Morgunblaðið - 08.09.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUN*" * *>W
Miðvikudagur 8 sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
GRUNSAMLEG ATVIK
— í>að er auðvitað ekki opin-
bert enn. Ekkert hefur verið
undirritað, en það virðist vera
ákveðið, og þá bjargar það lífi
okkar.
— Hvemig það?
— Ég sagði þér það ekki áð-
ur en þú fórst að heiman. Ég
sagði það engum, ekki einu sinni
þeirri gömlu sjálfri, fyrr en fyr-
ir hálfum mánuði eða svo, en
þá skalf ég líka á beinunum. Ég
veit alveg hvernig hún eyðir....
og öllu í aðra. Jæja, vinur, það
sem við eigum eftir af hinum
glæsilega listferli Anny Rood, er
ekki skítugur eyrir. Jú, nokkur
þúsund dali hér og hvar, en svo
bara miklu fleiri þúsundir í
skuld, út um hvippinn og hvapp
inn. Og þangað til þetta kom til
sögunnar, hefur ekki verið eitt
einasta tilboð neins staðar frá,
sem væri nokkurs virði. Lengi
lifi Ninon de Lenclos, segi ég nú
bara! Ef ekki væri hún, yrðum
við að ganga fyrir hvers manns
dyr og betla!
Ég varð enn skrítnari innan
um mig. Hversu skrítinn gat ég
orðið? Nú vorum við komin að
kofanum.
— Tray, fáðu elskunni hon-
um Nikka jarðarfararfötin hans.
Tray dró böggulinn, sem var
að því kominn að rifna, til mín,
flatti sig síðar út á jörðinni og
lagði kollhúfurnar. Þegar ég
ætlaði að taka böggulinn, urraði
hann og ætlaði ekki að sleppa
bandinu.
— Tray! sagði Pam.
Hann urraði aftur og sýndi
tennurnar, og loks sleppti hann
bögglinum án þess að bíta mig.
— Svei, svei, hundur!. sagði
Pam. — Nú verðurðu að steypa
þér kollhnís fyrir bragðið! Fjór-
um sinnum.
Þetta var nú lítil refsing, því
að kollhnís var einmitt það, sem
Tray hafði mest gaman af. Og
svo steypti hann sér kollhnís aft
urábak, af mikilli ákefð. Ég fór
inn að hafa fataskipti og skap-
ið var enn svartara en fötin. Síð-
an gekk ég til Pam inn í
drykkjuherbergið í kofanum. Sá
sem byggði þetta hús, hafði haft
mikinn áhuga á negratrommum.
Þær voru notaðar bæði fyrir
borð og stóla, eða þá var lamið
á þær. Pam sat á einni með glas
í hendi.
— Já, sagði ég.
Pam að drekka fyrir hádegis-
verð! Það sýndi bezt, að eitt-
hvað var gengið úr skorðum,
fannst mér. Pam trúði fast á
brezka spakmælið um að vera
alltaf allsgáður um sólarlag.
Fötin virtust vera í lagi. Pam
rýndi á þau og teygði þau öll
til og frá, og ákvað, að þau gætu
gengið.
Hún var að þukla eitthvað við
uppbrotin á buxunum, þegar ég
sagði allt í einu:
— Hvað voruð þið öll að gera
hjá Normu?
— Ég hugsaði mér, að snöggt
áhlaup mundi gefa beztan ár-
angur, og sú varð líka raunin.
Andlitið á Pam varð sótrautt,
en það er einkennið á brezkum
ofurstadætrum, sem hafa næst-
um verði gripnar í því að koma
ekki heiðarlega fram.
— Hvað í ósköpunum ertu að
fara, Nikki?
— Hversvegna voruð þið þar
öll, þegar hún datt?
Pam leit á mig en leit síðan
örvæntingarfullum augum í átt-
ina til Hans frænda, sem var
hinn rólegasti að hugsa um skák
ina sína.
— Já, sannarlega gengur
stundum alveg frarn af mér,
sagði hún.
