Morgunblaðið - 09.01.1965, Blaðsíða 20

20
MOB'ÍU N BLADIÐ
Laugarclaffur 9, lanúar 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
••••••••••••
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
— Aldrei, svaraði Sylvana. —
Maður tekur ekki safngripi til
daglegrar notkunar. Ég hef meira
að segja fægt hana sjálf.
Þegar Tracy athugaði vélina,
tók hún eftir einu smáatriði, sem
hún hafði gaman af.
— Sjáið þér þetta? sagði hún
við Míles. — I tevélinni?
Hann horfði á vélína og ofurlít
ill kippur kom í annað munnvik
ið.
— Já, þetta er eftirtektarvert,
sagði hann og greip samstundis
pensilinn.
Tracy hopaði á hæl og þorði
ekki einu sinn að líta á hann.
Þessi afskræmda mynd, sem hún
hafði bent Miles á, og fram kom
á vélinni, var ekki beinlínis
frúnni til hróðurs. Og ef hann
málaði þá mynd eins og hann sá
hana, yrði frúin að líkindum enn
þá minna hrifin.
'Sylvana hreyfði sig eitthvað í
öllum koddunum. — Hvað er
það? Þú verður að segja mér,
hvað þú sérð.
— Ekki hreyfa sig! sagði Mil-
es. — Ég skal lofa þér að hvíla
þig rétt strax. En ég þarf bara
að ná þessu fyrst. Og engar spurn
ingar. Ef mér tekst, það, færðu
nógu snemma að sjá það.
Sylvana andvarpaði og kom
sér aftur í stellingarnar. Miles
héit áfram að mála um stund, en
svo hætti hann og bandaði frá
sér, óþolinmóður, og tók að taka
saman áhöld sín.
— Mér miðar ekkert í dag og
ég er víst búinn að þreyta þig
nóg á þessari setu. Viljið þér
hjálpa mér með þetta dót, Tracy.
Þegar Tracy fór til að hjálpa
honum, sagði Sylvana með ró-
samri vaidsmennsku: — Ég þarf
að tala við ungfrú Hubbard rétt
sem snöggvast. Ég skal senda
hana til þin é eftir.
Það var greinilegt, að nú áttu
að koma þessi óþægindi, sem
Tracy hafði verið að reyna að
herða sig gegn um morguninn.
Hún sá glettnisvipinn á Miles,
þegar hann tók saman föggur
sínar, en það bara herti hana
enn í þeim ásetningi að láta ekki
kúga sig — sama hvað Sylvana
segði.
Um leið og hann gekk út,
renndi Fazilet sér inn í stofuná,
með svip þess, sem ætlar ekki
að láta reka sig út, og Tracy
tók að geta sér til um, hvort hún
hefði komið til að vera viðstödd
lokaatriðið, þegar systir Anna-
bel yrði rekin heim.
Stúlkan stanzaði letilega við
borð, þar sem stóð langur, brúnn
kassi, opinn.
— Ég sé, að þú hefir fengið
nýju sendinguna af rafperlu-
böndunum frá Hasan Effendi,
sagði Fazilet.
Sylvana kinkaði kolli kæru-
leysislega. — Það virðist vera að
aukast etifrspurnin eftir þeim í
New York. Ég get hjálpað piltin
um ofurlítið með því að kaupa
af honum.
Fazilet stakk hendinni niður
i kassann og mokaði upp hand-
fylli af gljáandi perlum. Tracy
horfði á, þegar þær duttu niður
miJii fingra hennar. Innan um
bláar, rauðar og brúnar kom hún
snöggvast auga á nokkrar svart
ar, áður en perlurnar hrundu all
ar niður í kassann.
— Kannski mætti hjálpa syni
Ahmets Effendi á annan hátt,
sagði Fazilet, án þess að líta á
mágkonu sína.
Tracy veitti undanfærslusvari
, eldri konunnar litla-eftirtekt. Það
hafði engin svört rafperla verið
j innan um þær, sem Hasan sýndi
þeim í búðinni. Hvenær hafði
i þessum verið bætt við?
j Tracy hefði svo sem ekkert
veitt þessu athygli hefði hún
ekki minnzt neyðaróps systur
sinnar um „svartar rafperlur“, í
símanum.
Eftirtekt frúarinnar beindist
nú atfur að Tracy. Svo ávarpaði
hún hana, opinskátt.
— Murat hefur tjáð mér, að
þér séuð systir veslings stúlkunn-
ar, sem olli okkur svo miklum
vandræðum og sorg. Má ég
spyrja, hversvegna þér hafið
komið til Istambul undir fölsku
flaggi?
