Morgunblaðið - 13.06.1965, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 13. júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
' — Við . . . við höfum ákveðið
að hafa engin boð í vetur, út yf-
ir það allra nauðsynlegasta. Það
er leiðinlegt, að það skyldi þurfa
að fresta - brúðkaupinu hans
Charles, út af þessum missi unn
ustunnar hans. Ein systir frá
Brinklow dó, og fjölskyldan
sleppur ekki við sorgarhanzka
næstu sex mánuði. Þú skilur, að
þessi fjölskylda er afskaplega
ströng á öllum formum. Eugg-
enia fer ekki nema í mjög kyrr-
lát samkvæmi . . . og auðvitað
verður Charles að haga sér eftir
því.
— Æ, Lizzie, mér finnst nú
maður ekki þurfa að vera með
svarta hanzka vegna frænku
manneskju, sem hann er ekki
einu sinni giftur!
— Auðvitað ekki, en það finnst
Charles . . . og svo er það hann
Charlbury.
— Og hver fjandinn gengur að
honum?
— Hettusótt, sagði frú Ombers
ley með sorgarsvip.
— Sá er bærilegur! Að vera
með hettusótt, þegar hann ætti að
vera að giftast henni Cecilíu-
sagði Sir Horace og rak upp
skellihlátur!
— Þetta er nú ósanngjarnt af
þér, Horace, því að hvernig gæti
hann að þessu gert? Og, þetta
er svo neyðarlegt fyrir hann! Og
auk þess sérlega óheppilegt, því
að ég efast ekki um, að ef hann
hefði getað tryggt sér hana Cici
líu . . . sem ég er viss um, að
hann ’ hefði getað, því að við-
kunnanlegri maður er ekki til
. . . En stúlkur éru svo vitlausar
og með höfuðið fullt af rómantísk
um grillum . . . en ég er nú samt
fegin, að hún er ekki ein þess-
ara nýtízkulegu stássmeyja, og
auðvitað hlýðir hún foreldrum
sínum! En það er ekki því að
neita, að þessi hettusótt hans
Charlburys gat ekki komið á ó-
heppilegri tíma.
Sir Horace opnaði aftur tó-
baksdósirnar sínar og horfði á
systur sína glettinn á svip. —
Og hverjar eru hennar róman-
tísku grillur? spurði hann.
Frú Ombersley vissi vel, að
elzti sonur hennar mynda hafa
ráðiagt henni þagmælsku, en
þörfin fyrir að létta á huga sín-
um við bróður sinn, bar hana
ofurliði. Hún sagði: — Ef þú
segir það engum, þá er sann-
leikurinn sá, að stelpukrakkinn
heldur, að hún sé skotin í August
us Fawnhope!
— Er það einn strákurinn
hans Lutterworth? Ég verð nú
að segja, að ég er ekki sérlega
hrifinn af þeim ráðhag.
— O, guð minn góður, nefndu
það ekki! Bæ$i er hann yngsti
sonur, með. enga arfsvon í heim-
inum! Og svo er hann skáld!
— Stórhættulegt! Ég hef nú
víst aldrei séð strákinn, en hvern
ig er hann í hátt?
— Hann er bráðlaglegur, svar
aði hún í örvæntingartón.
— Hvernig? Eins og Byron lá
varður? Sá kauði hefur nú sitt
hvað á sarnvizkunni-
— Nei, ég á ekki við það, því
að hann er eins ljóshærður og
Cicilía sjáif og hann er ekki
haltur, og þó að kvæðin hans séu
afskaplega falleg, innbundin í
saffían, þá er eins og þau gangi
ekkert sérlega vel. Ég á við ekki
nærri eins vel og kvæði Byrons
lávarðar. Og það er sorglegt til
að vita, því að ég er viss um, að
það hefur kostað einlhver ósköp
að prenta þau, og hann varð
að kosta það sjálfur . . . eða þó
öllu heldur hún móðir hans, er
mér fortalið.
— Nú, þegar ég fer að hugsa
um það, sagði Sir Horace, — þá
held ég, að ég kannist við kauða.
Hann var hjá Stuart í Brússel í
fyrra. Ef þú vilt mín ráð hafa
skaltu gifta dóttur þína honum
Charlbury og það heldur fyrr en
síðar.
— Það vildi ég líka . . . eða þó
öllu heldur, þá vildi ég það ekki
ef hún hefur óbeit á honum. Og
eins og þú sérð, get ég ekkert að
hafzt meðan hann liggur í hettu
sóttinni!
Sir Horace hristi höfuðið. —
Þá giftist hún skáldinu.
