Morgunblaðið - 29.06.1965, Blaðsíða 10

10
MOHGUNBLADIÐ
Þriðjudagur 29. júní 1965
☆
UNGUR Keflvíkingur, Ó-
lafur Bjamason, hélt vestur
um haf fyrir rúmum fimm
árum til að ljúka þar mennta
skólanámi. En að námi loknu
gekk hann í bandaríska flot-
ann, og hefur starfað þar
síðan. '
Nýlega harst Mhl. eftirfar-
andi grein um Ólaf, en grein-
in er birt á vegum Upplýs-
ingaþjónustu Bandaríkjanna,
og skrifuð um borð í fiugvéla
móðurskipi „U.S.S. Shangri
La“, sem statt var einhvers-
staðar á Miðjarðarhafi:
Islendingurinn ungi segir
að hann sakni enn fóstur-
jarðarinnar, og muni ef til
vill snúa heim og setjast þar
að eftir að hafa ferðazt um
svo til alllan hinn vestræna
heim á undanförnuim fimm
árum. Að minnsta kosti á
hann eftir að fara þangað í
heimsóknir öðru hvoru.
Ólafur um borð í flugvélamóðurskipinu
íslenzkur sjölföi hefur verið
í fjögur ár í bandaríska flotanum
Frakklandi, Grikklandi,
. Tyrklandi og Spáni.
Enginn þessara staða fékk
hann til að gleyma fjölskyldu
og vinum á íslandi, ségir
hann, og hann hefur oft hitt
íslendinga á ferðum sínum,
þótt engan þeirra hafi hann
hitt í flotanum. Nú síðast
hitti hann fjóra íslendinga í
Napoli á ítalíu í síðasta mán-
uði, en þeir gengu þar í
skóla.
Þótt Óli hafi haft ánægju
af veru sinni í flotanum og
telji sig hafa lært margt,
sem að gagni muni koma
síðar, ætlar hann að hætta
þar í júlí.
Hvað við tekur er enn
ekki endanlega ákveðið að
öðru leyti en því að hann er
ákveðinn í að heimsækja
vini sína í Aurora og fara
heim til íslands eins fljótt
og auðið er: „Ég verð að sjá
hvað býðst áður en ég geri
áætlanir langt fram í tím-
ann,“ segir hann.
Aðspurður hvað hafi verið
erfiðast fyrir hann í flotan-
um, segir Óli: „Að venja mig
við skiptingu manna eftir
stéttum og virðingarstigum.
.Heima (á íslandi) eru sumir
merkari en aðrir, en samt eru
allir svo til jafnir þjóðfélags-
lega. í flotanum eru foringj-
ar og óbreyttir tvær áber-
andi aðskildar stéttir."
Af öllum þeim stöðum, sem
Óli hefur heimsótt, kann
hann bezt að m-eta: Grísku
eyjuna Rhodos, Valetta á
Möltu, og St. Thomas á Jóm-
frúareyjum. Gæti það verið
af því að honum líkaði bezt á
eyju með tiltölulega fáum í-
búum? Á eyju eins og ís-
landi?
(Upplýsingaskrifstofa USS
Shangri La, 10. júní 1965)
Sólin varpaði hlýjum geisl-
um sínum á Keflavík í marz
mánuði 1960 þegar Óli
Bjarnason, 17 ára, kvaddi
heimili foreldra sinna, Bjarna
Guðmundssonar og konu
hans, og hélt til bæjarins
Aurora í North Carolina,
Bandaríkjunum þar sem
hann átti að búa hjá vinum
sínum.
Hann man það enn að nap-
ur kuldi var í New York,
þegar flugvél hans lenti þar,
og að hann kom til „sól-
ríkra“ Suðurríkja Bandaríkj-
anna í hríðarbyl.
En ef veðráttan kom Óla
á óvart, kom Óli ekki síður
gestgjöfum sínum á óvart.'
Hann eignaðist ungan
bandarískan vin í slcátastarf-
sseminni á Keflavíkurflug-
velli, og þessi vinur bauð Óla
að koma heim til sín í Aur-
ora og ljúka þar mennta-
skólanámi. Vinur þessi er
Fred ,3onner, sem' var í varn-
arliðinu í Keflavík er þeir
fyrst kynntust.
Fred tók á móti Óla á flug-
vellinum í New York, og fór
síðan með hann heim til að
hitta foreldra sína, Dodd
Bonner oi frú.
Frú Bonner opnaði dyrnar
fyrir Fred og spurði: „Hvar
er litli íslendingurinn, sem
þú komst með til okkar?“
En Óli er 188 sntímetrar og
gnæfði yfir frú Bonner, sem
er tæpir 153 sm. Hann varð
fyrir svörum og sagði: „hér
er ég“. Og frúin varð að halla
aftur höfðinu og horfa upp til
að sjá framan í þennan ó-
vænta risa.
Eftir lokapróf frá skólanum
í Aurora 1961, gekk Óli í
bandaríska flotann og gegndi
störfum við herstöðvar 1 Chi-
cago og Washington D.C., þar
til í júlí 1982 að hann var
sendur til Íslands til starfa
þar hjá varnarliðinu á Kefla
víkurflugvelli..
Hann var á íslandi í nærri
tvö ár og vann við vigerðir
á flugvélum og sem útvarps-
þulur. Hann gekk í einkennis
búningi bandaríska flotaans,
og báru landar hans í Reykja
vík og Keflavík því ekki
kennsl á hann, enda urðu
þeir furðu lostnir er hann
talaði við þá á gallalausri ís-
lenzku.
