Morgunblaðið - 03.06.1965, Blaðsíða 28

28
MORCUNBLAÐID
Fimmtuctagur 3. júní 1963
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
1 En þá mundi hún eftir því, að
Bub var í Barnaskýlinu. Hún
ætlaði ekki að vinna í dag, held-
ur fara til hans.
í>að var henni að kenna, að
hann hafði lent í þessum vand-
ræðum. Það var sama, hvernig
því var velt og snúið . . það var
henni að kenna. Það var alltaf
mæðrunum að kenna, ef börnin
lentu í einhverjum vandræðum,
því að það þýddi sama sem, að
móðirin hafði brugðizt barninu
á einhvern hátt. Hún, sem vildi
láta hann vaxa upp og verða
stóran og sterkan, hafði allan
tímann verið að vanrækja hann.
Hún hafði verið að reyna að
vinna sér inn nóg til þess, að
hann gæti átt heima á almenni-
legum stað, en um leið hafði
hún lagt svo mikla áherzlu á
peningana, að hann fann sig
knúðan til að hjálpa henni og
fór svo að stela bréfum úr bréfa
kössum.
í seinni tíð hafði hún verið
svo uppfull af hatri og gremju
að hún hafði hrundið honum æ
lengra frá sér. Hann átti ekkert
erindi í Barnaskýlið, né heldur
fyrir dómstólinn. Þeir hefðu átt
að taka hana sjálfa og draga
hana fyrir lög og dóm.
Meðan hún beið. eftir þvi að
syði á katlinum, dró hún frá
glugganum og leit út. Þetta var
dimmur og hráslagalegur morg-
unn. Hún flýtti sér að draga fyrir
gluggann aftur.
Hún spældi egg og steikti
brauð, en þegar hún var sezt við
eldhúsborðið, ýtti hún matnum
frá sér aftur. Hún þoldi ekki að
horfa á hann né finna lyktina af
honum. Hún átti bágt með að
kingja kaffinu, það sat fast, rétt
eins og einhver snara herti að
hálsinum á henni.
Hún var lengi að klæða sig
fyrir ferðina til Barnaskýlisins
því að hún stanzaði hvað eftir
annað til að velta ýmsum fárán-
legum hugsunum fyrir sér.
Aldrei hafði pabbi komizt neitt
1 lífinu, og ekki hafði Lil afrek-
að neitt, en hvorugt þeirra hafði
nokkurntíma lent í fangelsi.
Kannski var betra að taka hlut-
unum eins og þeir komu fyrir
og ekki vera neitt að reyna að
breýta þeim. En hvern hefði
ekki langað til að búa í betra
húsi en þessu, og hver hefði ekki
reynt að sleppa út úr því? . Og
eina ráðið til þess var að safna
peningum. Þannig varð þetta
vítahringur þar sem alltaf var
að- lpkum komið til sama staðar
aftur, af því að ef maður var
svártur og átti heima í New
York og gat ekki greitt nógu
háá húsaleigu, þá lenti maður
í svóna húsi
Og meðan maður var úti að
vinna, til þess að greiða húsa-
leiguna fyrir þessa skítugu rottu
hoiu, varð strætið að vera barn-
fðstrá fyrir barnið. Og strætið
gerði meira en það. Það varð
barninu faðir og móðir og
kenndi barninu fyrir mann, og
það var £lur ffeðir og vond
móðir, og svo hjálpaði maður
strætinu við uppeldið, með því
að vera að tala um peninga.
Það síðasta, sem hún gerði
áður en hún fór út, var að stinga
stífu pappírsörkinni í veskið
sitt. Og í neðanjarðarvagninum
varð hún svo mjög vör við hana,
að henni fannst hún geta þreif-
'að á henni gegnum gervileðrið
í veskinu.
Klúkkan var rétt níu þegar
hún • fór út úr vagninum. Þá
komst hún að því, að hún hafði
ekki. farið út á réttum stað, og
varð ;að ganga langa leið.
Barnaskýlið var í stóru múr-
steinshúsi. Á leiðinni að því hélt
hún áfram að hugsa. En ekki
gat það verið fullt af börnum.
Hún gekk upp dyraþrepin og
fann einhvern tómleika fyrir
bringspölunum. Vörður í ein-
kennisbúningi stóð rétt innan
við dyrnar.
l — Ég ætlaði að hitta hann gon
minn, sagði hún og dró upp
stífu, hvítu pappírsörkina. —
Hann kom hingað í gær.
Hann benti henni á biðstofu,
sem var næst ganginum. Þetta
var stór stofa, full af fólki, og
um leið og hún kom þar inn,
fannst henni þögnin þarna áber-
andi.
Gráhærða konan við borðið,
þar sem stóð „Upplýsingar",
spurði hana um nafn og heimili
og blaðaði síðan í stórri spjald-
skrá.
— Hann kemur fyrir á föstu-
dag, sagði konan. — Ef þig lang-
ar að sjá hann, geturðu fengið
það sem snöggvast núna í morg-
unmálið.
