Morgunblaðið - 23.11.1962, Blaðsíða 17

FöstudagOT 23. nóv. 1962
MORCTriVPT. AÐIÐ
17
Ingi Ó. Guðmundsson
verzlunarmaður — minning
F. 9. ágúst 1937. D. 14. nóv. 1962.
Raun var aff líffa frá langframa
gæzkunni,
ljósinu, deginum, frægffinni,
æskunni.
Allt breiddi faffminn viff lífinu
laffandi,
landiff og hafmiff í sólroða
baffandi.
Vífffleygar, stórlátar vonir i
barminum,
vaskmennis traustið á kraft sinn
í arminum,
óskin aff lifa í ljóðsnilld og
sögunum
landsins síns, þegar aff kveldaði
dögunum.
Fátt veldur meiri sársauka og
undrun í senn, en lát þeirra ung
menna, sem virðast kjörnir til að
lifa og starfa af þrótti, áhuga og
atorku. Ekkert virðist í fljótu
bragði meiri fjarstæða en að kalla
þá brott, sem lífsbaráttan virðist
leikur einn í krafti síns táps og
bjartsýni. Þá er líkt og sigrarn-
ir séu lagðir í hendur og tilveran
sé lögð að fótum í auðmýkt og
þjónustusemi.
Einmitt þannig virtist Ingi og
öll hans framkoma. Hann var
gæddur svo óvenjumiklum lífs-
þrótti og festu, svo bjargföstu og
þó hljóðlátu sjálfstrausti, að það
sindraði frá honum.
Vel var hægt að hugsa sér, að
allt, sem hann snerti hug eða
höndum hlyti að heppnast og
blómgast. Þannig var áhuginn og
framsæknin. Og svo bifaðist hann
ekki í áformum sínum fyrir nein
um hindrunum. Hann var hug-
kvæmdarsamur og framkvæmdar
samur í senn. Alls staðar var
hann einhvernveginn svo bjarg-
traustur og óbifanlegur, með
þetta ljúfláta bros á vörunum, fá
orð en ákveðin, hæglátan þokka
í hverri hreyfingu. Samt var hann
alltaf veikur. Kannski vissi það
enginn betur en hann sjálfur, að
beitt sigð dauðans vofði yfir öll
um þessum lífskrafti hvert fót-
mál í sjö ár nú síðast. Stundum
var hann sárþjáður, oft á sjúkra-
húsi. En jafnskjótt og af honum
bráði, var hann aftur kominn til
starfs eða genginn á vit glaðrar
og leikandi æsku.
Margir, kannski flestir í hans
sporum mundu hafa lagt árar í
bát, gefizt upp sem öryrkjar, þótt
ungir væru, bilaðir á taugum með
bilað hjarta. En ekkert var hon-
um fjær. Hann trúði á lífið, unni
því heitt og heilshugar. Að vísu
var hann studdur af góðri eigin
ikonu, umhyggjusömum föður, ást
ríkri móður og elskandi systur,
fólki, sem mat hann að verðleik
um, treysti honum og dáði hann,
en ekki var minna um vert þann
Stuðning, sem hann veitti þeim
öllum með forsjá sinni og dug.
Hve traustur burðarás og horn
steinn fjölskyldunnar allrar hann
var, finna þau bezt nú, og samt
iifir andi áfram í kjarki þeirra og
seðruleysi, krafti, sem er óskilj-
anlegur út af fyrir sig við missi
einkasonar.
Hann gat hughreyst þau hel-
sjúkur meðan dauðinn nálgaðist
fet fyrir fet. Slíkt minnir á hetju
sögur horfinna alda, karlmennin,
sem brostu með bana-örina beint
í hjartastað.
Flestum fannst hann hetja bæði
í lífi og dauða, og sjálfsagt hefur
öllum fundizt svo, þeim sem
þekktu og skildu allar aðstæður
frá því þessi drengur lagði fyrst
á djúpið sem sjómaður um eða
strax eftir fermingaraldur og
ekki síður, þegar hann missir
heilsuna og er bannað að vinna,
en tekur þá til verzlunarreksturs
með þeim krafti, sem áður er
vikið að, en þó helzt og fremst
síðasta áfangann, þá var hann
stærstur.
