Morgunblaðið - 29.06.1965, Page 24

24
MORGUNBLADIÐ
Þriðjudagur 29. júní 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Greifafrú de Lieven kinkaði
kolli til ungfrú Wraxton, en hélt
áfram að tala við Soffíu. — f»ú
ert hjá henni frú Ombersley? Ég
þekki hana ofurlítið og ætla að
koma í heimsókn. Kannski lætur
hún mér þig eftir eitt kvöld.
Þú ert enn ekki búin að hitta frú
Esterhazy .... eða frú Jersey?
Ég ætla að segja þeim, að ég hafi
hitt þig, oig þær langar áreiðan-
iega til að vita, hvernig Sir
Horace líður! Hvað var það nú,
sem ég lofaði að gera fyrir hann
Sir Horace? Æ, já, nú man ég
það .... það var Almack-klúbb-
urinn. Ég skal senda þér með-
mælabréf, Soffía mín góð .... en
í guðanna bænum ríddu ekki á
harðaspretti í Garðinum. Síðan
gerði hún vagnstjóranum bend-
ingu um að halda áfram og
kvaddi hin í einu lagi með einu
kveðjubrosi og hélt svo áfram
samtali sínu við frú Drummond
Burrell.
— Ekki vissi ég, að þér þekkt-
uð greifafrú de Lieven, sagði
ungfrú Wraxton.
— Er yður eitthvað lítið um
hana? spurði Soffía, sem hafði
orðið vör kuldans í málrómi
hinnar. — Ég veit, að það er
mörgum. Sir Horace segir, að hún
sé ekki öll þar sem hún er séð,
en hún er greind og bráðskemmti
leg. Og þér hafið sjálfsagt getið
yður þess til, að_ hún er dálítið
skotin í honum. Ég kann nú ann
ars miklu betur við Esterhazy
furstafrú, skal ég játa, og þó
allra bezt við greifafrú Jersey, þó
að hún sé alltaf eins og fló á
skinni.
— Það er hræðilegur kven-
maður! tók Charles fram í. —
Hún samkjaftar aldrei. Hér í
London er hún kölluð Þögnin.
— Er hún það? Ég ar alveg
viss um, að ef hún vissi af því,
mundi henni vera skemmt. Hún
er svo mikið fyrir alla gaman-
semi.
— Þér eruð heppin að þekkja
svona margar fyrirkonurnar í
Almacks, sagði ungfrú Wraxton.
Soffía gat ekki stillt sig um
að skríkja. — Sannast að segja
held ég að það sé mest því að
þakka, að ég á svo mikið kenna-,
gull fyrir föður.
Hr. Wraxton skríkti, er ham.
heyrði þetta, en systir hans
hægði á ferðinni og komst sam-
síða hr. Rivenhall, og hvíslaði að
honum svo að það heyrðist ekki
fyrir einhverju gamanyrði bróð-
ur hennar við Soffíu. — Það er
leiðinlegt, að herrarnir skuli fara
að hlægja, þegar hún segir eitt-
hvað, sem telja má óviðeigandi.
Það gerir hana of áberandi, og
það finnst mér óheppilegast af
öllu.
Hann lyfti brúnum. — Þú ert
nú svo ströng. Hefurðu ein-
hverja óbeit á henni?
— Nei, alls ekki. En ég hef
bara ekki smekk fyrir svona
glannalegri gamansemi.
Hann leit út eins og hann
hefði ætlað að segja eitthvað
meira, en í sama bili nálgaðist
þau einhver hermannalegur ridd
arahópur á harða brokki og til-
burðir mannanna gáfu greini-
lega til kynna stöðu þeirra.
Mennirnir fjórir litu letilega á
hóp hr. Rivenhalls. En í sama
bili heyrðist óp og þeir snar-
stöðvuðu hestana, og einn maður
mn sagði með glymjandi rödd:
— Hver haldið þið, að hér sé kom
in önnur en Hin dásamlega
Soffía.
Nú komst allt í uppnám og
allir mennirnir fjórir kepptust
um að heilsa Soffíu, og létu spúrn
ingarnar dynja á henni. Hvaðan
hafði henni skotáð upp? Hve
lengi væri hún búin að vera í
Englandi? Hversvegna hafði
þeim ekki verið sagt af komu
hennar? Hverni,g leið Sir
Horace?
— Ó, þú ert fagnaðarsjón
þreyttum augum, sagði Quinton
majór, seon hafði heilsað henni
fyrstur.
— Þú ert ennþá á Salamanca.