— Þetta mátti ekki segja. En
Charles hefur ráðlagt mér að fara
aldrei með hana á staði, þar sem
hún gæti hitt þennan unga mann
og það er ein ástæðan í viðbót til
þess, að við ætlum að hafa lítið
um okkur í vetur. Og það eru
hreinustu vandræði. Svei mér ef
þetta væri ekki miklu auðveld-
ara, ef ungi maðurinn væri gal-
ómögulegur . . . annaðhvort ævin
týramaður eða kaupmannssonur,
eða eitthvað af því taginu. Þá
væri hægt að banna honum að-
ganga að húsinu og banna Ceci-
líu að dansa við hann á dansleikj
um, en reyndar kæmi það þá
ekki til, vegna þess að við mund
um ekki hitta hann í samkvæm-
islífinu. En vitanlega hittir mað
ur Fawnhope-fjölskylduna alls-
staðar.
Sir Horace, sem var orðinn
þreyttur á þessu umræðuefni,
geispaði og sagði letilega: — Ég
held ekki að þú þurfir að hafa
neinar áhyggjur af þessu. Þetta
fólk er fátækt eins og kirkju-
rottur, og líklega er mamma
drengsins álíka hrifin af þessu og
þú sjálf.
— Ekki aldeilis! svaraði hún
önuglega. Hún er svo vitlaus, að
það tekur engu tali, get ég sagt
þér. Það, sem Augustus heimt-
ar, verður hann að fá! Hún hefur
verið með svo mikil hálfyrði um
þetta við mig, að ég veit bókstaf
lega ekki, hvernig ég á að snúa
mér og því síður hvað ég á að
segja, nema bara þetta, að Charl
bury lávarður hefur farið þess
á leit að mega ávarpa Cecilíu og
að ég haldi . . . ja, að henni sé
ekki sama um hann. Mér gat
aldrei dottið í hug, að Augustus
væri svo blindur á alla manna
siði að snúa sér ekki fyrst til
Ombersley, áður en hann talaði
við hana, en það er nú einmitt
það, sem hann hefur gert.
— Nú jæja, sagði Sir Horace.
— Ef hún er svona vitlaus í hon-
um ættirðu að lofa henni að taka
honum. Það er ekki eins og hún
sé að taka niður fyrir sig, og ef
hana langar til að eiga auralaus-
an yngri son, má hún sjálf sjá
fyrir því.
— Þú segðir þetta ekki, ef hún
Soffía ætti í hlut.
— Soffía er enginn blábjáni.
— Það er Cecilía heldur ekki,
,svaraði hún, móðguð. Og ef þú
hefðir séð hann Augustus, yrð-
irðu ekkert hissa á þessu. Það er
illmögulegt annað en líta hann
hýru auga. Ég skal játa, að það
gerði ég sjálf. En það er alveg
satt, sem hann Charles segir, að
þetta borgar sig ekki.
— Jæja, þegar hún nú fær
hana frænku sína sér til skemmt
unar, getur það leitt huga hennar
í aðra átt, sagði Sir Horace hugg
andi.
Frú Ombersley virtist vakna
við þessa athugasemd. Hún glaðn
aði á svipinn og sagði: — Hver
veit nerna það geti orðið. Hún er
óframfærin, skaltu vita, og lað-
ast ekki fljótt að fólki, og síðan
ungfrú Firsson, vinstúlka henn-
ar giftist og flutti norður, er í
rauninni engin stúlka náin vin-
stúlka hennar. En ef við nú fengj
um hana Soffíu til okkar . . .
Hún þagnaði og var sýnilega að
velta fyrir sér eeinhverri ráða-
gerð. Og hún var enn að því,
þegar dyrnar opnuðust og elzti
sonur hennar kom inn.
Herra Charles Kivenhall var
tuttugu og sex ára gamall, en
nokkur harka í svipnum og fram
komu, sem var sambland af vald
mennsku og stillingu, gerði það
að verkum, að hann sýndist eldri.
Hann var hávaxinn og kraftaleg-
ur og bar það einhvernveginn
með sér, að hann væri meira
heima hjá sér stikandi yfir akra
föður síns en sláandi gullhamra
í sal móður sinnar. Hann var oft
ast í reiðfötum og kunni betur
við þau en leggstígvél og leista
brækur, sem þá var mest í tízku,
hann batt hálsbindið sitt eins ein
falt og hægt var, og vildi ekki
láta stífa kraga sína nema sem
allra minnst, fyrirleit spjátrungs
hátt eins og signet, eða gægju-
gler, og hneykslaði skraddarann
sinn með því að heimta frakkana
sína svo víða, að hann gæti kom-
izt í þá án hjálpar herbergisþjóns.
Það hafði heyrzt eftir honum, að
hann óskaði þess heitast að verða
aldrei orðaður við spjárungahóp
inn, en eins og vinur hans, hr.
