitt vissi hann, að hvað
Rakel snerti, þá var hann að
blekkja sjálfan sig. Það var
ekki einvörðungu þetta nýja
frelsi hans, sem leyfði honum
að verða hrifinn af henni. Það
var heldur ekki sú tilviljun, að
þegar hann kom beint frá Cheet
ham, skyldi hann einmitt rekast
á þessa konu, sem átti endur-
minningar sameiginlegar með
honum. Nei, fyrst og fremst var
það konan sjálf!
Rakel Rosing var ein saman
næg til að gera hann hrifinn.
Fagra stolta höfuðið með blá-
svarta hárið sléttgreitt, fílabeins
gula hörundið sem leiddi svo vel
í ljós velsköpuð beinin undir
því, augun, sem voru svo svört
og dreymandi, að það leyndi
næstum hörkunni sem undir
bjó, varirnar, sem stúlkan
kunni svo vel að gera enn
fallegri en þær voru — allt
þetta hafði gripið Maurice þeim
heljartökum og svo hafði mjúka
röddin og tigndrlegur limaburð-
ur rekið smiðsböggið á hrifningu
hans. Hún var kona, sem hafði
alla þá ytri fegurð til að bera,
sem hlaut að hrífa hvern mann,
og Maurice fannst það ofdirfska
af sér, þegar hann að loknum
hádegisverðinum sagði við hana:
Mundi yður finnast það nær-
göngult, ef ég byði yður að
drekka te með mér seinna í dag?
Augu hennar horfðu niður í
diskinn og litla slörið, sem huldi
annað augað að nokkru, nægði
til þess að hylja feginleikan og
gleðina, sem greip hana við
þetta boð.
Nei, sagði hún. Mér fyndist
það alls ekki nærgöngult, af því
að ég kann vel við yður. Má ég
ekki segja það?
Maurice hristi höfuðið. Og ég
kann líka vel við yður. Þess
vegna er ég að bjóða yður.
En ég get bara ekki kómið,
sagði hún og sendi honum langt
augnatillit, sem var fullt af
söknuði. Ég hef alls engan tíma
í dag....
En á morgun?
Og heldur ekki á morgun, fyrr
en annað kvöld.
Kvöldverð þá. Vilduð þér það?
Klukkan átta?
Nú var brosið á henni ljóm-
andi. Já, það gæti ég.
Þegar Maurice ók eftir slétt-
lendinu fyrir utan Blackpool á
leið til Preston, iðraðist hann
alls ekki eftir það, sem hann
hafði gert. Hann var þvert á
móti ánægður með það. Hann
hafði leigt herbergi í Manchester
og ætlaði þangað nú. En í morg-
unmálið skyldi hann fara til
Blackpool aftur.
2.
Rakel flýtti sér. í fyrsta sinn
síðan hún kom til Blackipool,
flýtti hún sér. Fjaran var full
af æpandi, sveittum múgi og hún
brosti þegar hún leið fram hjá
mjúkum skrefum. Að vera að
æpa Og fljúgast á við stráka!
Nei, það var ekki rétta aðferðin.
Mikil freisting hafði það ver-
ið, þegar hann bauð henni upp
á te. Hún hló er hún minntist
þeirra klókinda sinna að draga
það heldur á langinn þangað til
hún gæti haft mest gagn af því.
Nú var það kvöldverður — og
í nýjum fötum!
Það var rétt svo, að hún hafði
efni á að koma fyrirætlun sinni
í kring. í leiðinlega herberginu
sínu tók hún dót sitt saman í
töskuna og leitaði svo uppi hús-
móðurina í eldhúsinu.
Eg verð að fara til Manchester,
en ég verð komin aftur á morg-
un.
Já, einmitt. En setjum nú svo,
að þér komið ekki aftur?
Rakel skildi hálfkveðna vísu
og opnaði budduna. Þetta nægir
fyrir henberginu til vikuloka.
Allt í lagi, ungfrú Rosing.
Rakel brosti þangað til hún
var komin út úr dyrunum og úr
augsýn gömlu konunnar. Þá
bætti hún að brosa, og eitruð
gretta kom á andlitið. Alltaf
þurfti maður að eiga við svona
fólk. Tortryggið. Allt snerist um
peninga. Alltaf lifði maður á
fremstu nöf og guð mátti vita,
hvað við tæki, ef maður dytti
fram af. Hún vissi upp á skild-
ing, hve mikla peninga hún
hafði í buddunni sinni. Það var
rétt að hún gat sloppið með
það: komizt til Manchester, leigt
sér ódýrt herbergi yfir nóttina
og keypt fötin, sem hún þurfti.
og svo komizt aftur til Blackpool
að morgni. Fljót nú! Ef þú miss-
ir af lestinni, verður engin búð
opin í Manohester, þegar þú kem
ur þangað.