Tracy endurtók formlega á-
stæðurnar, sem hún hafði gefið
Murat og Fazilet, en ekkert sem
hún sagði hljómaði sannfærandi
í hennar eigin eyrum.
— Og þér ætlizt til, að við trú-
um svona sögu? sagði Sylvana
og bláu augun kipruðust saman.
Tracy^ svaraði henni engu.
— Ég hef enn ekki hafzt neitt
að, sagði Sylvana, — af því að
ég vildi rannsaka málið vandlega
fyrst. En þar sem sannleikurinn
20
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar 1 eftirtalin hverfi
Freyjugata Lynghagi
Barónsslígur
Grettisgata frá 2-35
IUeðalholt Barðavogur
•dr0tmhfðM^
Sími 22-4-80
er nú á vitorði allra hér í húsinu,
fyndist mér ekki óviðeigandi, að
þér segðuð hr. Radburn líka frá
þessu. En það hafið þér ekki gert.
Tracy hristi höfuðið. Hún von-
aði bara, að hræðslan, sem hafði
gripið hana, sæist ekki.
— Þér hafið þagað, af því að
þér vissuð, að hann mundi senda
yður heim samstundis, ef hann
kæmist að þessu. Er það ekki
rétt hjá mér?
— Ég veit ekkert, hvað hann
mundi gera, sagði Tracy. Ég hef
hér verk að vinna, sem ég þarf
að ljúka við. Þegar því er lokið,
ætla ég að segja honum frá því.
Rétt áður en ég fer heim.
— Dettur yður í hug, að ég
þoli annað eins? spurði Sylvana.
Þér eruð heimsk. Hr. Radburn er
farinn að mála aftur. Þessi mynd
af mér getur orðið honum til
bjargar. Ég líð það ekki, að ann-
að eins og þetta setji hann úr
jafnvæginu. Á morgun ætla ég að
panta far fyrir yður með flugvél.
Svo farið þér næsta dag. Skiljið
þér það?
Tracy dró að sér andann, djúpt
og hægt. — Ég hef boðizt til að
flytja til Istambul. Það er engin
ástæða til að ég sé hér í húsinu,
ef þér þurfið á herberginu að
halda.
Sylvana veifaði hvítri hendi
óþolinmóðlega og nú var fyrri
rósemin ekki lengur yfir henni.
— Þér verðið komin upp í flugvél
ina ekki á morgun heldur hinn.
Ef ekki, ætla érg að segja hr. Rad-
burn allan sannleikann sjálf og
sjá svo til, að hann sendi yður
heim. Ég býst ekki við, að hann
verði neitt hrifinn af því, sem ég
hef að segja honum.
Hún var næstum algjörlega bú-
in að gefa sig geðofsanum á vald,
vissi Tracy. Sylvana hafði öll
trompin á -hendinni og hún átti
ekki nema eitt undanfæri. Hún
gerði síðustu tilraunina.
— En ef ég segi honum það
sjálf?
— Það skuluð þér hafa eins og
þér viljið, sagði Sylvana. — Ef
þér gerið það, geri ég auðvitað
mínar eigin athugasemdir við
málið. Kannski verður yður
þægilegra að fara eins og þér
komuð — án þess að segja neitt.
Þá verðið þér fyrir minni óþæg-
indum og vandræðum.
Tracy ákvað sig og gekk áleiðis
til dyranna. — Gott og vel! Ég
skal segja honum, að þér viljið
mig burt strax. Ef til vill er hann
ekkert neyddur til að ljúka endi-
lega við bókina sína hérna. Hann
getur vafalaust farið eitthvert
annað og lokið því þar. Úr því
honum gengur ekkert vel með
þetta málverk, gæti hann vel ósk-
að að fá sér einhverja tilbreyt-
ingu.
— Nokkra daga enn, sagði Syl-
vana og átti bágt með að koma
upp orðunum. — Aðeins fáeina
daga. En svo verðið þér að fara.
Það er ekki nauðsynlegt að tala
um þetta við hr. Radburn alveg
strax.
Tracy gekk út úr stofunni. Hún
hafði áunnið sér frest, en sá frest-
ur hafði kostað hana nokkuð
sjálfa. Innra með sér var hún í
uppnámi. Hún varð ekkert hrifin
þegar Fazilet kom þjótandi inn
til hennar.
— Þessi kvenmaður! hvæsti
Fazilet. — Það er hún, sem ætti
að reka burt úr þessu húsi! Eng-
inn annar. En . . samt betra, að
þú farir að óskum hennar. Það er
heppilegra, að þú farir strax.