— Hver hefur sagt þér þetta?
Ekki Hans frændi? Ekki Gino?
— Það gerði hún Lukka
Schmidt, sagði ég.
Þetta gekk alveg fram af
henni. — Hún Lukka? Hvernig
vissi hún það?
— Hún sagði, að þið hefðuð
öll farið út og þá hefði mamma
beðið sig a? beina öllum síma-
hringingum heim til Ronnie.
Hún segir líka, að morguninn eft
ir hafi mamma faðmað sig að
sér og beðið sig að halda sér
vandlega saman.
— Já........en ... en hvers-
vegna sagði Anny þetta ekki
við mig. Og að fara að segja
það einmitt við hana Lulcku!
Hvað þekkjum við svo sem til
hennar? Hún er ekki búin að
vera hér nema fimm sekúndur!
— Hún hefur svarið að segja
það ekki neinum, tók ég fram
í, en þó af lítilli sannfæringu,
þar eð ég nafði takmarkaða trú
á svardögum Lukku Schmidt.
Pam skellti í sig stórum sopa
úr ginglasinu, íslausu, en það
var að hennar áliti dæmigerður
versti drykkur heims.
— Ég gæti skorið sjálfa mig
á háls!
— Er það nú svo slæmt?
— Vitanlega. Hvað segirðu,
ef blöðin ná í þetta? Eða lög-
reglan?
7
— Já, segðu mér það.
— Já, Nikki, það er víst ekki
annað að gera héðan af. Hún
var með skelfingarsvip. — Mig
hefur reyndar alltaf langað til
þess, hvwrt sem er, af því að
þú og ég erum eins og ein sál,
en sú gamla lét mig sverja að
láta ekki orð falla um þetta.
— Það þarítu ekki að taka
fram. Þú hefðir átt að heyra
hana, rétt áðan, Ijúga þangað til
hún blánaði í framan.
— Segðu þetta ekki, Nikki,
sagði Pam, sem tók alltaf svari
mömmu. — Þú veizt að hjá
henni er þetta ekki að ljúga.
Hún er dásamlegasta kona í
heimi. Það er bara þetta, að
hún vildi ekki gera þér áhyggj-
ur að nauðsynjalausu. Ef þú
bara vissir, hvað gerðist........
það var óhugnanlegt.... reglu-
lega andstyggilegt.
Ég hallaði mér fram á villi-
mannatrommunni, sem var ó-
stöðug undir mér.
— Segðu mér frá því, sagði
ég. — Alveg frá byrjun.
Og eftirfarandi var það, sem
gerðist þarna um kvöldið. Að
minnsta kosti eftir því, sem ég
gat ráðið það út úr dálítið rugl-
ingslegri frásögn Pam.
5. kafli.
Það fyrsta af þessu „and-
styggilega", sem Pam kallaði
svo, var ást Ronnys til mömmu.
Svo virtist sem allt fram að við-
skiptum hans við La Mann, hafi
Ronnie takmarkað sig við stjörn
ur og smástjörnur en þegar
mamma kom á sviðið í allri
sinni dýrð og óeigingirni, þá
reyndist það honum ofurefli.
Eftir að Sylvia La Mann .hafði
verið varpað út í yztu myrkur,
elti Ronnie mömmu bara á rönd
um, eins og ofurlítill Berndards-
hundur, og það sem gprði málið
ennþá verra, var það, að mamma
vildi ekki líta við honum, eða
taka eftir, að verið væri að til-
biðja hana. Og hún hélt áfram,
meðan Norma var á hátindinum,
að vera vinkona Normu, og
skipulagði samfundi þeirra
þriggja til þess að Ronnie og
Norma gætu „fundið hvort ann-
að“, og ofan á allt annað hafði
‘hún beinlínis neytt Ronnie til
að láta Normu fá hlutverk Nin-
on de Lenclos.