Manstu þegar þú reiðst honum
í Pyrenneafjöllunum og Soult
gamli var næstum búinn að ná
í þig- ,
— Á hvaða leið ertu núna,
16
Soffía? Áttu heima í London?
Hvar er Sir Horace?
Hún hló og reyndi að svara
þeim öllum, en hesturinn henn-
ar fór út á hlið og var ókyrr og
kastaði til hausnum. — Hann er
erlendis. Hugsið þið ekki um
mig. Hvað eruð þið allir að gera
Englandi? Ég hélt, að þið vær-
uð enn í Frakklandi. Þið eruð
þó ekki farnir úr hernum?
— Jú, það er Debenham, sá
lukkunar panfíll. Ég er í fríi.
Wolvey er í Englandi og Tal-
garth er orðinn mikill maður.
Já, heldur betur það. Aðstoðar-
foringi hjá hertoganum af York.
Þú sérð líka á honum merkileg-
heitasvipinn. En það er ekki ann-
að en uppgerð.
— Hættu þessu heimskujapli,
sagði félagi hans. Hann var held-
ur eldri, laglegur, dökkærður
maður, með eindreginn tízku-
herrasvip — Soffía mín góð, ég
ei alveg viss um, að þú ert ekki
búin að vera marga daga í Lond-
on, þar sem engar fréttir hafa
enn borizt um eldgos eða jarð-
skjálfta neinsstaðar í nágrenn-
inu, og þú veizt hvað ég er fljót-
ur að heyra allt, sem fréttnæmt
er.
— Þetta er illa mælt af þér?
Sir Vincent. Ég veld engum hrær
ingum neinsstaðar, það veiztu
bezt sjálfur.
— Ekki kannast ég við það,
barnið gott. Seinast þegar ég hitti
þig varstu að skipuleggja með
harðri hendi líf fjöilskyldu í
Belgíu. Öll mín samúð var auð-
vitað fjölskyldunnar megin, en
ég hef nú vit á að reyna ekki
að spyrna móti broddunum.
— Já, vesalings Lebrun-fólkið.
Nú, einhver varð að hjálpa þeim
út úr svona flækju eins og þau
voru í. En hvað er ég að hugsa
að gleyma allri kurteisi af ein-
tómum æsingi. Fyrirgefið mér,
ungfrú Wraxton, og leyfið mér
að kynna yður Sir Vincent Tal-
garth ofursta og Debenham of-
ursta. Og þetta er Titus Quinton
majór .... og .... fyrirgefðu,
Francis, ég hefði átt að nefna
þig fyrstan .... það er eitt af
því, sem ég veit en gleymi alltaf
.... Francis Wolvey, höfuðsmað-
ur. Og þetta er hr. Rivenhall,
frændi minn .... Og ... . já ....
hr. Wraxtön.
Ungfrú Wraxton laut höfði
kurteislega, og hr. Rivenhall
kinkaði kolli til allra í einu lagi,
en sneri sér svo að Francis lá-
varði og sagði: — Ég hef víst
aldrei hitt yður, en bróðir yðar
var samtímis mér í Oxford.
Francis lávarður laut strax
fram til að taka í hönd hans. —
Já nú veit ég, hver þér eruð. Þér
eruð Charles Rivenhall. Ég þótt-
ist þekkja yður. Komið þér sæl-
ir. Iðkið þér enn hnefaleika?
Freddy sagði mér, að hann hefði
aldrei þekkt neinn áhugamann,
sem væri öruggari með hægri
höndina.
Hr. Rivenhall hló. — Sagði
hann það? Hann fékk nú annars
oft að kenna á því, en það var
bara því að kenna, að hann var
alltaf að glápa í hina áttina.
Quinton majór, sem hafði horft
á þá, sagði nú: — Nú veit ég
hvar ég hef séð yður. Það var
í hnefaleikasalnum hjá Jackson.
Þér eruð maðurinn, sem hann
hefði getað gert að meistara,
hefðuð þér ekki bara verið aðals-
maður.
Þetta tal leiddi auðvitað um-
ræðurnar að íþróttum. Hr. Wrax
ton reyndi að blanda sér í talið,
með því að skjóta inn fáeinum
orðum en enginn hinna gaf því
neinn gaum, Soffía brosti er hún
sá, hve vingjarnlega þessir vinir
hennar tóku frænda hennar, og
Debenham ofursti, sem kunni vel
mannasiði og var auk þess góður
i sér, tók að hefja viðræður við
ungfrú Wraxton. Án þess að
nokkuð væri um það sagt, sneru
allir þessir herforingjar við með
hinum og allur hópurinn fór fót
fyrir fót.