Það var ekki margt í lestinni
Og Rakel var ein í klefa. Hún
lagði töskuna sína upp í netið
og hvíldi fæturna á sætinu á
móti og reykti vindling meðan
lestin þauit yfir flatneskjfuna-
Hún hugsaði um hitt Og þetta,
sem hún hafði aldrei getað leyft
sér en alltaf langað til að gera.
Lestin ók inn í Preston. Hugsa
sér! Hún var komin á aðalbraut-
ina, og ef hún færi í öfuga átt
mundi hún geta komizt á ýmsa
rómantíska staði, Lancaster,
Penrith, Carlisle og jafnvel alla
leið til Skotlands. Það var ferð,
sem hún hafði aldrei farið. Hún
leyfði sér að hugsa um sjálfa
sig sitjandi í matarvagni, sem
ruggaði uppi í hálendinu, innan
um lyng og ár í Skotlandi. Hún
hugsaði líka um endinn á þeirri
ferð — Gleneagles hótelið með
þjónum, baði og hverskyns þæg-
indum og óhófi. Þannig enduðu
allir draumarnir hjá Rakel.
Glæsilega Preston. Hún hafði
heyrt borgina nefnda þannig, en
ekki varð hún mikils glæsileika
vör. Og Warrington var ennþá
verri. Það var farið að skyggja.
Háir reykháfarnir á sápuverk-
smiðjunum spúðu svörtum reyk
upp í himininn — það var allt
og sumt, sem hún sá af Warr-
ington, og svo gul augun á hús-
unum, sem störðu út í dimmuna.
Það fót ofurlítill hrollur um
Rakel við þessa dapurlegu sjón.
Einmitt svona yrði hennar eigið
líf — þoka og grámóska — nema
því aðeins hún gerði eitthvert
átak til að losa sig í snatri úr
Iþessari deyfð og framkvæmda-
leysi, sem hún virtist fallin I
upp á síðkastið.
Ekki lét hún þessa hugsun
samt í ljós Og það gerði ekki
betur en hún gerði sér fulla
grein fyrir henni í huga sínum,
en hún fann bara til andstyggð-
ar á þessu leiðinlega landslagi,
sem hún þaut gegn um, og þvi
ÍHUtvarpiö
Miðvikudagur 8. ágúst.
8.00 Morgunútvarp (Bæn. — Tón-
leikar. — 8.30 Fréttir. — 8.35
Tónleikar. — 10.10 Veðuríregnir)
12.00 Hádegisútvarp (Tónleikar. —
12.25 Fréttir og tilkynningar).
13.00 ,,Við vinnuna": Tónleilkar.
15.00 Síðdegisútvarp (Fréttir og tillc.
— Tónileikar. — 16.30 Veður-*
fregnir. Tónleikar. —• 17.00
Fréttir. — Tónleikar).
18.30 Óperettulög. — 18.50 Tilkynning
ar. — 19.20 Veðuríregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Bohemian hljómsveitin í Vfn
leikur Straussvalsa. — Fried
Walter stjómar.
20.25 Erindi eftir Ole Storm: „Svip«
myndir úr sögu brezku alfræði-
bókarinnar'*. Ólafur Grunnara*
son þýðir og flytur.
20.55 íslenzk tónilist: Páll Kr. Pálsson
leikur á orgel í Hafna-rfjarðar*
kirkju.
a) Toccata og Hicercare eftir dr,
Hallgrím Helgason.
b) Stef með tilbrigðum 1 b-moll
eftir Sigursvein D. Kristinsson.
21.15 Eyjatr við ísland: I. Flatey 4
Skjálfanda (Sverrir Bergmann),
21.45 Sonja Schöner, Heinz Hoppe 9,
fl. syngja létt lög.
22.00 Fréttir og veðurfregnlr.
22.10 Kvöldsagan: „Jacobowsky og
ofurstinn" eftir Franz Veríel:
I. (Gissur Ó. Erlingsson).
22.30 Næturhljómleikar: ^Byron-sin-
fónía" op. 53 eftir Alan Bush.
Robert Lauhöfer bariton, kór
og sinfóníuhljómsveit útvarps-
ins í Leipzig flytja. — Herbert
Kegel stjórnar.
** 26 Daeskrárlok.
X-X-X- GEISLI' GEIMFARI X-X-X-
En hvað eigum við að gera við en lausan, eins og hina tvo, en ekki mun sjá um, að við lcomust heilu og
þessa tvo, dr. Draco? Geisla. höldnji til Karz.
k Við látum vísindamanninn frá Asp- Við höfum hann með okkur. Hann