Lutie settist niður aftast í
salinn. Þarna var allt fullt af
svörtum konum, sem sátu í
hnipri. Engin þeirra hreyfði
sig. Þessi þolinmóða þögn þeirra
fyllti salinn og henni fór að
líða illa. Hversvegna voru þær
allar svartar? Var það af því
að mæður hvítra barna höfðu
öruggan stað fyrir þau, eða af
því að þær. þurftu ekki að
vinna?
■HMU
53
En henni hafði skjátlazt. Þarna
voru nokkrar hvítar konur . . .
þrjár útlendingslegar konur rétt
við dyrnar, og gráhærð kona
tveim sætum fyrir framan hana,
með hárið hangandi eins og
gluggatjald, niður eftir báðum
kinnum, og há og mögur kona,
rétt fremst, sem kreisti ermarn-
ar á loðkápunni sinni, og út við
vegginn Ijóshærð stúlka með
ungbarn í fanginu.
Þær sátu líka svona saman-
hnipraðar. Kannski erum við hér
allar af því að við erum fátæk-
ar, hugsaði hún. Kannski er það
litnum óviðkomandi..
Lutie spennti greipar í kjöltu
sinni. Fimmtán minútur liðu.
Allt í einu rétti hún sig upp,
því að hún hafði setið í hnipri,
eins og allar hinar. Og nú vissi
hún, hversvegna þær sátu allar
þannig. Vegna þess, að við erum
eins og dýr, sem standa í höm og
reyna að verjast hættunum, sem
bíða okkar hvarvetna í um-
hverfinu, og þögnin magnar ótta
okkar við þær.
Þegar vörðurinn loksins fór
með hana í litla herbergið þar
sem Bub beið hénnar, hafði hún
verið farin að trúa því að þögn-
in og kyrrðin þarna inni gæfi
frá sér sérstakan þef, sem fyllti
vitin á henni, þangað til hún
átti erfitt með andardráttinn.
Bub hafði minnkað. Hann var
svo lítill, svo einmanalegur og
svo bersýnilega hræddur, að hún
féll á kné og þrýsti honum að
sér.
— Elskan min, sagði hún lágt.
— Elskan mín!
— Ég hélt, að' þú ætlaðir
aldrei að koma, mamma, sagði
Bub.
— Nei, það hélztu ekki, sagði
hún og klappaði honum á kinn-
ina. — Það hefur þér ekki getað
dottið í hug.
— Nei, líklega hefur mér það
ekki. Ég hef víst vitað, að þú
mundir koma undir eins og þú
gætir. Mér fannst bara tíminn
svo afskaplega lengi að líða. Get
um við nú fárið heim?
— Nei, ekki enn. Þú verður að
vera hérna þangað til á föstu-
daginn.
— Það er svo langt, kveinaði
hann.
— Nei, það er ekki svo langt
Ég skal koma aftur á morguri
Og næsta dag. Og næsta dag. O ,
þá verður kominn föstudagur.
Vörðurinn var kominn aftu
og hún var á leið út úr húsinu.
Hún hafði ekki spurt Bub neitt
um bréfin eða, hvort hann hefði
verið hræddur. Kannski var það
eins gott, því að aðalatriðið var,
að hann vissi, að hún elskaði
hann og mundi koma að heim-
sækja hann.
Nú varð hún að drepa tímann
heilan dag. Og þegar hún var
kominn heim, var eins og dagur-
inn lægi óendanlegur fram und-
an henni. Hún skúraði eldhús-
gólfið og þvoði skápana yfir
vaskinum. Meðan hún var að
þessu var hún að finna sér til
hinar og þessar ástæður, sem
Boots mundi hafa til þess að
láta hana enga peninga fá í
kvöld.
Hún tók að þvo gluggana í
stofunni. Hún sat í gluggakist-
unni, en löngu fæturnir héngu
inn í stofuna, en efri búkurinn
var út úr glugganum. Fyrst
kepptist hún við þvottinn, en
stanzaði svo snögglega.
Hún fægði eina rúðuna aftur
og aftur. Nuddið í klútnum gat
ekki rofið þessa óhugnanlegu
þögn, sem þarna var allsstaðar.
Hún fór að stara í dauðu
gluggana á húsunum á móti. Þar
vottaði ekki fyrir neinu lífi. í
fjarska heyrði hún óglöggt í út-
varpi. Himinninn uppi yfir
henni var dökkgrár. Rakur og
kaldur gustur tók í rúðurnar og
ermarnar á bómuullarkjólnum,
sem hún var i
Setjum nú svo, að af einhverri
ástæðu hefði Boots enga peninga
handa henni í kvöld? Efinn greip
um sig hjá henni og gerði hana
svo hrædda, að hún hætti við
gluggana og fór inn aftur. Hún
safnaði saman hreinsunartækj-
unum, helíti vatninu úr skálinni,
sem hún hcfði verið að nota og
horfði á eftir því niður úr vask-
inum. Það var dökkt og sýróps-
kennt, þykkt af óhreinindunum
af gluggunum. Hún lagði tusk-
urriar í bleyti.
Annaðhvort lét hann hana
hafa peningana eða ekki. Ef
ekki, þá*varð hún að finna ein-
hverja aðra leið til að ná í þá.