Soffía sá, að Sir Vincent var
kominn við hliðina á henni, og
sagði: — Þér eruð einmitt mað-
urinn, sem ég þarf á að halda.
Við skulum koma okkur svolítið
á undan hinum.
— Ekkert gæti glatt mig meir,
þú töfrandi Júnó, sagði Sir Vin-
cent. Eitthvað segir mér, að þú
ætlir að koma mér í einhverja
klípu, sem endar með því, að ég
verð settur af.
— O, engin hætta, sagði Soffía.
En ég hef engan hitt, að Sir
Horaee einum undanteknum, sem
ég treysti betur á dómgreindina
hjá, ef um það er að ræða að
kaupa hest. Ég hef í hyggju að
kaupa tvo hesta fyrir vagninn
minn.
Þau voru nú komin alllangt
fram úr hinum. Sir Vincent
hægði á hestinum sínum niður á
fetið og sagði vesældarlega: —
Gefið’mér tóm til að endurheimta
karlmennsku mina. Er þetta allt
og sumt sem þér þurfið á mér að
halda?
— Verið ekki með neina vit-
leysu, svaraði hún. — Hvaða
betri þörf gæti ég haft á nokkr-
um manni?
— Kæra Júnó, það er ég búinn
að segja svo oft, að ég ætla mér
ekki að fara að endurtaka það.
— Sir Vincent, sagði Soffía, í
ströngum tón, — þér 'hafið nú
verið að dingla á hælunum á
hverri stúlku með arfsvon, frá
því að ég man fyrst eftir mér....
— Já, ætli maður muni ekki
eftir þeim dögum. Þér höfðuð
fellt framtönn og rifið kjólinn
yðar.
— Það þykir mér ekkert ólík-
legt, enda þótt mér sé næst að
halda að þér munið ekki eftir
neinu slíku, en skáldið þetta bara
upp í fljótheitum. Þér eruð enn-
þá forhertari duflari en Sir Hor-
ace, og þér gefið yður að mér
eingöngu vegna þess, að þér vit-
ið, að þér fáið hrygigbrot, enda
yður er sama, af því að ég er
ekki nærri nógu rík.
— Það er ekki nema satt. En
betri menn en ég, Soffía mín,
hafa orðið að sníða sér þannig
stakkinn, að efnfð entisit.
— Já, en ég er bara ekkert
fataefni, og þér vitið ósköp vel,
að þó að Sir Horace láti allt eftir
mér, mundi hann aldrei láta mig
giftast yður, þó að ég vildi ....
sem ekki er.
— Jæja, gott og vel. Við skul-
um þá heldur snúa okkur að
hrossaketinu.
— Svo stendur á, að ég neydd
íst til að selja vagnhestana mína,
áður en við fórum frá Portógal,
Oig Sir Horace hafði engan tíma
til að snúast í þessu áður en hann
fór til Brasilíu. Hann sagði, að
hann frændi minn mundi hjálpa
mér með þetta, en þar skaut
hann alveg framhjá markinu.
Frændi vill það alls ek'ki.
Sir Vincent gaut augunum til
hliðar. — Charles Rivenhall er
nú annars talinn hafa gott við
á hestum. Hvaða hrekki eruð þér
nú áð brugga, Soffía?
— Enga, en hann sagðist ekki
mundu koma nærri þessu, og
eins, að það væri óviðeigandi fyr-
ir mig að koma í Reiðskólann.
Er það satt?
— Ja, það væri að minnsta
kosti óvenjulegt.
— Þá ætla ég ekki að gera það,
af því að hún frænká yrði alveg
frá sér, og hún hefur nógar plág-
ur á sinni könnu fyrir. Hvar
annars staðar get ég keypt par,
sem mér hæfir?
Hann horfði hugsi fram fyrir
sig, _ milli eyrnanna á hestinum.
— Ég veit ekki, hvort þér vild-
uð kaupa' tvo af hestunum hans
Manninghams, áður en þeir koma
á opinn markað, sagði hann allt
í einu. — Hann er alveg á heljar-
þröminni, manngreyið og er að
selja allan sinn kvikfénað. Hvað
viljið þér borga, Soffía?
Þórshöfn
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðiö selt
í Iausasölu.
Reyðarfjörður
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar í kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins i
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
ki. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland alit. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allán Eyjaf jörð
Á Eg'hlsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND * * * Etfir IAN FLEMING
Bond yfirgefur spilavítið eftir að — Herra Muntz. Hann er kominn Heinz.
hafa gaumgæft Le Chiffre, hinn rúss- aftur.
neska fulltrúa — og fjárhættuspilara. — Settu segulbandstækið af stað,