„Það voru aðeins börnin,
sem ekki urðu hissa“, segir
hann.
„Þau virtust líta á það sem
sjálfsagðan hlut að bandarísk
ur sjóliði talaði við þau ís-
lenzku.“
Frá íslandi fór óli á flug-
vélamóðurskipið Shangri La,
en heimahöfn þess er í N_.ð-
’ur Flórida. Síðan hefur hann
ferðast víða.
Hann hefur heimsótt New
York pg Boston í Bandaríkj-
unum, Jómfrúareyjurnar á
Karabíska hafinu, ýmsar
borgir á Ítalíu, Sikiley, Möltu
Ásgeir G. Stefánsson,
framkvstj. — Minning
Faeddur 28. marz 1890
Dáinn 22. júní 1965.
EINN af þekktustu borgurum
Hafnarfjarðár, Ásgeir G. Stefáns
son, framkvæmdastjóri, er til
moldar borinn í dag.
Asgeir andaðíst hinn 22. júní
og hafði hann átt við vanheilsu
að búa síðustu árin, en var
lengst af ævinnar heilsuhraustur
maður.
, Táp og dugnaður Ásgeirs kom
snemma í ljós, og má með sanni
segja, að hann var einn þeirra
manna sem setti svip á bæinn.
Ásgeir lauk sveinsprófi í tré-
smíði 19 ára gamall. Sem bygg-
ingarmeistari stóð hann fyrir j
byggingu margra húsa og m. a.
þessara stórhýsa: Sjúkrahúss
ísafjarðarkaupstaðar, St. Jóseps |
spítala, Hafnarfirði, Flensborg- (
arskólans og Landssímastöðvar-
innar í Hafnarfirði, svo nokkuð i
sé nefnt. Naut hann mikils álits
í þessari grein, enda var hann
dugnaðarforkur og hagsýnn við
byggingarframkvæmdir.
Á dögum þeirra, sem nú lifa,
hafa íslenzkir atvinnuvegir
aldrei lent í meiri öldudal, en á
árunupm 1930 til 1940. Ein af-
leiðingin var stórkostlegt at-
vinnuleysi í flestum kaupstöð-
um landsins, þar á meðal Hafn-
arfirði.
Hafnarfjarðarbær ákvað árið
1931, að stofna til togaraútgerð-
ar á vegum bæjarins í atvinnu-
bótaskyni.
Leitaði bæjarstjórnin þá til
Ásgeirs um að veita útgerðinni
forstöðu, enda hafði hann þá
fengizt nokkuð við útgerð.
Ásgeir hvarf frá blómlegri
byggingarstarfsemi, og tók að
sér þetta starf, án efa fyrst og
fremst til að bæta úr atvinnu-
leysi í bænum. Ásgeir var fram-
kvæmdastjóri bæjarútgerðarinn
ar til ársins 1954 eða 23 ár og
stjórnaði hehni af miklum dugn-
aði. Einnig var hann fram-
kvæmdastjóri togarans „óli
Garða“, frá 1938, er hann og
fleiri Hafnfirðingar festu kaup á
því skipi.
Togarafélagið h-.f. „Sviði“, var
stofnað árið 1928, og var Ásgeir
í stjórn þess og einn af stofn-
endum.
Mörgum trúnaðarstörfum
gegndi Ásgeir, hann átti lengi
sæti í bæjarstjóm Hafnarfjarð-
ar, í stjórn Félags ísl. both-
vörpuskipaeigenda, Landssam-
bandi ísl. útvegsmanna og Eim-
skipafélagi íslands. Ásgeir var
maður tillögugóður og dreng-
skaparmaður mikill, og þó hann
væri meðal helztu forystumanna
jafnaðarmanna, var hann ekki
bundinn á neinn flokksklafa, jog
átti auðvelt með að eiga gott
samstarf við menn í öðrum
flokkum, var þetta meðal ann-
ars til þess að hann naut al-
menns trausts og virðingar. —
Ásgeir var sæmdur hinni ísl.
Fálkaorðu.
Asgeir var kvæntur Sólveigu
Björnsdóttur, skipstjóra Helga-
sonar, er lifir mann sinn ásamt
þrem uppkomnum börnum og
kjördóttur. J?au áttu hið glæsi-
legasta heimili að Brekkugötu
24 og eiga margir góðar minn-
ingar þaðan.
Með Ásgeiri er genginn góð-
ur og gegn maður, sem sópaði
að hvar sem hann fór. Hinir
mörgu vinir hans minnast hans
með virðingu og söknuði, og
senda ástvinum hans innilegar
samúðarkveðjúr.
Loftur Bjamason.
-Leiðrétting
í SÍÐARI grein minni með þess-
ari fyrirsögn, í Morgunblaðinu
föstudaginn 2i5. júní, hefir fallið
niður lína í prentun, svo að sam-
hengi og hugsun ruglast. Máls-
grein í næst síðasta dálki grein-
arinnar á að vera þannig:
Það var lýðháskólamaðurinn
C. P. O. Christensen, sem 1947
setti fram hugmyndina um af-
hendingu handritanna, setti hana
fram og vann að henni á þann
nátt að nær allir skólastjórar
danskra lýðháskóla og megin-
þorri allra kennara við skólana
fylktu sér um þessa fyrirætlun.
— o. s. frv. —
Þetta bið ég þá sem lesið hafa
greinar mínar, og áhuga hafa á
málinu, að athuga.
Á. G. E.