Cuprian Wychbold benti honum
á, voru slíkar óskir algjörlega
óþarfar, þar eð vinur hans líkt-
ist meira villimanni en spjátr-
ungi.
Þegar hann kom inn, hrökk
móðir hans dálítið við og sagði
eins og hálfhrædd: — Þarna er
hann frændi þinn, Charles!
— Já, Dassett var að segja mér
það. — Sælir herra!
Hann heilsaði frænda sínum
með handabandi, fékk sér stól og
hóf kurteislegar viðræður við
hann. Móðir hans, sem hafði ver
ið að fitla við sjalið sitt og síðan
við vasaklútinn, greip nú fram
í og sagði: — Þú manst eftir
henni litlu frænku þinni, henni
Soffíu?
Hr. Rivenhall var ekki þann-
ig á svipinn, að hann myndi eft
ir neinum litlum frænkum sín-
um, en svaraði þó kurteislega: —
Ég vona, að hún sé við góða
heilsu, herra.
— Henni hefur aldrei orðið mis
dægurt, utan mislinganna. En þú
færð bráðum að sjá hana sjálf-
ur, því að móðir þín ætlar að
taka hana að sér meðan ég er í
Brasilíu.
Það var auðséð, að svona fljót
afgreiðsla málsins féll frúnni
ekki allskostar vel í geð, því að
hún flýtti sér að grípa fram í: —
Nú, þetta er nú auðvitað ekki af-
gert enn, enda þótt ég vildi ekk-
ert heldur en hafa dóttur hans
elsku bróður míns hjá mér.
Mér var líka að detta það í hug,
Charles, að það gæti verið gaman
fyrir hana Cecilíu . . . þær eru
hér um bil jafngamlar, skilurðu.
— Brasilíu? Það gæti verið
gaman, sagði hr. Rivenhall. —
Ætlið þér að dvelja þar lengi?
— Nei, nei. Líklega ekki, svar
aði Sir Horace, eins og hann færð
ist undan spurningunni. Það er
undir atvikum komið. Ég var að
segja við hana móður þína, að ég
skyldi vera henni þakklátur, ef
hún gæti fundið ákjósanlegan eig
inmann handa Soffíu. Það er tími
'til kominn, að hún fari að giftast,
og móðir þín virðist vera talsvert
útfarin í slíkum málum, hef ég
heyrt. Og ég heyri, að ég geti
óskað þér til hamingju, drengur
minn.
— Já, þakka yður fyrir, sagði
Charles og hneigði sig ofurlítið.
— Ef þér væri sama, Charles,
þá vildi ég gjarna hafa hana
Soffíu hérna, sagði frúin hálf
biðjandi.
Hann sendi henni augnaráð,
sem bar vott um óþolinmæði, og
sagði. — Þú skalt hafa það alveg
eins og þú vilt, mamma. Ég skil
ekki, að það geti komið mér neitt
við.
— Auðvitað er ég búin að segja
honum frænda þínum, að við höf
um lítinn gleðskap hér.
— Henni er alveg sama um það
sagði Sir Horace vingjarnlega.
— Hún er ágætis krakki og get-
ur alltaf fundið upp á einhverju
til að hafa af fyrir sér. Hún var
alveg jafnánægð í spænsku þorpi
og í Briissel eða Vín.
Við þessi orð rétti frúin snöggt
úr sér. — Þú ætlar víst ekki að
fara að segja mér, að þú hafir
dregið barnið með þér til Brúss
el í fyrra?
— Vitanlega var hún þar! Hvað
í fjandanum annað? svaraði Sir
Horace önugur. — Og hafði gam-
an af. Við eigum þar fjölda'af
gömlum kunningjum.
— En það er hættulegt.
— O, sei sei. Ekki meðan
Wellington ræður þar öllu.
— Hvenær megum við vænta
þeirrar ánægju að fá dóttur yð-
ar hingað? spurði Charles. — Við
verðum bara að vona, að henni
finnist ekki lífið hér hversðags-
legt, eftir alla dýrðina á megin-
landinu.
— Engin hætta. Ég hef aldrei
vitað Soffíu skorta viðfangsefni.
Látið hana sjálfráða! Það geri
ég alltaf, og kemur aldrei að sök.
Ég veit bara ekki alfnennilega,
hvenær hún getur komið. Hún
vill nú náttúrlega kveðja mig, en
svo kemur hún til London undir
eins og skipið er farið.
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að i lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess i bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allai. Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar i kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
biói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND

Eftir IAN FLEMING
— Komdu sæll, James. Ég er feg-
inn, að þú hefur tekizt þetta starf á
hendur. Ég geri ekki ráð fyrir, að þú
hafír kynnzt Vesper. Hún er nýja að-
stoðarstúlkan min.