Auðvitað var honum fjanda-
lega við það. Svo frá sér num-
inn sem hann var af ástinni,
hafði hann samt nægilegt vit til
þess að sjá, að það að láta
Normu leika Ninon var fljótasta
og öruggasta leiðin, sem nokk-
urntíma hafði fundin verið til
þess að láta sex milljón dali
gufa upp og verða að engu. En
mamma var iðin við kolann og
létti ekki fyrr en einn dag, hálf-
um mánuði eftir að ég fór til
Parísar, að hún kom sigrihrós-
andi heim til Pam með miklar
gleðifréttir. Norma átti að .leika
Ninon. Hún ætlaði að fjarlægj-
ast flöskuna, hún ætlaði að
megra sig, hún ætlaði að taka
tíma í sautjándu aldar kven-
limaburði hjá einhverjum guð-
dómlegum, litlum Ungverja, sem
mamma hafði grafið upp í Santa
Monica. Svo átti að hefja upp-
tökurnar eftir sex vikur.
— Hugsaðu þér, Pam! Allir
þessir erfiðleikar með hana Sylv
iu reyndust vera blessun í dul-
argervi. Nú fær blessunin hún
Norma tækifæri til að rétta sig
við aftur.
Veslings Pam hafði verið kol-
biluð á öllum taugum um langt
skeið en nú sauð upp úr hjá
henni: — Væri það ekki betra
að hugsa eitthvað um viðrétt-
ingu fyrir hina einu sönnu Anny
Rood?
Og nú hafði reiðin veitt henm
nægilegt hugrekki, og hún bun-
aði upp úr sér allri skýrslunni
um fjármálaástandið. En
mamma lét sér hvergi bregða.
Hún gekk bara að slaghörpunni
og lék lag með einum fingri —
líklega þetta hræðilega eftir
Grieg, sem hún greip jafnan til,
þegar svona stóð á.
. — Æ, góða Pam, það er alveg
nógur tími að hugsa um okkur
sjálf, þegar við erum orðin þess
fullviss, að allt sé í lagi hjá
blessunum henni Normu og
Ronnie.
Eftir þetta heitaðj hún að
hitta Ronnie í heila viku, enda
þótt hann kæmi í heimsókn til
hennar á fimm mínútna fresti.
— Mínu verki er lokið, Pam
mín góð, sagði hún og í stað
þess að svipast eftir einhverju
handa sér að gera, skellti hún
sér út í heila hrinu af góðgerða-
starfsemi. Fyrst flaug hún til
Las Vegas til að halda bami
undir skírn, er átti glæpamaður
einn að nafni Steve Adrion, en
hann var afskaplega hrifinn af
henni og átti hálfa borgina Las
Vegas. Næst slóst hún í för með
Billy Croft, sem var drengja-
stjarna í vísnasöng og fór með
heilt strætisvagnahlass af mun-
aðarleysingjum til dýragarðsins
í San Diego, þar sem mynd var
tekin af henni á úlfaldabaki
með minnsta og mesta munað-
arleysingjann sitjandi óstöðugt á
kryppunni fyrir framan hana.
Þetta var auðvitað hreinasta
kvöl fyrir Pam veslinginn, sem
gat aldrei gleymt því, að við
römbuðum á barmi gjaldþrots-
ins.
Og svo — fyrir fjórum dög-
um — voru mamma og Pam í
svefnherbergi mömmu, eitt
kvöld, að svara aðdáendabréfum
þegar Lukka gaf þeim símasam-
band við Ronnie, sem hafði
hringt. Mamma svaraði í sím-
ann.
— Já .... Hvað, elskan? ....
Nei, nei, nei. Nú hef ég aldrei
heyrt annað eins......Hvað ....
Nei, það gæti ég aldrei látið
mér detta í hug. Nei, bíddu.
Hafstu ekkert að fyrr en ég
kem. Við skulum öll koma. Þjón
ustufólkið á frí, eða hvað? Ég
skal búa til kvöldmat. Eitthvað
verður hún að fá að borða....