— Hversvegna ætti ég það?
spurði Tracy. Hversvegna viltu
að ég fari? Hversvegna gengur
þú í lið með frúnni?
Fazilet svaraði og var móðguð:
— Ég stend ekki með þeirri konu.
KALLI KUREKI
—X--
—~K— —X-—
Teiknari: J. MORA
JIhthecoolcf
7HE rtCeMMG-, A
Í.ÚME F/GL/eE
S7AZTSACZ0SS
'THEDESEBT.
TÆY DIOWT Flk'D MVSUM, AlO' ú
THEYMUST'VE FISueeD A HFTAtf
CANTEEW’P BE
I svala morgunins má sjá einmana
Teru hefja gongu sína yfir sléttuna.
„Þeir fundu ekki byssuna mína svo
þeir hljóta að hafa haldið, að hún
væri gagnlaus fyrir dauðan mann.“
Á sömu stundu tuttugu kílómetrum
framar á sléttunni. „Þarna eru þau,
Pinnacle-fjöll og gaefa okkar.“
„Við munum verða þar sköínmu
eftir hádegi“: Fjörutíu kílómetrum
vestar er stór, svartur hestur á ferð.
Hann hleypur jafnt og þétt í áttina
til búgarðs Kalla kúreka.
Aldrei! En ég held bara, að þú
sért að, koma þér í vandræði. Ég
held, að þú sért ekki nærri nógu
hrædd við, hvernig hr. Radburn
gæti . . breytt sér. Það er hlutur,
sem ég skil en þú ekki.
Nú þegar Tracy var ekki leng-
ur í návist frúarinnar, hafði ofur-
lítið dregið úr ótta hennar aftur.
— Ég fer ekki neitt, sagði hún.-
Fazilet yppti öxium og gafst
alveg upp. — En nú segirðu að
minnsta kosti hr. Radburn allan
sannJeikann?
— Ég veit ekki, sagði Tracy.
— Ég veit ekki, hvenær ég segi
honum hann.
Miles var í vinnustofunni að
þvo pensla, þegar hún kom þang
að inn.
— Frú Erim vill senda mig
heim tafarlaust, sagði hún við
hann. Allir virðast vilja hafa
mig burt héðan — líka Fazilet.
— Kannski er það alveg rétt
hjá þeim, sagði hann. — Að
minnsta kosti virðist þér hafa
einhver óróandi áhrif á okkuf
öll.
Hann fleygði frá sér penslun
um. — Hættið þér nú að líta út
eins og þér séuð í þann veginn
að springa í loft upp. Við erum
víst bæði búin að fá nóg fyrir
daginrt. Farið þér i kápuna og
svo skulum við fara út og fá
okkur te. Þér þarfnist tilbrayt-
ingar og þá geri ég það.
— Ég vil ekkert te! æpti Tracy.
Hann ýtti henni áleiðis til dyr
anna. — Ég þarfnast þess að
minnsta kosti. FJýtið yður nú!
Tracy hlýddi og gekk til her-
bergis síns. Hún varð að horf-
ast í augu við það. Stundin var
komin til að segja Miles Rad-
burn sannleikann um sjálfa sig.
Hún lagaði á sér varalitinn og
batt slæðu um höfuðið. Nú hafði
hún fullt vald yfir tilfinningum
sínum, nema hvað kinnarnar
voru rjóðari en venjulega og
augun ofurlítið meira leiftrandi.
Það var hlægilegt að hafa látij
frú Erim koma sér út úr jafn-
vægi. Viðbrögð hennar höfðu að
nokkru leyti verið að kenna
þessari bannsettu tevél og ill-
kvittnislegu spegilmyndinni 1
henni. Þegar hún hafði séð af
skræmda mynd frúarinnar, hafði
þessi mynd tekið að elta hana
og óróa hana, enda þótt hún
vissi ekki hversvegna.
Miles beið hennar í vinnustof
unni þegar hún kom þangað.
Niðri var Ahmet á höttunum úti
við naustið og horfði á þegar
bátsmaðurinn hjálpaði Tracy
niður í bátinn. Þegar þau lögðu
af stað, leit hún til baka og sá,
að Ahmet stóð þarna enn, rétt
eins og hann væri að gá að þv.í,
í hvaða átt þau færu.
Miles loeindi bátnum beint til
strandarinnar fyrir handan.
Tracy sat á þverbekknum og lét
vindinn leika um andlitið.
Fyrir neðan þau flaut vatnið,
rólegt og dökkt. Tracy var nú
orðin rórri og hafði fu)U vuid
yfir ajálfri »ér.