Og nú er hann fallinn fyrir of
urveldi örlaganna, 25 ára gamall.
En minning hans lifir. Minning
in um íturvaxið ungmenni með
heiðríkju yfir fríðu andliti, blá-
um augunum og björtum brán-
um. Hver hreyfing þrungin
þokka og lífskrafti.
Börnin hans munu síðar horfa
á mynd pabba með aðdáun frem
ur en söknuði, þau eru svo ung
að sorgin nær þeim ekki, en samt
hafa þau misst svo mikið. Litla
dóttirin hugsar um pabba, sem
er kominn til Guðs og biður engl
ana að annast hann. Hún er gædd
sama kraftinum, tápmikil, af-
burðagreind og falleg, lítil
stúlka.
Drottinn gaf, Drottinn tók, lof
að sé nafn hans að eilífu. „Eilíf
eign er aðeins hið týnda“, sagði
skóiaspekingurinn mikli. Enginn
getur svipt ástvini þessa unga
manns þeim auðæfum, sem hans
stutta ævi hefur veitt þeim á
margvíslegan hátt.
Við öll, sem til þekkjum, vott
um foreldrum hans, eiginkon-
unni ungu, ömmunni öldruðu,
börnunum og systurinni einlæga
hluttekningu og biðjum Guð að
veita þeim huggun og styrk í
þessari sáru sorg.
„Þaff er sem Drottinn sjálfur
lífinu lyki
um lífsins perlu á gullnu
augnabliki".
Vonandi að ísland eignist sem
flesta líka honum að dug og bjart
sýni, tápi og lífsþrótti, hetju á
raunastund.
Ingi var fæddur 9. ágúst 1937
í Hafnarfirði. Foreldrar hans eru
Ragnheiður Ólafsdóttir og Guð-
mundur Hannesson, Vesturbraut
4. Eiginkona hans er Kristrún
Bjarnadóttir.
Allir vinir þeirra samhryggjast
ástvinum hans og biðja þeim
blessunar í trú á það sem skáld
ið orðaði svo:
Af eilífffarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og
stopult er
þaff stefnir á æffri leiðir.
En upphiminn fegri en augaff sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
Á.
+ t t
Nú sést ei lengur brosið blíffa
og bjarti hreini svipurinn.
Boði Drottins ber að hlýða,
er brott oss kallar alvaldinn.
Þegar góður og einlægur vin-
ur hverfur af sjónarsviði þessa
lífs, fyllist hjarta manns sárs-
auka og söknuði. Þótt dvöl þín
hér í heimi, væri aðeins 25 ár,
þá var öllum, sem þekktu þig,
fyllilega ljóst, að þú varst góður
og göfugur drengur. Er hægt að
reisa sér veglegri minnisvarða en
þann, að varpa yl og birtu á vegu
samferðamannanna? Vera traust
ur og trúr? Vera sannur maður.
Minningin um þig, er sem gleði-
geisli í huga mínum og mun eiga
þar dvöl til hinztu stundar.
Þótt leiðir skilji um stund, mun
um við hittast á ný og eiga sam
leið. Þú vissir að hverju stefndi,
en barst sjúkleik þinn með þolin
mæði og glaðværð. Á síðustu
stundum þessa jarðlífs, snerist
ekki hugur þinn um sjálfan þig
eða veikindi þín, heldur lagðir
þú þig allan fram um að hugga

tíski“ blær „Útlaga“ fólk að
sér.
Hvað segið þ§r mér um
eðli listaverkóins?
Það sýnir útlagann með
toonu sína látna á herðunum
og ung'barn í örmum sér.
Hann er á leið til byggða ,og
er reiðubúinn að fórna öllu,
til þess að konan fái hvíld í
vígðri mold og sál hennar forð
að frá eilífðri útskúfun.
Hvernig komst höggmynd
in til íslands?
Ditlev Thomsen. konsúll,
keypti hana og var hún þá
flutt til íslands. Fyrst stóð
styttan í Islandsbanka og
síðan í anddyri Alþingishúss
ins. Þegar Listasafn Einars
Jónssonar var fullgert, 1923,
var hún svo flutt þangað.
Hvenær haldið þér, að ráð
izt verði í að gera afsteypu
af „Útlögum?“.