Áttu ost? Gott... Nei, góði, ég
sagði nei, nei!
Hún lagði símann.
— Pam, elskan, við förum öll
til kvöldverðar hjá honum Ronn
ie. Eldahúshjálpin á frí og ég
ætla að búa til indæla kássu.
Já, við öll. Þú og ég, Hans
frændi og Gino.
Pam réð það af kássunni, að
að nú var eitthvað mikið um að
vera. Þegar mamma fékk kast
og varð að svissneskri húsmóð-
ur, spáði það aldrei neinu góðu.
— Hún sagði því: — Hefur
nokkuð komið fyrir?
Og mamma, sem leit út eins
og hún væri að hlusta á „Danny
Boy“ leikinn í Hammondorgel,
svaraði aðeins: — Norma er far-
in að drekka aftur. Hugsaðu þér
bara! Þegar búið er að sldpu-
leggja allt til að rétta hana við,
að fara þá að drekka! Ronnie
segir, að hún sé öll bólgin í and-
litinu. Hann segir, að hún líti út
eins og væluugla. Og Ronnie seg
ir, að jafnvel ég verði að játa,
að það komi ekki til mála, að
væluugla leiki Ninon de J.en-
clos. Og.....Hún þagnaði. —
Það er nú það allra versta í
þessu öllu, hvað hann er tilfinn-
inganæmur. Hann er alveg bái-
vondur, og ségir, að það sé allt
búið að vera hjá þeim, hann sé
alveg hættur við hana, sem mað
ur, sem eiginmaður og leik-
stjóri. Þú getur fengið hana eins
hún stendur, Anny. Þú getur
farið með hana í dýragarðinn
í San Diego, sem einu væluugl-
una í fangelsi og í peysu. Og
ennfremur .... Nú var hún kom-
in á hámark og greip eitt bréf-
ið, sem Pam hafði verið að
skrifa .... hann biður mig ...
hann grátbænir mig að taka að
mér hlutverk Ninon de Lenclos.
Pam varð auðvitað ofsakát. —
Dásamlegt! Þá ættu allar okkar
þrautir að vera á enda.
En hún dapraðist aftur þegar
hún leit á tnömmu, því að út
úr henni skem ekkert annrð en '
tryggðin við vinkonu sína og
meðaumkunin með henni. —
Dettur þér í hug, Pam mín góð,
að ég hafi tekið við því? Ninon
er einasti möguleikinn fyrir elsk
una hana Normu til þess að
byrja nýtt líf. Ég tæki ekki frá
henni hlutverkið, fremur en ég
færi að ræna brauðmola af mun
aðarleysingja.
— Nei, þú mundir nú ekki
gera annað við munaðarleysingj
ann en að setja hann upp á úlf-
alda.
En mamma lét sem hún
heyrði þetta ekki. — En Ronnie
hefur nú ekki sagt henni það
ennþá, svo að hún mundi ekki
vita það. Við verðum að fara
öll, og koma henni í skilning
um, hvað eyðileggjandi þessi
gindrykkja er. Og við verðum
öll að fara og koma Ronnie í
skilning um skyldu hans.
Þannig var þetta þá. Klukk-
an sex vorum við öll, að Tray
meðtöldum, komin upp í bílinn,
eins og síld í tunnu og þotin
af stað til þess að bjarga vesl-
ings Normu upp úr drykkju-
skapnum.
Þetta fór nú allt út um þúfur
frá fyrstu byrjun. Norma, sem
var orðin alldrukkin, kom sjálf
til dyra. Og sannarlega var hún
bólgin í framan og allsstaðar
annarsstaðar í þokkabót. Hún
stóð þarna ruggandi í forstof-
unni.
— Sjáum hver komin er, sagði
hún. Þjóðsagan sjálf! Hæ, elzta
og kærasta þjóðsaga ... viltu
gera mér greiða? Taktu þetta
kraðak þitt með þér og fáðu
lánaðan sundpoll, ef einhver er
eftir í Hollywood, sem vill lána
þér nokkuð .... og stingdu þér
svo í hann!