Það var engin ástæða til að vera
að súta það. En meðan hún væri
hérna alein, mundi hún sífellt.
verða að gera sér áhyggjur, svo
að hálsinn á henni mundi kipr-
ast saman, eins og núna. Hún
kingdi munnvatni sínu. Það var
eins og kverkarnar væru alltaf
að þrengjast. Þær voru þrengri
núna en í morgun, þegar hún
var að drekka kaffið.
Ef hún færi í bíó, mundi það
ef til vill leiða hugann frá þess-
um ótta, sem settist að henni.
En undir eins og hún kom þang-
að inn, greip hana vonleysi.
Þegár augun höfðu vanizt myrkr
inu, sá hún, að ekki voru nema
örfá sæti setin. Hú.n settist af
ásettu ráði rétt hjá ofurlitlum
hóp af fólki . . . svo að hún
hefði einskonar vernd bæði í
bak og fyrir.
Og hún fann ekkert vit út úr
myndinni. Hún var öll í litum
og þarna voru geysistórir og
skrautlegir salir, og allt snerist
um það, hvort aðal-kvenstjörn-
unni mundi takast að ná karl-
stjörnunni, sem var með pípu-
hatt á höfði, úr klónum á rauð-
hærðum kvennjósnara, sem
flatti sig út á legubekk, íklædd
kvöldkjól úr hvítu flaueli.
Allur þessi glæsileiki á tjald-
inu megnaði ekki að eyða ótta-
kennd hennar. Hún hélt áfram
að hugsa, að annað eins og þetta
kæmi henni ekkert við, af því
að þarna voru engin lítil og
skítug herbergi, engar þröngar
yfirfullar götur, engin 'börn með
lögregluskýrslu á baki sér, engar
áhyggjur af rafmagns- og gas-
reikningum Og þessa óhugnan-
legu þögn hafði hún flutt hingað
með sér. Hún hnipraði sig í göng
unum, dragnaðist yfir raðir af
tómum sætum. Henni fannst rétt
eins og þessi óHugnaður kæmi
skríðandi til hennar.
Hún fór út r miðri myndinni.
Fyrir utan kvikmyndahúsið dok-
aði hún við, full einhverri ógleði,
óþreyju, sem gerði það að verk-
um, að það kom ekki til nokk-
urra mála að fara heim. Það var
snyrtistofa rétt við hornið. Hún
skyldi fá sér hárþvott, sem hún
hafði ekki efni á, en þarna væri
fólk í kringum hana og hún gat
drepið þar talsvert langan tíma.
Á leiðinni til snyrtistofunnar
reyndi hún að útgrunda, hvað
eiginlega gengi að sér. Hún var
hrædd við eitthvað. Hvað var
það? Hún vissi það ekki. Það var
ekki einasta hræðsla við það,
hvernig farið gæti fyrir Bub.
Það var eitthvað annað. Hún var
að þefa uppi mótlætið, eins og
amma hennar hafði sagt. Gamall
vani. Jafngamall og tíminn.
Það var þögult í snyrtistof-
unni, að öðru leyti en hávaðan-
um sem liandsnyrtikonan gerðL
Hún sat við gluggann 'og tuggði
tyggigúmmí og gerði smelli
þegar hún sprengdi blöðrurnar.
önnur hljóð heyrðust þarna
ekki.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins I kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
Þórshöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Reyðarfjörður
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar í kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunbiaðsins á
Eskifirði.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöidin. „Bar-
inn“, veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
Fáskrúðsfjörður
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
GERIÐ SAMAIMBUR9
Á VERÐI ! ! !
Framúrskarandi reynsla hérlendis á VREDESTEIN
hjólbörðunum sannar gæðin og hið ótrúlega lága
verð tryggir hagstæðustu kaupin.
Munið að gera samanburð á verðum áður
en þér kaupið hjólbarðana.
VREDESTEIN hjólbarðar eru fyrirliggjandi í eftir-
töldum stærðum:
520x13/4 Kr. 668,00 7Í0xl5/6 Kr. 1.295,00
560x13/4 — 739,00 760x15/6 — 1.579,00
590x13/4 — 815,00 820x16/6 — 1.787,00
640x13/4 — 930,00 425x16/4 — 591,00
640x13/6 — 1.080,00 500/525x16/4 — 815,00
650x13/4 — 1.122,00 550x16/4 — 960,00
670x13/4 — 970,00 600x16/6 — 1.201,00
670x13/6 — 1.114,00 650x16/6 — 1.285,00
520x14/4 — 735,00 700x16/6 — 1.731,00
560x14/4 — 810,00 900x16/8 — 3.881,00
590x14/4 — 860,00 650x20/8 — 2.158,00
750x14/6 — 1.215,00 750x20/10 — 3.769,00
560x15/4 — 845,00 825x20/12 — 4.400,00
590x15/4 — 920,00 1100x20/14 — 8.437,00
640x15/6 670x15/6 — 1.153,00 1.202,00 900x20/14 — 5.591,00
C&Zki y M B 0 tl 1 fl HR. KRISTJÁI SUDURLANDSBRAUT \IS50N 2 • SÍMI H.F. 3 53 00
I