Það er ekki gott að segja,
því að toostnaður er geysimik-
ill. Þegar hafa safnazt á 5.
hundrað þúsund krónur, en
mikið vantar þó enniþá. Ann
ars bað Fegrunarfélagið einu
sinni fyrir mörgum áruim um
leyfi til að láta gera afsteypu
af „Útlöguim" og gekkst fyrir
söfnun með merkjasölu, en
ekkert virðist hafa orðið úr
því. Sú upphæð, sem þá saf.nað
ist kæmi sér mjög vel nú.
„Utlagar" Einars Jónssonar
f GARÐINUM bak við Lista-
safn Einars Jónssonar á Skóla
vörðuiholti, stendur lítið hús.
Þar býr ekkja listamannsins,
frú Anna Jónsson. Steinmúr
umlykur garðinn, og innan
hans ríkir undarlega djúp
kyrrð. Við göngum upp stíg-
inn milli trjánna og kveðjum
dyra. Frú Anna lýkur upp
dyrunum og býður ofckur til
stofu.
Okikur langar til að fræðast
dálítið um styttuna „Útlagar“.
Voruð þér viðstaddar. er mað
ur yðar vann að gerð hennar?
Já, ég sá hana í smíðum í
vinnustofu hans, þegar við
kynntumst fyrst. Á sama ári
var henni komið fyrir í Kon
unglega danska listháskólan-
um í Charlottenborg, hún var
fyrsta stórverk hans. Einar
hafði þá vinnustofu í húsi
. númer 65 við Breiðgötu. Þetta
var árið 1901.
Þótti Einari heitnuir. vænzt
um „Útlaga" af verkum
sínum?
Það held ég ekki, þegar
hann hafði lokið einu verki
varð hann strax niðursokkinn
í það næsta. en fólki hefur
sennilega reynzt auðveldara
að skilja þá en mörg önnur
verk hans, og hafa þeir því
orðið þekktastir meðal þess.
Auk þess dregur hinn „drama
Frú Anna Jónsson
Spjallað við frú Önnu Jónsson
þína nánustu. Draga úr sviðasár
unum. Þerra trega tárin.
Þú varst í raun og veru gæfu
maður. Áttir innilega góða for-
eldra, sem elskuðu þig af öllu
hjarta og gerðu allt, sem mann
legur máttur megnaði til þess að
drengurinn þeirra gæti orðið góð
ur og nýtur maður. Vissan um, að
svo varð, mun hjálpa til með að
draga úr sorg þeirra.
Þú áttir hjartkæra eiginkonu,
sem ávallt stóð við hlið þér, jafnt
á alvöru- og gleðistundum. Þú
áttir systur, sem ætíð vildi þér
allt hið bezta. Og svo elskulega
litla telpu, sem breiddi brosandi
út faðminn á móti pabba sínum
í hvert skipti, sem hann kom
heim. Það er trú mín, að þú
hittir á ný ástvini þína og vini
og dveljir með þeim um eilífð
alla. N
Eg votta aðstandendum þínum,
sem nú hafa um svo sárt að
binda, innilega samúð mína.
Hvíl í faðmi Frelsarans, sem
fagnar börnum sínum.
Vinur.
t t t
Ég þakka ástúff þína vinur minn,
því þú varst ömmu sólargeisll
fagur.
Hiff ljúfa og hreina lýsti
veginn þinn,
svo leið hinn stutti, en bjarti
ævidagur.
Kveffja frá ömmu.
Sem blóm á vori burtu horfinn
ert,
ég blessa vinur liffnar ævistundir.
Á himnum geymdur Guði hjá
þú sért,
þar gefist okkur síffar
endurfundir.
Þín minning vermir, vakir mér
í sál,
ég vef þig heitum lijartans
bænum mínum.
En Drottinn þekkir hugans
hljóða mál
og hann sé eilíft ljós á vegnm
þínum.
Mér ætíff sýndir sannan
kærleik hér,
saman hvar, sem sporin okkar
lágu.
Þú vildir allt hið góða gefa mér
og gleði veita bæffi í stóru
og smáu.
Amma biffur æffstan guð að vaka
eiginkonu þinni og börnum hjá.
Af föður kærleik öll þau aff
sér taka,
sem eiga á bak þér góffiun dreng
að sjá. -