Mamma, sem ar nú alltaf
eins n" faðmaði hana
kom Ronnie og
miður sín.
.ua, sagði hann. Ég
sag_. ,.r að fara í rúmið.
— Rúmið? át Norma eftir.
Það er þó síðasti staðurinn, sem
þú vildir líklega finna mig á.
Rúm eru fyrir hana Sylvíu, hvað
hún heitir og svo fyrir Anny
litlu Rood.
Og svo datt hún kylliflöt og
sofnaði.
Ronnie og Gino báru hana upp
og lögðu hana á rúmið. Svo fóru
öll — að ostinum meðtöldum —
út í garðkofa, af því að mamma
vildi heldur nota pönnuna, se,n
þar var. Það var greinilega óveð
ur í lofti, vægast sagt. Kans
frændi og Gino voru niðurlút-
ir, Ronnie reyndi að bera sig
mannalega, en var augsýnilega
í klípu milli vonlausrar ástar á
mömmu og vonzku við Normu,
en mamma, sem var með eldhús-
svuntu, var á þönum út í eld-
hús og inn aftur, masaði og var
kát, og sagði bara: — Æ, elskan
hún Norma, hún verður fljótt
jafngóð aftur, þegar hún fær
einhvern mat oían í sig.
Pam sagCist hafa farið að
hugsa um magann í Norir.u, þar
sem allt þetta gin var fyrir.
Eftir að svona hafði gengið i
klukkustund, var Ronnie öllum
lokið. — Hlustaðu nú á mig
Anny, sagði hann. Þú verður að
lofa mér að losa mig við hana.
Hún getur alls ekki leikið Ninon
de Lenclos. Ninon er söguieg
persóna i Frakklandi. Ef Norma
leikur hana, segja Frakkar okk-
ur stríð á hendur, fimm mínút-
um eftir frumsýninguna. Þú
verður að leika hana, Anny min
góð. Ég skal borga þér hvað sem
þú setur upp. Hæsta kaup, sem
þú hefur nokkurntíma haft, og
prósentur í ofanálag. Anny......
En mamma bara gerði ekki
annað en hefja og lækka löngu
augnhárin á víxl, rétt eins og
þau hefðu verið gluggatjöld, og
klappaði honum á öxlina.
— Nei, Ronnie elskan, vesl-
ings Norma er konan þín og vin-
kona mín. Við verðum að hj.álpa
henni. Hún er óhamingjusöm og
öryggislaus. Við verðum að gera
það.....o.s.frv.
Og Ronnie andvarpaði og
þoldi sýnilega ekki að horfa á
þennan augnaháraleik hennar,
og óskaði sér að vera dauður.
Klukkan var um hálfníu, þeg-
ar mamma loksins kom út úr
eldhúsinu og sagði: — Pam,
elskan, nú er maturinn til.
Skrepptu inn í hús og náðu í
hana Normu. Hún er nú búin
að fá sér sæmilega góðan lúr.
Auðvitað var Pam dauðhrædd
við að fara nokkuð að hreyfa
við Normu, og svo vildi-nú til,
að þess þurfti hún ekki, því að
Norma birtist sjálf í þessu bili.
Hún slagaði nokkuð, en komst
þó áfram og slapp rétt við að
detta í sundpollinn, og glápti nú
á þau öll með þessum náttuglu-
augum sínum. En svo snuggaði
hún uppgerðarlega og greip í
peysuna sína.
— Ha, hvað er þessi indæli
ilmur? sagði hún. Getur það ver
ið, að þjóðsagan okkar ætli að
fara að gæða okkur á sínum óvið
jafnanlega mat úr sínum sviss-
neska soðkatli? Þessum mat,
sem gæti brennt sundur innýfl-
in á sjálfum Vilhjálmi Tell?
Hversvegna ferðu ekki líka að
jóðla, elskan og setja edelweiss
í lokkana þína?